Αγαπημένε άγιε Βασίλη, σου γράφω απ' το παλιό μου πισι...

Όταν ήμουν μικρή σε περίμενα πως και πως εκείνο το βράδυ και κάθε φορά υποσχόμουν πως δε θα κοιμηθώ για να σε δω.'Ελα όμως που τα μάτια μου όλο και βάραιναν... Τώρα τσούζουν απ' τις πολλές ώρες που περνώ μπροστά στον υπολογιστή. Δεν ξέρεις τί είναι αυτό; Καλύτερα. Γιατί αυτό όσο παλιώνει, τόσο σου λιώνει τα μάτια και σε λίγο έχεις ανάγκη κι απ' τα δυο. Εσύ βέβαια έχεις τη δουλειά σου, μια οργανωμένη επιχείρηση που απολαμβάνει τα πλεονεκτήματα της παγκοσμιοποίησης -δεν ξέρω αν βρήκες κάπου φθηνότερα τρολ... Πάντως βλέπω ότι σου γράφουν κι άλλοι, κι αυτό σημαίνει ότι και την κρίση ξεπέρασες και το ευρώ κρατάς σφιχτά στο χέρι για γούρι. Εγώ λοιπόν Άγιε μου Βασίλη, καλέ μου Άγιε, δεν θέλω φέτος ούτε κολώνια, ούτε κασκόλ, κι ούτε έχω αντίρρηση να είναι ευτυχισμένα όλα τα παιδάκια του κόσμου, θα ήθελα όμως ν' αλλάξω πισί. Το ξέρω ότι δεν έχεις κομπιούτερ κι απορώ πως εξελίχθηκε η επιχείρησή σου ενώ είσαι τόσο άσχετος με την πληροφορική, σε πληροφορώ όμως ότι για μένα είναι εργαλείο, το φιλαράκι μου και το παραθύρι μου προς τον κόσμο, ναι αυτόν που παίρνεις σβάρνα με την άμαξα σου κι ένας Θεός ξέρει πού θα βρεθείς. Εγώ βλέπω τον κόσμο μέσα απ' την οθόνη μου κι αν θες θα στ' αφήσω αναμμένο το πισι αυτή τη νύχτα για να τον χαζέψεις κι εσύ. Αν πάλι δε σε νοιάζει γιατί τα χεις δει όλα, θα σ' αφήσω μπισκότα όπως παλιά. Φαντάζομαι όμως ότι επειδή πρέπει να τα έχεις ψιλοβαρεθεί κι αυτά, ίσως σ' αφήσω αρνάκι με πατάτες να κάνεις κι εσύ την καλή σου. Πρόσεξέ με καλά τώρα. Αν το γράμμα μου φέτος πιάσει τόπο και μου λάχει κομπιούτερ, σε παρακαλώ μην το πετάξεις απ' την καμινάδα γιατί είναι δώρο άδωρο, θα γίνει χίλια κομμάτια. Αν γίνεται να σου πω και μάρκα -λέω αν- διαλέγω VAIO γιατί η ΗΡ με πούλησε και μου φόρτωσε χαλασμένο μοντέλο που μου έβγαλε την ψυχή, τί σου λέω τώρα... Τέλος, αν τυχόν είσαι φαινόμενο κι άσσος κι έχεις μαζί σου notebook και δέχεσαι παραγγελίες on line κι οι τάρανδοι γυρνάνε με GPS, τί να πω, στείλε μου mail για το που μπορώ να σε βρω. Είμαι μια μικρή κουκίδα στο google maps, τόσο μικρή, που όσο μεγαλώνω μικραίνω κι όμως εύχομαι πάντα "εις ανώτερα". Αυτά τα ολίγα κι ελπίζω το γράμμα μου φέτος να σε βρει. Γιατί υποψιάζομαι πως από τότε που μεγάλωσα κρύωσαν τα χνώτα σου και σημασία δε μου δίνεις. Ψυχή δεν έχω κι εγώ; Ξ.Π.

Ένας χρόνος δίχως Πίντερ

Ο θάνατος του Χάρολντ Πίντερ αφήνει τον κόσμο των γραμμάτων και του θεάτρου φτωχότερο. ΄Ηταν, φυσικά, γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια ο συγγραφέας περνούσε σημαντικές περιπέτειες με την υγεία του. Είχε, ωστόσο, μια φυσική ρώμη και μια δύναμη θέλησης τόσο έντονη που περίμενε κανείς πως θα ταν για αρκετά ακόμα χρόνια μαζί μας. Δυστυχώς, τον χάσαμε σε ηλικία 78 ετών.

Ο Χάρολντ Πίντερ γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Χάκνεϊ, μια εργατική συνοικία του Ανατολικού Λονδίνου, το οποίο εξηγεί εν μέρει το ότι σε όλη του τη ζωή, εντός και εκτός σκηνής, τάχθηκε στο πλευρό των «αδυνάμων». ΄Ηταν μοναχογιός εβραίου ράφτη πορτογαλικής καταγωγής (πραγματικό όνομα: Ντα Πίντα). Τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια στις φτωχογειτονιές σημαδεύτηκαν από το συναίσθημα που ο ίδιος χαρακτήρισε «πόνο αποχωρισμού και φόβο ενός αβέβαιου μέλλοντος» κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1949 ο Πίντερ ήταν ήδη ένας αντιρρησίας συνειδήσεως όταν αρνήθηκε να καταταγεί στον στρατό. Την ίδια χρονιά ξυλοκοπήθηκε αφού επιτέθηκε στους φασίστες στο Ιστ Εντ.

Το 1948 γράφτηκε στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης, την οποία όμως εγκατέλειψε έναν χρόνο αργότερα. Φοίτησε στην Κεντρική Σχολή Λόγου και Δραματικής Τέχνης και για λίγο δούλεψε ως ηθοποιός σε διάφορους επαρχιακούς θιάσους ρεπερτορίου με το ψευδώνυμο Ντέιβιντ Μπάιρον. Την ίδια περίοδο, δηλαδή αρχές της δεκαετίας του 1950, γράφει τα πρώτα του ποιήματα, στα οποία είναι πρόδηλη η επιρροή του Ντίλαν Τόμας. Το 1968 εκδόθηκε για πρώτη φορά η ανθολογία των ποιημάτων του (έχουν μεταφραστεί και στα ελληνικά).

Από το πρώτο κιόλας θεατρικό του έργο, ένα μονόπρακτο με τίτλο «Το δωμάτιο», που ανέβηκε το 1957 στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, άρχισαν να διαφαίνονται οι κύριες αρετές του ξεχωριστού του τρόπου: ο κλειστός χώρος από τις ρωγμές του οποίου τελικά εισβάλλει ο κίνδυνος που μας απειλεί. ΄Ηδη από τότε έγραψαν ότι ξεκινάει μια νέα εποχή στο αγγλικό θέατρο. Σύντομα ανέβηκε το «Πάρτι γενεθλίων», το πρώτο κανονικής διάρκειας έργο του, που αρχικά αποδοκιμάστηκε από την κριτική και το κοινό (το 1958) για να φτάσει να θεωρείται σήμερα ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά έργα της πρωτοπορίας, το οποίο παίζεται ξανά και ξανά στα θέατρα όλου του κόσμου. Με τον «Επιστάτη» (1960), ένα δράμα πάνω στην αδυναμία επικοινωνίας των ανθρώπων και μετά με τον «Γυρισμό» (1965) και την «Προδοσία» (1978), ο Πίντερ καθιερώνεται ως το κορυφαίο ταλέντο του μοντερνισμού.

Μεταξύ των θεατρικών του έργων ξεχωρίζουν τα μονόπρακτα «Νυχτερινό σχολείο», «Η συλλογή» (1961), «Ο εραστής» (1963), «Πρόσκληση για τσάι» (1965), «Το υπόγειο» (1967), τα πιο γνωστά «Παλιοί καιροί» (1971), «Μονόλογος» (1975) και «Ουδέτερη ζώνη» (θα ανεβεί σύντομα στο θέατρο Duke of Υork του Λονδίνου), η τριλογία μονοπράκτων με γενικό τίτλο «΄Αλλοι τόποι» (1982). Συνολικά έγραψε περισσότερα από τριάντα έργα.

Βαθύτατα επηρεασμένα από τον Σάμιουελ Μπέκετ, τα θεατρικά κείμενα του Πίντερ έμοιαζαν μέσα στη λιτότητά τους απλώς σαν καταγραφές προφορικού λόγου, χωρίς κανένα λογοτεχνικό φτιασίδωμα. Αυτό ήταν το μεγαλείο και η δύναμή τους: οι απολύτως αποδραματοποιημένοι διάλογοι, καθρέφτης της πιο κοινότοπης γλώσσας, μπόρεσαν να μεταδώσουν στο κοινό την ωμότητα της καθημερινότητας, τον κυνισμό του μεταπολεμικού κόσμου, και να μεταφέρουν τη φρίκη, τον σιωπηλό πόνο, τον τρόμο, το κενό που είχε νιώσει και ο ίδιος ως άνθρωπος. Διάσημοι οι υπαινιγμοί αλλά και οι παύσεις ή «σιωπές» στις προτάσεις του, που φόρτιζαν την ένταση. Μόνιμες θεματικές του τα μυστικά που μας ενώνουν και μας απομακρύνουν, οι ανομολόγητες επιθυμίες. Το έργο του συμπύκνωσε όλη την πραγματικότητα του μεταπολεμικού κόσμου και του Ψυχρού Πολέμου και είναι ταυτόχρονα ύμνος στον άνθρωπο.

"Οι άνθρωποι δεν ξεχνούν. Δεν ξεχνούν τον θάνατο των συντρόφων τους, δεν ξεχνούν τα βασανιστήρια και τους ακρωτηριασμούς, δεν ξεχνούν την αδικία, δεν ξεχνούν την καταπίεση, δεν ξεχνούν την τρομοκρατία των μεγάλων δυνάμεων. Και όχι μόνο δεν ξεχνούν. Ανταποδίδουν το χτύπημα..."

Ο Χάρολντ Πίντερ έπαιρνε θέση σε όλα τα καίρια ζητήματα της ανθρωπότητας. Είχε εξαπολύσει δριμεία κριτική κατά του βομβαρδισμού της Σερβίας από το ΝΑΤΟ και κατά της αμερικανικής και αγγλικής εισβολής στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ. Αγωνίστηκε για την υπεράσπιση της ελευθερίας του λόγου από τη θέση του αντιπροέδρου του ΡΕΝ, της Διεθνούς Ένωσης Συγγραφέων. Αρνήθηκε να χρισθεί ιππότης από τη βασίλισσα και επινοήθηκε ειδικός τίτλος (Companion of Ηonour) για χάρη του, τον οποίο του απένειμαν το 2002. Το 1979, ύστερα από μια απεργία στο Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, είχε ψηφίσει τη Μάργκαρετ Θάτσερ, πράγμα που αργότερα χαρακτήρισε «την πιο επαίσχυντη πράξη της ζωής του». ΄Οσο εύγλωττα και αν τοποθετείτο στα δημόσια πράγματα, για τα προσωπικά του δράματα τηρούσε σιγήν ιχθύος. Δεν εκφράστηκε ποτέ για τον θάνατο της πρώτης του γυναίκας, της ηθοποιού Βίβιαν Μέρτσαντ, που έγινε αλκοολική μετά τον χωρισμό τους το 1980 (πέθανε το 1982, πολύ νέα). Ούτε για την αποξένωση από τον γιο τους. Η σιωπή του και εδώ ήταν εκφραστική. Η δεύτερη σύζυγός του, τα τελευταία 33 χρόνια, ήταν η συγγραφέας λαίδη Αντόνια Φρέιζερ.

Καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του ο Πίντερ υπήρξε ένας πολιτικός ακτιβιστής, ο οποίος πάλεψε ενεργά εναντίον της υποκρισίας, της τυραννίας και της διαφθοράς, όπου κι αν αυτή εκδηλωνόταν, ακόμα και στη δική του χώρα (νωπά στη μνήμη τα επίθετα με τα οποία «στόλισε» τον Τόνι Μπλερ). ΄Ενας πλήρης δημιουργός με όλη τη σημασία της λέξης.

΄Ηταν από τους αγαπημένους δραματουργούς των Ελλήνων σκηνοθετών και ηθοποιών αλλά και του κοινού. Αρκετά από τα έργα του έχουν γνωρίσει διαφορετικά ανεβάσματα. Ο Κάρολος Κουν πρωτοπαρουσίασε στην Ελλάδα αρκετά από τα πιο γνωστά έργα του συγγραφέα: «Ο Γυρισμός» (1964), «Ο Επιστάτης»(1965), «Πάρτι γενεθλίων» (1969), «Παλιοί καιροί» (1973), «Προδοσία» (1980), «Τοπίο» (1982). Ακολουθεί ο Αντώνης Αντύπας, ο οποίος ανέβασε τα «Αλλοι τόποι», γενικός τίτλος που στεγάζει τα «Οικογενειακές φωνές», «Μια κάποια Αλάσκα», «Σταθμός Βικτόρια» (1987), «Φεγγαρόφωτο»(1995), «Νεκρή Ζώνη» (2000), «Η επέτειός μας» (2002). Ο Μίνως Βολανάκης σκηνοθέτησε την «Επίδειξη μόδας» (1976) και τους «Νάνους» (1991), ο Λευτέρης Βιογιατζής το «Τέφρα και σκιά» (2000), ο Μιχαήλ Μαρμαρινός τη «Νύχτα»(1984), ο Νίκος Διαμαντής τη «Βουνίσια γλώσσα» (1990) και τη «Σιωπή» (1999), ο Γιάννης Κακλέας «Το πάρτι» (1987), ο Νίκος Μαστοράκης τους «Παλιούς καιρούς» (1986), ο Σταμάτης Φασουλής το «Ωραία χρόνια» (20ο),, ο Νίκος Χουρμουζιάδης το «Νυχτερινό σχολείο» (1983) και ο «Αγνωστος εχθρός», τα μονόπρακτα «Το δωμάτιο» και «΄Ενας ασήμαντος πόνος» (2006), η Νίκη Τριανταφυλλίδη το «΄Ενα για τον δρόμο», ο Κυριαζής Χαρατσάρης το «΄Ενας ασήμαντος πόνος» (1963), ο Νίκος Χατζίσκος τον «Εραστή» (1970) και ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης «Το βουβό γκαρσόνι» (1970).

΄Επρεπε, όμως, να φτάσει ο Σεπτέμβριος του 1997 για να έρθει για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Τον προσκάλεσε η «Ελευθεροτυπία» και τον τίμησε στο πλαίσιο του 10ου Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου. Ο Νίκος Κούρκουλος, τότε διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, του άνοιξε την κεντρική σκηνή του Τσίλερ και πλήθος θεατρόφιλων έσπευσε να δει από κοντά και να ακούσει τον αγαπημένο θεατρικό συγγραφέα.

Τρία χρόνια αργότερα ο Πίντερ, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του Αντόνια Φρέιζερ, ήρθε πάλι στην Ελλάδα. Το 2000, άλλωστε, η αθηναϊκή σκηνή προσέφερε δύο σημαντικές παραστάσεις έργων του (το «Τέφρα και Σκιά» από τον Λευτερη Βογιατζή και τη «Νεκρή ζώνη» από τον Αντώνη Αντύπα). Τις παρακολούθησε και τις δύο, εκφράζοντας τον απερίφραστο θαυμασμό του.

http://www.os3.gr/arhive_afieromata/gr_afieromata_Harold-Pinter.html

Πανετόνε: Το Χριστόψωμο!

Το πανετόνε με την τυπική του φόρμα-τρούλο χαρακτηρίζει το μιλανέζικο τραπέζι τουλάχιστον από τον 15ο αιώνα. Έχει παγανιστική προέλευση και το συναντάμε στην Λομβαρδία λίγο μετα το 1000 μΧ. Μπροστά στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, λοιπόν, ο αρχηγός της οικογένειας έριχνε λίγο από το κρασί του στη φωτιά, μαζί με κλαδιά καρπούς Ακεύθου (αγριοκυπάρισσο) κι αφού χάραζε ένα σταυρό στην επιφάνεια του ψωμιού, το μοίραζε στα μέλη της οικογένειας. Ένα μικρό κομμάτι του ιερού ψωμιού φυλαγόταν για τα επόμενα Χριστούγεννα. Το ψωμί ετοιμαζόταν με μεγάλη φροντίδα μονάχα από κατάλευκο αλέυρι, υλικό που υπογράμμιζε την ξεχωριστή του σημασία. Το χριστόψωμο λοιπόν ονομάσθηκε "pan del ton" δηλαδή ψωμί πολυτελείας, κι απο κει "panettone". Με τον καιρό το πανετόνε έγινε γλυκό κεικ σε διάφορες παραλαγές και το παραδοσιακό Χριστουγεννιάτικο γλυκό σε όλη την Ιταλία.

ΥΛΙΚΑ:

300 γρ. αλεύρι

100 γρ. βούτυρο μαλακό

50 γρ. ζάχαρη

50 ml νερό χλιαρό

2 κουταλάκια ξερή μαγιά

1/2 κουταλάκι αλάτι

6 κρόκοι αυγών

2 βανίλιες

Ξύσμα από 1 λεμόνι

100 γρ. σταφίδες (μαύρες και ξανθές)
50 γρ. φρουί γλασέ ψιλοκομμένα
Επιπλέον: Βούτυρο για τη φόρμα και λίγο επιπλέον για το γλυκό, Λαδόχαρτο, Φόρμα για πανετόνε ή άλλη ψηλή φόρμα 16 εκ. διάμετρο


ΕΚΤΕΛΕΣΗ:

Αναμιγνύετε το αλεύρι με τη ζάχαρη, το αλάτι, την μαγιά. Ανοίγετε στο κέντρο μια λακούβα και ρίχνετε το ζεστό νερό, τους κρόκους, το ξύσμα λεμονιού και τη βανίλια. Ζυμώνετε καλά και όταν η ζύμη θα πλάθεται σε μπάλα, ρίχνετε και το μαλακό βούτυρο, κομμένο σε κομμάτια. Ξαναζυμώνετε για άλλα 10 λεπτά και αν χρειαστεί προσθέτετε λίγο αλεύρι ακόμη.

Κάνετε τη ζύμη μπάλα και την αφήνετε σκεπασμένη σε ζεστό μέρος να φουσκώσει γι μία ώρα περίπου. Την ξαναζυμώνετε ελαφρά, προσθέτοντας τα φρουί γλασέ και τις σταφίδες. Πλάθετε τη ζύμη σε ρολό, προσέχοντας τα φρουί γλασέ και οι σταφίδες να μην μείνουν στην επιφάνεια.

Βουτυρώνετε την φόρμα και την καλύπτετε με λαδόχαρτο ψησίματος. Βάζετε μέσα τη ζύμη και την αφήνετε πάλι να φουσκώσει για άλλα 40 λεπτά.

Προθερμένετε τον φούρνο στους 200 βαθμούς (180 αν ψήσετε με αέρα). Χαράζετε σταυρωτά την επιφάνεια του γλυκού, το αλείφετε με λιωμένο βούτυρο και ψήνετε για 10 λεπτά. Χαμηλώνετε τη θερμοκρασία στους 175 βαθμούς (160 αν ψήσετε με αέρα) και ψήνετε για άλλα 30 λεπτά. Ενδιάμεσα, βουτυρώνετε άλλες μία – δύο φορές την επιφάνεια του γλυκού.

Βγάζετε από το φούρνο, αφήνετε λίγο να κρυώσει και ξεφορμάρετε. Βγάζετε το λαδόχαρτο και αφήνετε να κρυώσει εντελώς.


http://www.radicio.com/

Μπλε φεγγάρι

Λίγες ώρες πριν από την έλευση της νέας χρονιάς, το 2009 μας αποχαιρετά με μια σεληνιακή έκλειψη. Μάλιστα, δεν πρόκειται για μια απλή σεληνιακή έκλειψη, αλλά για ένα μπλε φεγγάρι. Η έκλειψη αυτή πραγματοποιείται στις 21.22 ώρα Ελλάδος  και θα είναι ορατή στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, στην Αφρική, την Ασία και την Αυστραλία.

Μπλε φεγγάρι αποκαλείται μια πανσέληνος που συμβαίνει σε ασυνήθιστη χρονική στιγμή. Τα περισσότερα έτη έχουν δώδεκα πανσελήνους, τις περισσότερες φορές μια κάθε μήνα. Ωστόσο κάθε ημερολογιακό έτος περιλαμβάνει δώδεκα σεληνιακούς κύκλους και έντεκα ημέρες ακόμη. Αυτές αθροίζονται και σαν αποτέλεσμα κάθε δύο ή τρια χρόνια έχουμε ένα επιπλέον φεγγάρι, φαινόμενο που συμβαίνει κάθε 2,72 χρόνια. Διαφορετικές ερμηνείες τοποθετούν το έξτρα φεγγάρι σε διάφορες περιόδους, ωστόσο αυτή η πρόσθετη πανσέληνος αποκαλείται σε κάθε περίπτωση «μπλε φεγγάρι».

Ο όρος έχει και μεταφορική σημασία, η οποία τονίζει τη σπανιότητα ενός φαινομένου. Χαρακατηριστική είναι η αγγλική έκφραση «once in a blue moon», που σημαίνει πως κάτι συμβαίνει πολύ σπάνια. Στο άλλο άκρο υπάρχει και μια πολύ κυριολεκτική σημασία καθώς ένα φεγγάρι μπορεί πράγματι να έχει χρώμα μπλε, εξαιτίας ατμοσφαιρικών διαταραχών. Πρόκειται για ένα πολύ σπάνιο φαινόμενο κατά το οποίο το φεγγάρι (όχι απαραίτητα πανσέληνος) φαίνεται στα μάτια του παρατηρητή γαλαζωπό, εξαιτίας της ύπαρξης καπνού ή μορίων σκόνης στην ατμόσφαιρα. Κάτι τέτοιο παρατηρήθηκε μετά τις δασικές πυρκαγιές στη Σουηδία και τον Καναδά το 1950 και, αξιοσημείωτα, μετά την έκρηξη του ηφαιστείου Κρακατόα το 1883, που είχε σαν επακόλουθο να εμφανίζεται το φεγγάρι μπλε για μια περίοδο δύο ετών.

Ανάμεσα στα έτη 2005 και 2015 αναμένονται τα παρακάτω μπλε φεγγάρια:

Α. Θεωρώντας μπλε φεγγάρι την τρίτη πανσέληνο σε μια εποχή τεσσάρων πανσελήνων:

19 Αυγούστου 2005 -19 Μαΐου 2008 -21 Νοεμβρίου 2010 -21 Αυγούστου 2013

Β. Θεωρώντας μπλε φεγγάρι μια δεύτερη πανσέληνο σε οποιοδήποτε μήνα:

30 Ιουνίου 2007 -31 Δεκεμβρίου 2009 -31 Αυγούστου 2012 -31 Ιουλίου 2015

Σημειώνεται πως το έτος 2018 (καθώς επίσης τα έτη 2037, 1961, 1942, 1999) αναμένεται μαύρο φεγγάρι (καθόλου πανσέληνος το μήνα Φεβρουάριο που είναι συντομότερος), και σαν αποτέλεσμα θα υπάρξουν δυο μπλε φεγγάρια μες την ίδια χρονιά, τον Ιανουάριο και το Μάρτη.

Πηγή: http://el.wikipedia.org

Τόμας Πίντσον "Ενάντια στη μέρα"

Δεν είναι μόνο η λογοτεχνική αξία των βιβλίων που έχει εκτινάξει στα ύψη τη φήμη του 69χρονου συγγραφέα. Η απόφασή του να κρύψει το πρόσωπό του από τα Μέσα Ενημέρωσης και να κρατήσει στη σκιά την προσωπική του ζωή ενίσχυσε, μέσα στα χρόνια, το μυστήριο που τον περιβάλλει. Στην τηλεόραση, πάντως, εμφανίζεται, αν και υπό... όρους. Μια από τις τελευταίες εμφανίσεις, μάλιστα, ήταν στην τηλεοπτική σειρά «Σίμσονς» με μια σακούλα στο κεφάλι.

Το πολυαναμενόμενο, 1248 σελίδων, βιβλίο του (κυκλοφόρησε στις 3 Δεκεμβρίου από τις εκδόσεις Kαστανιώτη) έχει τίτλο «Ενάντια στη μέρα» και κάνει την εμφάνισή του δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του προηγούμενου, πέμπτου βιβλίου του, με τίτλο «Μέισον και Ντίξον» το οποίο επικεντρωνόταν στην Αμερική του 1760, λίγο πριν από το μεγάλο κύμα αποικισμού και τον πόλεμο της ανεξαρτησίας.

Η καινούργια ιστορία του Πίντσον αναπτύσσεται ανάμεσα σε εμβληματικά γεγονότα του παρελθόντος, ξεκινώντας από την Παγκόσμια Εκθεση του Σικάγο, το 1893, και φτάνοντας έως τα χρόνια που ακολούθησαν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενδιαμέσως, παρακολουθεί τις εργατικές ταραχές του Κολοράντο, την αλλαγή του αιώνα στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Γκέτινγκεν, τη Βενετία, τη Βιέννη. Ταξιδεύει έως τα Βαλκάνια και τη Σιβηρία, όταν στις 30 Ιουνίου του 1908 το μυστηριώδες φαινόμενο «Τουνγκούσκα» αναστάτωσε τον πλανήτη -η τεράστια έκρηξη που ισοπέδωσε χίλια τετραγωνικά χιλιόμετρα δάσους πιθανώς οφειλόταν στη σύγκρουση της Γης με τον πυρήνα ενός μικρού κομήτη. Η περιπλάνηση του Πίντσον συνεχίζεται στο Μεξικό, στη διάρκεια της επανάστασης, στο μεταπολεμικό Παρίσι, στο Χόλιγουντ της εποχής του βωβού κινηματογράφου και σε ορισμένες ακόμα τοποθεσίες που δεν πρόκειται να εντοπίσει κανένας άνθρωπος σε οποιονδήποτε χάρτη του κόσμου.

Ο Πίντσον καταδύεται σε εποχές-κρίσεις, όταν τα αλλόκοτα φυσικά φαινόμενα συναντούν την εκτροχιασμένη συλλογική απληστία, την αναζωπύρωση της θρησκοληψίας, τη στενοκεφαλιά και την κακοβουλία.

Τα πρώτα σχόλια που ακολούθησαν το δημοσίευμα επιβεβαιώνουν ότι ο Πίντσον κολυμπά σε γνώριμα, για εκείνον, νερά με όλα τα στοιχεία που γοητεύουν τους λάτρεις των βιβλίων του. Για άλλη μια φορά εμφανίζει στις σελίδες του υπαρκτά πρόσωπα, όπως τον Νίκολα Τέσλα, τον Μπέλα Λουγκόζι και τον Γκρούτσο Μαρξ. Για άλλη μια φορά παρουσιάζει «παράξενες σεξουαλικές πρακτικές», δυσνόητες γλώσσες και χαρακτήρες που σταματούν ό,τι κάνουν για να τραγουδήσουν ηλίθια τραγούδια.

Η άποψη του συγγραφέα για τη λογοτεχνία: «Αν δεν είναι ο κόσμος, είναι ό,τι θα μπορούσε να είναι ο κόσμος, με μερικές ελάσσονες ρυθμίσεις. Σύμφωνα με τη γνώμη κάποιων, αυτός είναι ένας από τους βασικούς στόχους της μυθοπλασίας. Ας αποφασίσει ο αναγνώστης, φτάνει να είναι προσεκτικός. Καλή τύχη».


ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΟΥΖΑΚΗΣ-ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Eικονογράφηση εξωφύλλου: © Yuko Kondo

A Christmas Carol

Απ' τα μελωδικότερα κάλαντα των τελευταίων ετών... Όταν η τεχνολογία συναντά την κλασσική λογοτεχνία μπορεί να συμβούν και θαύματα...

A timeless tale by Charles Dickens about an elderly miser who is compelled to face the Ghosts of Christmas Past, Present and Future, as they effect a transformation to bring humanity to his otherwise uncaring heart. The Ghosts remind him that he once was a kind and caring man, the difficult reality of what the world is like today, and what could occur if he fails to strive to better himself. Set during the Christmas season, the merriest day of the year, Scrooge appreciates the pointed contrast of his own qualities.

Jim Carrey takes on four different roles in this new version of A Christmas Carol. Carrey voices Scrooge, and all three of the ghosts (Past, Present, and Future). His varied character roles maintain the four distinct characters as diverse as if they were played by four different actors.

Originally penned in 1843 as a novella, this story has become a classic world wide. Dickens reminds us that Christmas is the time of year to treasure family and friends, and also to strive to make the world a better place for everyone. Although the world has changed a great deal since 1843, the ideal that Dickens so deftly champions is anything but dated. Let us all remember what it means to have a merry Christmas!

Robert Zemeckis, who directed the Back to the Future trilogy as well as Forest Gump, and The Polar Express, has his opportunity to try his hand in telling a tale through the prism of time, as he directs this much anticipated remake

With Jim Carrey, Gary Oldman, Colin Firth, Robin Wright Penn.

Προεδράρες μου!

Βραβείο Νόμπελ για την "σφαιρική θέαση" του κόσμου...

Ο Σαρκό εγκρίνει σιωπηλά

Premio Nobel per la visione globale...

Η ψηλή μέχρι και μουστάκι θα σε βάλει να ξουρίσεις...
Λεγεώνα της τιμής!

Legione d' onore...

2012; Σκιαχτήκαμε!

Λένε ότι σύμφωνα με το ημερολόγιο των Μάγιας το 2012 έρχεται η συντέλεια του κόσμου-ταινίες, βιβλία, μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα κάποιοι είπαν να κάνουν και λίγες μπίζνες. Πολύ αγαπημένο θέμα η συντέλεια, από τα βιβλικά χρόνια μας αρέσει αυτή η αόρατη απειλή που μας κάνει να νιώθουμε πάντοτε λιγάκι άσχημα, το τέλος μας εξιτάρει και μας ηδονίζει αρκετά τελικά. Και τί μ΄ αυτό αν θα έρθει η συντέλεια του κόσμου δηλαδή; Σάμπως θα μείνει και κανείς για να καταλάβει τη διαφορά; Για να μην πω ότι για μερικούς μερικούς την κάνω τη θυσία ευχαρίστως- κι ας εκλείψουμε όλοι μαζί. Ακόμα δεν καταλάβαμε πως ζούμε μέχρι να πεθάνουμε και ότι είτε αυτό γίνει μαζικά, είτε ατομικά, το ένα και το αυτό. Ποιός ο λόγος να μας τρομάζουν οι Μάγιας, τα μάγια και η Μάγια η μέλισσα; Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, ας το πάρουμε κι αλλιώς. Θα σταματήσω να ψάχνω για πρόσληψη όταν θα έρθει η συντέλεια. Δεν θα χρωστάω πια τη δόση του σπιτιού όταν θα έρθει η συντέλεια. Δεν θα περπατάω ανάμεσα σε βουνά σκουπιδιών όποτε μας πιάνει η απεργία, δεν θα βρίζομαι με τους ταξιτζίδες -αμάν, λες να σωθούν τέτοιοι που είναι; Δεν θα πληρώνω ένα ευρώ στο μετρό κάθε πρωί. Δεν θα λέω ναι όταν εννοώ όχι. Δεν θα σκέφτομαι πού να πάω διακοπές και μετά ξύπνησα, γιατί δεν θα υπάρχει προορισμός. Από το κέντρο της Αθήνας, προς ικανοποίηση πολλών, δεν θ’ απομείνει όρθιο τίποτα. Και θα μου φύγει και το άγχος αν θα πάρουμε τελικά εμείς σύνταξη στα γεράματα, διότι απλώς γεράματα δεν θα υπάρξουν. Κι μου λέτε να τρομάξω; Σκιάχτηκα!  Ξ.Π.

Η Γερμανίδα "Robin Hood"

Το έγκλημα δεν πληρώνεται, ακόμα κι αν είναι για καλό σκοπό. Σε ποινή  φυλάκισης 22  μηνών με αναστολή καταδικάστηκε η γερμανίδα   "Robin Hood".  Πρόκειται για μια διευθύντρια τράπεζας που πραγματοποιούσε αναλήψεις από λογαριασμούς πλουσίων, ώστε  να τακτοποιεί εκείνους των φτωχών. Συνέβη στο Bornheim, ένα μικρό αστικό κέντρο κοντά στη Βόννη. Η Ερίκα Μπ. που από το 1990 ήταν διευθύντρια  υποκαταστήματος μεγάλης τράπεζας,  "ξάφριζε" επι χρόνια και χωρίς να γίνεται αντιληπτή  τους λογαρισμούς των πιο πλούσιων για να  "σηκώνει απ' τα κόκκινα"  τους λογαριασμούς των φτωχώτερων. Συνολικά στο διάστημα  2003 με 2005 μετέφερε 7,6 εκ. ευρώ για 117 περιπτώσεις. Η γυναίκα, που είναι 62 ετών, δεν είχε κρατήσει για τον εαυτό της ούτε ένα σεντς! Μετά την σύλληψή της η διευθύντρια με τη χρυσή καρδιά απολύθηκε άμεσα και για να αντιμετωπίσει τα χρέη αναγκάστηκε να πουλήσει το σπίτι και όλα τα υπάρχοντά της.

Bancaria “dona” ai clienti poveri i soldi dei ricchi

BERLINO-Il crimine non paga. Nemmeno quando è a fin di bene: 22 mesi di carcere con la condizionale è la condanna ricevuta da una vera e propria “Robin Hood” tedesca. Si tratta di una direttrice di banca che prelevava dai conti correnti dei ricchi per risanare quelli dei poveri. È accaduto a Bornheim, un piccolo centro vicino a Bonn. Qui Erika B. - che dal 1990 era direttrice della locale cassa di risparmio - avrebbe saccheggiato per anni, senza essere scoperta, i conti correnti dei clienti più ricchi per ripianare quelli dei più poveri. In tutto tra il 2003 e il 2005 avrebbe spostato 7,6 milioni di euro in 117 casi accertati. La donna, che ha 62 anni, per sé non ha mai preso nemmeno un centesimo. Dopo essere stata scoperta, la direttrice di banca dal “cuore d’oro” è stata licenziata in tronco. E per far fronte al debito ha dovuto vendere la casa e tutti i suoi beni.

Πηγή: http://city.corriere.it/2009/11/25/milano/i-fatti/bancaria-dona-clienti-poveri-soldi-ricchi-20599056563.shtml

Μουσείο της Ακρόπολης: Ωραίοι σαν Έλληνες

Μονάχα υπέροχο μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος το μουσείο της Ακρόπολης και να νιώθει περήφανος. Είναι πραγματικά ένα μοναδικό στολίδι.  Επιτέλους τα εκθέματα της Ακρόπολης στέκονται περήφανα και καλοσυντηρημένα σε έναν χώρο που ταιριάζει στην αυθεντικότητά τους. Μέρος πολύ ενεργειακό από μόνο του, σε συνδιασμό με μια τόσο μοντέρνα κατασκευή και τζάμια που αφήνουν το άπλετο φως να διαπερνά τα πάντα, χρώμα ουδέτερο που παραπέμπει ίσως στον γκρίζο ελευσινιακό λίθο  κι ακόμα ο προάυλιος χώρος όπου έχει φυτευτεί ένας ελαιώνας, δίνουν έναν ανάλαφρο τόνο στο μουσείο που μοιάζει σαν να συνεχίζει κανείς τον περίπατό του στο βράχο της Ακρόπολης, χωρίς να νιώθει ότι περνά σε έναν αυστηρό μουσειακό χώρο.

Το μουσείο συνολικού εμβαδού 14.000 τμ,  βρίσκεται 300  μέτρα περίπου νοτιοανατολικά του Παρθενώνα, στην ιστορική συνοικία Μακρυγιάννη.  Η είσοδος του μουσείου στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου συνδέει το μουσείο με την Ακρόπολη και άλλα σημαντικά αρχαιολογικά μνημεία της Αθήνας.

Οι πλούσιες συλλογές δίνουν στους επισκέπτες μια ολοκληρωμένη εικόνα της ανθρώπινης παρουσίας στην Ακρόπολη, από την προϊστορική περίοδο μέχρι την Ύστερη Αρχαιότητα. Αναπόσπαστο στοιχείο του προγράμματος αποτελεί η παρουσίαση μιας αρχαιολογικής ανασκαφής στο χώρο του ίδιου του μουσείου. Τα ευρήματα χρονολογούνται από τον 4ο μέχρι τον 7ο αιώνα μ.Χ., έχουν παραμείνει ανέπαφα και προστατεύονται κάτω από το κτίριο του μουσείου, ορατά από το επίπεδο του πρώτου ορόφου.

Ο επισκέπτης του μουσείου, αφού διασχίσει τον προθάλαμο του ισογείου και περάσει από τα ακυρωτικά μηχανήματα των εισιτηρίων, βρίσκεται μπροστά στον πρώτο εκθεσιακό χώρο του μουσείου της Ακρόπολης. Στην ευρύχωρη αίθουσα με το κεκλιμένο γυάλινο δάπεδο παρουσιάζονται ευρήματα από τις κλιτύς (πλαγιές) της Ακρόπολης. Στα αριστερά του επισκέπτη εκτίθενται ευρήματα από τα μεγάλα ιερά που ιδρύθηκαν στις πλαγιές του βράχου, ενώ στα δεξιά του ευρήματα από τα μικρότερα ιερά και από τον οικισμό που αναπτύχθηκε στις πλαγιές της Ακρόπολης.

Τα μοναδικά διακοσμημένα αγγεία από το ιερό της Νύμφης, το αμφίγλυφο του Τηλέμαχου από το Ασκληπιείο, τα θεατρικά προσωπεία από το ιερό του Διονύσου Ελευθερέως και ο θησαυρός του ιερού της Ουρανίας Αφροδίτης είναι μερικά μόνο από τα εκθέματα που δίνουν στον επισκέπτη τη δυνατότητα μιας πρώτης, συναρπαστικής γνωριμίας με τα αρχαία ιερά και τις σχετικές με αυτά τελετές.

Αναπόφευκτα το βλέμμα του επισκέπτη τραβά η επιβλητική γυάλινη κλίμακα στο τέλος της αίθουσας, στην κορυφή της οποίας εκτίθενται τα μεγάλα αρχιτεκτονικά γλυπτά του αετώματος του Εκατόμπεδου, του πρώτου μεγάλου ναού της θεάς Αθηνάς στην Ακρόπολη. Η περιήγηση στους εκθεσιακούς χώρους του πρώτου ορόφου ξεκινά από τη βορειοανατολική γωνία, όπου τα αρχαιολογικά ευρήματα και ένα πρόπλασμα υπό κλίμακα αποκαλύπτουν τη σημασία της Ακρόπολης κατά τη Μυκηναϊκή Περίοδο ως χώρου κατοίκισης και έδρας του τοπικού ηγεμόνα.

Η εξέλιξη της Ακρόπολης σε σημαντικό θρησκευτικό κέντρο σηματοδοτείται από τα σχετικά ευρήματα της Γεωμετρικής περιόδου. Χαρακτηριστικό είναι το μεγάλο δισκοειδές χάλκινο έλασμα με τη Γοργώ, που προέρχεται από τον υστερογεωμετρικό ναό της Αθηνάς Πολιάδος, και τα γλυπτά του αετώματος του Εκατομπέδου, με τα λιοντάρια που σπαράσσουν ταύρο, τον Τρίτωνα και τον Τρισώματο Δαίμονα.

Ο επισκέπτης στη συνέχεια περνά στη νότια πλευρά της αίθουσας, όπου ο πλούτος και η ποικιλία των αρχιτεκτονικών γλυπτών και των ελεύθερων αναθημάτων, συμπεριλαμβανομένων των Κορών, των Ιππέων και άλλων έργων, προσφέρουν μια συναρπαστική εικόνα της Ακρόπολης κατά την Αρχαϊκή Περίοδο. Κοντά στις Κόρες, υψώνονται επιβλητικά τα γλυπτά της Γιγαντομαχίας από το μεγάλο αέτωμα του αρχαϊκού ναού (Αρχαίου Ναού) της Αθηνάς Πολιάδος.

Στην Αίθουσα των Αρχαϊκών Έργων ο επισκέπτης για πρώτη φορά μπορεί να θαυμάσει τα εκθέματα από όλες τις πλευρές καθώς στέκονται ελεύθερα στο χώρο. Οι συνθήκες του αυθόρμητα μεταβαλλόμενου φυσικού φωτός, δίνουν τη δυνατότητα να ανακαλύψει τις λεπτές ποιοτικές διαφοροποιήσεις των γλυπτών και την υψηλή τέχνη που τα δημιούργησε. Η ανθρώπινη παρουσία στο χώρο μοιάζει να τους εμφυσά ζωή.

Η αίθουσα των αρχαϊκών ολοκληρώνεται με την αναφορά στην περσική εισβολή που προκάλεσε την ολοκληρωτική καταστροφή της Ακρόπολης, αλλά και με τα έργα του λεγόμενου Αυστηρού Ρυθμού, που εισάγει τον επισκέπτη στην υψηλή τέχνη της κλασικής εποχής. Στρέφοντας ο επισκέπτης το βλέμμα στην αίθουσα που αφήνει πίσω του δεν μπορεί παρά να εντυπωσιαστεί μετην πανέμορφη θέα των αρχαϊκών έργων ανάμεσα στις κολώνες της αίθουσας, που υπαινίσσονται το αρχιτεκτονικό τοπίο του Ιερού Βράχου.

Στη συνέχεια ο επισκέπτης μπορεί να ανεβεί στο δεύτερο όροφο του μουσείου, όπου λειτουργεί εστιατόριο. Η ανάβαση γίνεται από τις σκάλες, τις κυλιόμενες κλίμακες ή τους ανελκυστήρες. Από τους ανοιχτούς για το κοινό εσωτερικούς εξώστες του δευτέρου ορόφου, παρέχεται πανοραμική θέαση της Αίθουσας των Αρχαϊκών Έργων και της Αίθουσας των Κλιτύων. Από εκεί, με τον ίδιο τρόπο, ο επισκέπτης οδηγείται στο αίθριο της Αίθουσας του Παρθενώνα.

Ο τελευταίος όροφος του μουσείου η Αίθουσα του Παρθενώνα προσφέρει πανοραμική θέα 360 μοιρών της Ακρόπολης και της σύγχρονης Αθήνας.

Οι 92 μετόπες ήταν τα πρώτα μέλη του θριγκού του ναού που δέχθηκαν διακόσμηση. Κάθε μια απέδιδε μια αυτοτελή σκηνή, συνήθως με δύο μορφές. Τα θέματα ήταν εμπνευσμένα από μυθικές μάχες (Γιγαντομαχία, Αμαζονομαχία, Κενταυρομαχία) και συμβόλιζαν τους νικηφόρους αγώνες των Αθηναίων εναντίον των Περσών. Το ανατολικό αέτωμα, που ήταν πάνω από την είσοδο του ναού, παρίστανε τη γέννηση της θεάς Αθηνάς από το κεφάλι του πατέρα της Δία, με την παρουσία Ολύμπιων θεών. Στο δυτικό αέτωμα, εικονιζόταν η διαμάχη μεταξύ της Αθηνάς και του Ποσειδώνα για τη διεκδίκηση της αττικής γης, που κατέληξε στη νίκη της Αθηνάς.

Σε αντίθεση με τα μυθολογικά θέματα των μετοπών και των αετωμάτων, για τη ζωφόρο του Παρθενώνα, ο Φειδίας επέλεξε ως θέμα τη μεγαλύτερη γιορτή της πόλης, τα Μεγάλα Παναθήναια, τη γιορτή προς τιμήν της θεάς Αθηνάς. Η γιορτή διοργανωνόταν κάθε τέσσερα χρόνια, διαρκούσε 12 μέρες και περιελάμβανε τελετές, θυσίες, γυμνικούς και μουσικούς αγώνες. Η πιο επίσημη μέρα ήταν η τελευταία, η 28η του μηνός Εκατομβαιώνος (μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού), ημέρα των γενεθλίων της θεάς. Την ημέρα αυτή σχηματιζόταν πομπή που έφτανε στο ναό της Αθηνάς Πολιάδος (στον Αρχαίο Ναό, ο οποίος εγκαταστάθηκε αργότερα από το Ερέχθειο), για να παραδώσει στους ιερείς τον καινούργιο πέπλο για το ξόανο της θεάς. Αυτή ακριβώς η πομπή ξετυλίγεται στα 160 μέτρα της ζωφόρου του Παρθενώνα.

Από το σύνολο της ζωφόρου, σήμερα σώζονται 50 μέτρα στο Μουσείο της Ακρόπολης, 80 μέτρα στο Βρετανικό Μουσείο, ένας λίθος στο Μουσείο του Λούβρου, ενώ άλλα τμήματα είναι διασκορπισμένα σε μουσεία στο Παλέρμο, στο Βατικανό, στο Würzburg, στη Βιέννη, στο Μόναχο και στην Κοπεγχάγη.

Στον δεύτερο όροφο λειτουργεί ένα Καφέ-Εστιατόριο όπου  η κομψότητα του μουσείου συνεχίζεται κι ένας εξώστης 700τ.μ. χαρίζει πανοραμική θέα στην Ακρόπολη και τους άλλους ιστορικούς λόφους της Αθήνας. Στα δύο πωλητήρια του μουσείου διατίθεται μεγάλη και ιδιαίτερη ποικιλία καρτ-ποστάλ, χαρτικών ειδών και δώρων, η παιδική σειρά του Μουσείου, καθώς επίσης αναμνηστικά, κοσμήματα, χρηστικά αντικείμενα και πολλοί τίτλοι βιβλίων με θέματα που σχετίζονται με την Ακρόπολη. Μέχρι το τέλος του 2009 το εισητήριο έχει οριστεί στην τιμή του 1 euro. Επισκεφτείτε το!

 

Πηγή: http://www.theacropolismuseum.gr/  και http://www.lastoffertravel.gr/

Το μυστηριώδες σπιράλ

Αστρικό φαινόμενο, ufo, στρατιωτικό απόρρητο ή φάρσα; Το βίντεο με το σπιράλ που καταφράφηκε στο νορβηγικό ουρανό το πρωί της Τετάρτης λίγο πριν τις 8, έχει ειδωθεί από πολλά διαφορετικά άτομα κι η εικόνα έκανε ήδη το γύρο του κόσμου...

«Δεσποινίς ετών 39»

   Το τοπ μόντελ Solange Magnano, πρώην Μις Aργεντινή 1994, δεν έδωσε τέλος μόνο στην καριέρα της, αλλά και στη ζωή της έπειτα από αισθητική επέμβαση λιπαναρρόφησης. Είχε εμφανίσει λέει λίγη κυταρίττιδα, κι ήταν αυτός ο λόγος για να βάλει λίγο -ή πολύ- νυστέρι. Κι αναρωτιέται κανείς, για την πατρίδα ούτε λόγος να πολεμήσουμε, κορόϊδα είμαστε άλλωστε, όμως πόσο διαθέσιμοι είμαστε να πεθάνουμε για την ομορφιά; Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι υμνούσαν βέβαια την ομορφιά, ωστόσο μακάριζαν εκείνους που πέθαιναν στο πεδίο μάχης κι όχι στο τραπέζι αισθητικής χειρουργικής -λες να είναι αυτό το νέο πεδίο μάχης τελικά; Διότι τώρα πια μαχαιρωνόμαστε για την εμφάνισή μας, κι έπειτα περισσότερο τώρα από ποτέ μπορεί η εμφάνιση να υποσχεθεί δόξες και χρήματα με τη σέσουλα. Έχετε παρατηρήσει ότι έχουν εκλείψει τα μικρά στήθη, οι στραβές μύτες, τα μυτερά πηγούνια και ότι το πόδι της χήνας είναι πια είδος προς εξαφάνιση; Καλώς, δε λέω, γίναμε χάρμα οφθαλμών, αλλά να μην περάσουμε και απέναντι. Μάλλον το μπότοξ ρίζωσε βαθιά στο κεφάλι μας και το μούδιασε.

   Η φθορά είναι μέρος της φύσης μας και οφείλουμε να την αποδεχόμαστε. Αντιστεκόμενοι στη φθορά ίσως να φανταζόμαστε ότι καθυστερούμε το θάνατο, αλλά κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο. Η σωματική ρώμη συνδυάζεται με τη νεότητα και η σύνεση με τα γηρατειά. Στην ασιατική κουλτούρα το γήρας παίζει σημαντικότατο ρόλο για τον εξής απλούστατο λόγο: εμπεριέχει αμφότερα τα νιάτα και τα γηρατειά, άρα μια ζωή ολόκληρη. Όσο περνούν τα χρόνια κι αφήνουν τα σημάδια τους στα πρόσωπα και στα κορμιά μας, τόσο πρέπει να μεστώνει ο καρπός της σοφίας μας. Δεν είναι ότι χάνουμε κάτι λες κι ο χρόνος μας εκδικείται, πρόκειται απλώς για δυο ποσά αντιστρόφως ανάλογα, όσο μειώνεται το έξω, τόσο βαραίνει το ενδότερον -εξελίσσεται. Είναι γελοίο να αναλωνόμαστε στο κυνήγι της ρυτίδας, εμποδίζοντας τον καρπό μας να ωριμάσει. Είναι παρομοίως τραγικό να έχουμε γίνει μονάχα ένα μάτσο ρυτίδες χωρίς να μπορούμε να δώσουμε στους νέους μια σοφή συμβουλή. Παθητικό να φτάνουμε μπροστά στο θάνατο ανούσιοι και γεμάτοι φόβους. Τί κάναμε τόσα χρόνια, μονάχα  το δέρμα μας τσιτώναμε; Η μάχη με το χρόνο είναι χαμένη από χέρι. Κι έρχεται η ώρα να λογοδοτήσεις.

   Ολόκληρη η φύση γεννιέται, ωριμάζει και πεθαίνει πάντοτε σε αρμονία. Μονάχα ο άνθρωπος αρνείται πεισματικά να δώσει τη σκυτάλη στους επόμενους. Τα φρούτα όμως μονάχα ώριμα είναι γλυκά. Κι έτσι μερικές ρυτίδες μπορούν να γίνουν γοητευτικές. Δυστυχώς και το σύστημα εμφυτεύει μέσα μας την εικόνα της αστείρευτης νεότητας και μάλιστα μας την επιβάλει κι έπειτα την απαιτεί. Όλα τα εξώφυλλα είναι γεμάτα από αϊθαλή πρόσωπα που θαρρείς πως ήπιαν ελιξήριο νεότητας. Έχουμε άραγε σκεφτεί ότι οι φωτογραφίες αυτές είναι τόσο επεξεργασμένες, όσο και το μήνυμα που θέλουν να μεταδώσουν; Έχουμε γίνει δέσμιοι της εικόνας μας, ματαιόδοξοι, εξαρτημένοι από το φαίνεσθαι. Αύριο μεθαύριο θ’ ανοίγουμε τους τάφους και θα βλέπουμε σκελετούς με ενσωματωμένα επιθέματα σηλικόνης. Ένας σηλικονούχος άνθρωπος που κατάτρωγε τα σωθικά του ανθρώπου κι έπαιρνε σιγά σιγά τη θέση του από μέσα. Εμείς τα φτιάχνουμε αυτά τα τέρατα, τους νέους και όμορφους, σφιχτοραμμένους Φραγκενστάιν.  Ξ.Π.

Copyright no 11509

Το πολυσυζητημένο εξώφυλλο  της σαρανταεπτάχρονης Ντέμι Μουρ, κατα την επεξεργασία του οποίου ξέχασαν ένα κομμάτι της λεκάνης της (!) ταιριάζει απόλυτα με το μοντέλο που τρικλίζει στα δεξιά...

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ Ο ΕΦΕΣΙΟΣ -τα πάντα ρει

Η συγχώρεση είναι ανώτερη από την τιμωρία.

Μία είναι η σοφία: να γνωρίζουμε τη σκέψη η οποία ρύθμισε τα πάντα για πάντα.

Ο λαός πρέπει να υπερασπίζεται το νόμο όπως ακριβώς τα τείχη.

Τα πάντα είναι γεμάτα ψυχές και πνεύματα.

Δεν μπορείς να βρεις τα όρια της ψυχής όποιον δρόμο και να πάρεις. Τόσο βαθιές είναι οι αιτίες της ύπαρξής της.

Τα πάντα μεταβάλλονται με τη φωτιά και γίνονται με αραίωση και πύκνωση.

Το σύμπαν είναι πεπερασμένο κι ο κόσμος είναι ένας.

Δεν πρέπει να πιθανολογούμε για τα σπουδαία.

Αντί για όλα τα θνητά πράγματα οι άριστοι επιλέγουν ένα μόνο: την αιώνια δόξα. Αντίθετα οι πολλοί αρκούνται στο να χορταίνουν σαν τα ζώα.

Όλα γίνονται σύμφωνα με τις επιταγές της μοίρας και τα όντα εναρμονίζονται μέσα από τις αντιθέσεις τους.

Ο ήλιος όχι μόνο είναι καινούριος κάθε μέρα, αλλά είναι πάντοτε νέος συνεχώς.

Τους ανθρώπους όταν πεθαίνουν τους περιμένουν πράγματα που ούτε ελπίζουν ούτε φαντάζονται.

Η πολυμάθεια δεν διδάσκει το νου.

Όσοι δεν είναι σε θέση να κατανοήσουν τον αληθινό λόγο, ακόμα κι όταν τον ακούσουν είναι σαν τους κουφούς. Το λέει και το ρητό: Παρόντες-Απόντες.

Eίναι απόλυτα απαραίτητο κριτές των πολλών να είναι οι φιλόσοφοι.

Οι ψυχές όταν πεθαίνουν, γίνονται νερό και το νερό όταν πεθαίνει γίνεται γη. Από τη γη γεννιέται το νερό κι από το νερό η ψυχή.

Η σοφία είναι μόνο ένα πράγμα: να γνωρίζεις ότι ο ορθός λόγος κυβερνά τα πάντα μέσα από τις εσωτερικές τους σχέσεις.

Στα ίδια ποτάμια μπαίνουμε και δεν μπαίνουμε, υπάρχουμε και δεν υπάρχουμε.

Είναι αρμονία όταν ένα πράγμα έρχεται σε αντίθεση με τον εαυτό του, ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται σε συμφωνία με αυτόν.

Ο πόλεμος είναι πατέρας και κυβερνήτης των πάντων. Αυτός άλλους τους αναδεικνύει Θεούς κι άλλους ανθρώπους, άλλους τους κάνει δούλους κι άλλους ελεύθερους.

Η αρμονία που δεν φαίνεται είναι ισχυρότερη από την φανερή.

Ο ανήφορος κι ο κατήφορος είναι ένας και ο αυτός δρόμος.

Η θάλασσα είναι το πιο καθαρό και ταυτόχρονα το πιο ακάθαρτο νερό: για τα ψάρια είναι πόσιμο και  ζωοποιό, για τους ανθρώπους μη πόσιμο και θανατηφόρο.

Το πυρ κυβερνά τα πάντα.

Το πυρ θα έρθει να κρίνει και να κυριεύσει τα πάντα.

Οι ανθρώπινες δοξασίες είναι σαν τα παιδικά παιχνίδια.

Ο θάνατος της φωτιάς είναι η γέννηση του αέρα κι ο θάνατος του αέρα είναι η γέννηση του νερού.

Ο θάνατος της γης είναι να γίνει νερό κι ο θάνατος του νερού είναι να γίνει αέρας και του αέρα να γίνει φωτιά κι αντίστροφα.

Ο ωραιότερος πίθηκος είναι άσχημος σε σύγκριση με τους ανθρώπους. Ο πιο σοφός απ' τους ανθρώπους  σε σύγκριση με το Θεό είναι πίθηκος, ως προς τη σοφία και την ομορφιά και όλα τα υπόλοιπα.

Η φωτιά αναπαύεται μέσα από τη συνεχή μεταλλαγή.

Το κουραστικό είναι να μοχθείς πάντα για τα ίδια πράγματα και όλο μ' αυτά ν΄αρχίζεις.

Τα περισσότερα θεικά πράγματα μας διαφεύγουν και δεν τα γνωρίζουμε, εξαιτίας της απιστίας μας.

Το ίδιο πράγμα είναι το ζωντανό και το πεθαμένο, το ξύπνιο και το κοιμισμένο, το νεαρό και το γερασμένο: από τη μεταλλαγή των μεν προκύπτουν τα δε και αντίστροφα.

Για τους ξύπνιους ο κόσμος είναι ένας και κοινός, ενώ ο κάθε κοιμισμένος καταφεύγει σε έναν δικό του κόσμο.

Τα πτώματα των νεκρών πρέπει να τα πετούν στις κοπριές και χειρότερα.

Τα σκυλιά γαυγίζουν όσους δεν γνωρίζουν.

Η ασθένεια είναι που κάνει την υγεία γλυκιά και καλή, η πείνα τον κορεσμό, η κούραση την ανάπαυση.

Η δυνατότητα του σκέπτεσθαι είναι κοινή σε όλους.

Στην ψυχή ανήκει ο λόγος του αυξάνει από μόνος του.

Ο δαίμων που συνοδεύει κάθε άνθρωπο είναι ο χαρακτήρας του.

Στη φύση αρέσει να κρύβεται.

Όλα είναι ρευστά και τίποτα δεν είναι σταθερό.

Δεν μπορείς να μπεις δύο φορές στο ίδιο ποτάμι.

Τα ψυχρά θερμαίνονται, τα θερμά ψύχονται, τα υγρά ξηραίνονται, τα ξηρά υγραίνουν.

Σε μια πλήρη κυκλική περιφορά, η αρχή συμπίπτει με το τέλος.

Από ένα γίνονται όλα κι από όλα ένα.
                                                                                                         ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

....................................................................................................

Ο Ηράκλειτος, Έλληνας φιλόσοφος, γεννήθηκε στην Έφεσο κατά το 544 π.Χ.. Ο θάνατός του δεν έχει ορισθεί επακριβώς. Αν λάβουμε όμως υπόψη ότι η ακμή του συμπίπτει με την 69η Ολυμπιάδα (504 π.Χ.-501 π.Χ.και ότι έζησε 60 έτη μπορούμε να δεχθούμε ότι ο θάνατός του συνέβη το 484 π.Χ.. Πατέρας του αναφέρεται ο Βλύσων (ή Βλόσων) ή Ηράκων. Ανήκε στο γένος των Ανδροκλειδών, εκείνων δηλαδή που υπό την Αρχηγία του Ανδρόκλου, του γιου του Βασιλέα των Αθηνών Κόδρου, εξορμήσθηκαν από την Αθήνα και έκτισαν στην Ιωνία (Μικρά Ασία) την Έφεσο. Οι περί του βίου του όμως αναφερόμενες ειδήσεις είναι πολύ λίγες.

Κατά τον Διογένη Λαέρτιο ο Ηράκλειτος υπήρξε από παιδικής του ηλικίας άξιος θαυμασμού. Αν και δεν υπήρξε κανενός άλλου μαθητής επαναλάμβανε ότι είχε ρωτήσει τον εαυτόν του και είχε μάθει τα πάντα από τον εαυτό του. Από δε τα διασωθέντα αποσπάσματα του έργου του φαίνεται ότι γνώριζε πολύ καλά σχεδόν όλα τα συγγράμματα των προγενεστέρων φιλοσόφων, των επικών και ελεγειακών ποιητών καθώς και όλες τις ιστορικές συγγραφές που κυκλοφορούσαν στην εποχή του στην Ιωνία.

Η εποχή του είναι μεταβατική και σηματοδοτείται από μέγάλες κοινωνικές πολιτικές και οικονομικές αλλαγές. Η φιλοσοφία του αντιμετωπίζει κριτικά τις εξελίξεις της εποχής του και παίρνει αποστάσεις τόσο από τη μυθική παράδοση όσο και από τη νέα κοινωνία που ανατέλει.

Από τα λιγοστά αποσπάσματα που έχουν διασωθεί φαίνεται πως ο χαρακτήρας του γραπτού έργου του είναι αποφθεγματικός. Η δομή και η σύνθεση των αφορισμών του είναι λεπτομερειακά επεξεργασμένη και το ύφος του αινιγματικό. Αυτός είναι άλλωστε ο βασικός λόγος για τον οποίο αποκλήθηκε «σκοτεινός».

Χαρακτηρίζοντας με αυτόν τον τρόπο το έργο του ο Ηράκλειτος υποδεικνύει ότι δεν αποκαλύπτει τη σκέψη του με άμεσο τρόπο, ούτε όμως επιχειρεί να παραπλανήσει τους ακροατές του. Παρέχει τα σημάδια, τα οποία εκείνοι καλούνται να εννοήσουν με τον ορθό τρόπο. Η φιλοσοφία του, πάλι με τα λόγια του ίδιου, δεν είναι μια αυθαίρετη και υποκειμενική κατασκευή αλλά μια έκφραση του λόγου που διέπει τα πάντα, όσο και αν μένει απρόσιτος στους πολλούς. Η δυσκολία κατανόησης του λόγου του δεν οφείλεται επομένως σε δική του ιδιορρυθμία,αλλά στην αδυναμία των πολλών να εννοήσουν όχι τα λόγια του αλλά τον ίδιο τον «λόγο».

Στον Ηράκλειτο η έννοια λόγος έχει πολλές σημασίες και εννοιακές αποχρώσεις. Σημαίνει ομιλία (προφορικός λόγος) αλλά και ρυθμιστική αρχή που διέπει το σύνολο της πραγματικότητας και συνδέει με σχέσεις αναλογίας τα πάντα. Επομένως, εδώ ο λόγος είναι η αιώνια καθολική σχέση που ρυθμίζει την πραγματικότητα, όπως αυτή εκφράζεται γλωσσικά.

Μέλημα του φιλόσοφου είναι η αφύπνιση των ανθρώπων και η καθοδήγησή τους προς την ομολογία, προς τη λογική σκέψη που καθορίζει και συνδέει τη βαθύτερη φύση των πραγμάτων. Με αυτόν τον τρόπο διακρίνει την «πολυμάθεια» από την ουσιαστική και βαθειά γνώση των πραγμάτων.

 Κοσμολογία

Ο κόσμος για τον Ηράκλειτο δεν είναι αποτέλεσμα δημιουργίας ή γένεσης, αλλά προϋπάρχει προαιώνια και περιγράφεται ως ζωντανή φωτιά, η οποία εναλλάξ δυναμώνει και εξασθενεί, χωρίς ποτέ να σβήνει εντελώς.

Το αείζωον πυρ διανύει μια κυκλική τροχιά κατά την οποία μεταλλάσσεται σε θάλασσα, κατόπιν σε γη, για να ακολουθήσει η αντίστροφη διαδικασία μεταλλαγής της γης σε θάλασσα και της θάλασσας σε φωτιά. Το πυρ του Ηράκλειτου είναι μια κοσμολογική σταθερά που αέναα κινείται και μεταμορφώνεται. Η διαρκής κίνηση και μεταβολή αποτελεί το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της πραγματικότητας, το οποίο εξέφρασε ο φιλόσοφος με την εικόνα ενός ποταμού που παραμένει ίδιος, ενώ το νερό που κυλάει μέσα του αλλάζει διαρκώς. Αντίθετα με τους οπαδούς του, τους αποκαλούμενους Ηρακλείτειους, ο φιλόσοφος μάλλον δεν πίστευε σε μια καθολική ροή και μεταβολή, αλλά επέμενε στη σύνδεση αυτής της μεταβολής με σταθερές παραμέτρους. Η παροιμιώδης φράση που χαρακτηρίζει τη φιλοσοφία του Ηρακλείτου:

"Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ'αυτό μένειν"

Σε ό,τι αφορά στα αντίθετά του, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το «τα ψυχρά θερμαίνονται, τα θερμά ψύχονται, τα υγρά ξηραίνονται, τα ξηρά υγραίνουν», υποδεικνύει ότι οι φαινομενικά αντίθετες καταστάσεις, τάσεις και δυνάμεις, συνδέονται με μια συνεκτική σχέση αρμονίας. Η σχέση των αντιθέτων του δεν εκφράζεται μόνον μέσω του κοινού λόγου, αλλά και ως «πόλεμος» -μια άλλη όψη της αρμονίας, μια κοσμική σταθερά που διέπει τα αντίθετα και παράγει διαρκώς μέσω συγκρούσεων νέες ισορροπίες. Η χρήση του όρου πόλεμος («πόλεμος πατήρ πάντων» είναι ένα επίσης από τα γνωστά ρητά του) συνδέεται στην ουσία με το «τα πάντα ρει» καθώς τα πάντα στον Κόσμο είναι σε συνεχή κίνηση και διεργασία = σε πόλεμο.

Ο Ηράκλειτος, πιστός στο «τα πάντα ρει» υπενθύμιζε ότι «δεν μπορείς να μπεις δύο φορές στον ίδιο ποταμό» επειδή ανά πάσα στιγμή ο ποταμός αλλάζει, οπότε ποτέ δεν είναι ο ίδιος ποταμός.

Επίσης υποστήριζε ότι η πρωταρχική ουσία στον Κόσμο είναι η ενέργεια (το πυρ). Σήμερα, μετά την πειραματική επιβεβαίωση της θεωρίας του Άλμπερτ Αϊνστάιν γνωρίζουμε βέβαια ότι αυτό είναι αλήθεια και ότι η ύλη και η ενέργεια είναι το ίδιο πράγμα σε διαφορετική κατάσταση.

 
http://www.mousa.gr/html/irakleitos.htm
lhttp://el.wikipedia.org/

Εlimiano Pellisari INFERNO

Κόλαση του Δάντη σε σκηνοθεσία Εμιλιάνο Πελιζάρι
http://www.emilianopellisari.it/

"Έναν φιδέ κι ακίνητος, μη χωνέψεις!"

   Μια φορά κι έναν καιρό οι κοπέλες ήταν σαν τριαντάφυλλα και μάλιστα πρόωρης ανθοφορίας, οπότε μόλις ξεπεταγόταν το μπουμπούκι το διασταύρωναν αμέσως κι έτσι μια κοπέλα άνοιγε σπίτι στα δεκαοχτώ. Μέχρι τα εικοσιτρία είχε τουλάχιστον τρία παιδιά –για να μη βάλω και τα δίδυμα και χαθούμε. Τώρα τί έγινε και πατημένα τα τριάντα ζούμε με τους γονείς μας και μοιάζει το πάλαι ποτέ κρεββάτι μας σαν εκείνο του Προκρούστη τόσο που έχουμε ψηλώσει; Παιδιά δεν κάνουμε, γιατί με εφτακόσια ευρώ πρέπει να σκεφτούμε δέκα φορές πριν πάμε να περάσουμε βαφή στις άσπρες τρίχες της κεφαλής μας, για ποιό παιδί μου μιλάς; Οι πρεσβύτεροι λένε πως είμαστε μαμόθρεφτοι και φοβόμαστε να βγούμε απ’ το σπίτι για να αντιμετωπίσουμε τη ζωή. Πάντως κι αυτούς που βρήκαν το ταίρι τους κι είπαν να την αντιμετωπίσουν μαζί, εγώ ενωμένους στην πείνα τους βλέπω. Κι έπειτα σκέφτεται κανείς, μα θα τελειώσουν έτσι άδοξα οι Έλληνες; Γι αυτό πολέμησαν οι παππούδες μας στην Αλβανία, για μας δουν να στερεύουμε λόγω οικονομικών δυσχεριών; Δεν κάνει παιδιά ο κόσμος λέμε!

   Κάποιοι άλλοι λένε ότι είμαστε πολύ εγωιστές και βαριόμαστε να κάνουμε θυσίες, πχ να κλαίει το μωρό τη νύχτα κι ούτε που διανοούμαστε λέει να ξεβολέψουμε τη ζωή μας για να αλλάζουμε πάνες. Είδες τελευταία πόσο κοστίζουν οι πάνες; Γιατί άμα είδες, θ’ αλλάξεις γνώμη και ένα καφάσι ελαφρυντικά θα μου χαρίσεις. Και ποιά μεγάλη ζωή δεν κάνουμε κέφι να αλλάξουμε δηλαδή, κακόμοιρη γενιά των –αντα που τα μόνα μεγαλεία που μας επιφύλασσαν είναι να διαβάζουμε Μικρές Αγγελίες και να κοινωνικοποιούμαστε σε κάθε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, να φοράμε σταράκια και να μοιάζουμε λούτρινα αρκουδάκια με ρυτίδες... Τρομάρα σου ξεγελασμένη γενιά, που σου ’φαγαν το φαί μέσα απ’ το στόμα και κουβέντα δεν είπες και νά σου εσύ σπούδαζε, σπούδαζε, ποτέ δεν θα εκπληρώσεις το ζητούμενο επαγελλματικό προφίλ, γαϊδουράκι που κυνηγά το καρότο, σε λίγο θα σε πονάν τ’ αρθριτικά σου να συνευρίσκεσαι στ’ αυτοκίνητο. Χοντρά τα λέω; Χοντρές είναι οι κοιλιές τους που φάγανε τα δικά τους, φάγανε και των παιδιών -και των εγγονών- και μείναμε εμείς να κοιτάζουμε τη ζωή που κλέφτηκε με άλλον και μας άφησε μπουκάλα.

   'Λαλάκη, είσαι τυχερός παιδί μου για τη δουλειά που έχεις, ας είναι λίγα τα λεφτά καλύτερα απ’ το τίποτα. Καλύτερα ήτανε δηλαδή που σε κρατούσανε να κάνεις πρακτική χωρίς αμοιβή; Μια πρακτική που μοιάζει με την απόφαση της Πηνελόπης να διαλέξει μνηστήρα. Να είσαι ευγνώμων που δεν είσαι άνεργος, βλέπεις τί τραβάνε οι άλλοι; Να είσαι πάντα διαθέσιμος και να χαμογελάς όταν κάνεις τζάμπα υπερωρίες, γιατί η εταιρεία σου που τόσο γενναιόδωρα σε έσωσε απ’ την ανεργία πρέπει τώρα να κερδίσει, ας βάλετε λοιπόν όλοι ένα χεράκι οικιοθελώς. Αν πάλι δεν συμφωνείς οικιοθελώς, ρίξε μια ματιά να δεις πόσοι στέκονται έξω απ την πόρτα, τους βλέπεις; Μπράβο παιδί μου και να είσαι καλός και σε μια άλλη ζωή σου εύχομαι να γεννηθείς Βουδιστής για να έχεις ελπίδα μπας και ξαναζήσεις. Υπογραφή, ο μπαμπάς και η μαμάκα, που σ’ αγαπούν πολύ.

ΥΓ Μην φάς πάλι φαστ φουντ σου έχω κρατημένα γεμιστά.'  

Ξ.Π.

Copyright no 11509

Alberto Moravia

Ο Αλμπέρτο Μοράβια, (Αλμπέρτο Πίνκερλε - Alberto Pincherle- ήτανε το πραγματικό του όνομα), από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της σύγχρονης λογοτεχνίας, πολυβραβευμένος, υπήρξε δημοσιογράφος, μυθιστοριογράφος, διηγηματογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ποιητής και δοκιμιογράφος. Εχθρός του φασισμού, δεν έχανε ευκαιρία να τονε στηλιτεύει μες από τα έργα του, γι' αυτό και βρισκότανε συνεχώς υπό δίωξη. Έγραψε μες στο περιβάλλον του μεταπολεμικού ρεαλισμού χωρίς να ταυτιστεί με κανένα λογοτεχνικό κίνημα, δημιουργώντας μάλλον δική του σχολή με το έργο του. Το πρώτο του μυθιστόρημα, «Οι Αδιάφοροι», μια ρεαλιστική περιγραφή της μεσαίας τάξης, σημείωσε τεράστια επιτυχία και του πρόσφερε αναγνώριση.

Με τα επόμενα μυθιστορήματά του επιχείρησε να σχολιάσει την κατάσταση των πραγμάτων στην Ιταλία κατά τη διάρκεια του φασισμού, προκαλώντας το θρησκευτικό και πολιτικό κατεστημένο της εποχής. Η κοινωνική αλλοτρίωση, το σεξ χωρίς αγάπη, η συχνά αξιολύπητη εικόνα του αντρικού φύλου, το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, η συναισθηματική ανικανότητα κι η απομόνωση αποτελούν μερικούς από τους θεματικούς του άξονες. Πολλά από τα βιβλία του γίνανε ταινίες για τον κινηματογράφο, καθώς διακρίνονται από καθαρά κινηματογραφικές αρετές: απλό αφηγηματικό στιλ, δυνατή πλοκή, καίριες ψυχολογικές παρατηρήσεις κι αυθεντικούς χαρακτήρες. με πιο γνωστά τον «Κομφορμιστή», σε σκηνοθεσία Μπερτολούτσι και τη «Περιφρόνηση», με τη Μπριζίτ Μπαρντό. Το συγγραφικό του έργο είναι αγαπητό διεθνώς, ενώ στην Ελλάδα έχουν μεταφραστεί σχεδόν όλα τα έργα του. Οι «Ιστορίες Από Τη Προϊστορία» είναι το μοναδικό του βιβλίο για παιδιά κι έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.

Γεννήθηκε 28 Νοέμβρη 1907 και πέθανε 26 Σεπτέμβρη 1990 στη Ρώμη -βρέθηκε νεκρός στο μπάνιο, στο διαμέρισμά του-, όπου έζησε κι έδρασε κι απ' όπου πήρε ήρωες κι εικόνες που μας μετέφερε στα βιβλία του. Από μικρός υπέφερε από φυματίωση και για το λόγο αυτό πέρασε μεγάλο διάστημα σε σανατόρια. Μορφώθηκε κυρίως μόνος του και γνώριζε πολύ καλά γαλλικά κι αγγλικά. Παιδί- θαύμα σ' ηλικία 13 ετών γράφει το πρώτο του έργο, τη ποιητική συλλογή «Δεκαοκτώ Λυρικά». Εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε διάφορες ιταλικές εφημερίδες και ταξίδεψε σε αρκετές χώρες. Εκτός του «Εγώ Κι Αυτός», έγραψεν επίσης: «Λαθεμένες φιλοδοξίες», «Η Ανία», «Αγκοστίνο», «Μασκαράτα», «Όμορφη Ζωή», «Το Μπέρδεμα», «Ρωμαϊκά Διηγήματα», «Τα Όνειρα Της Ρώμης», κ.α. Σημαντικά είναι και τα θεατρικά του: «Ο Κόσμος Είναι Αυτός Που Είναι», «Η Ζωή Είναι Παιχνίδι», «Ο Θεός Κουρτ». Το συγγραφικό έργο του είναι αγαπητό διεθνώς ενώ στην Ελλάδα έχουν μεταφραστεί σχεδόν όλα τα έργα του.

http://www.lexima.gr/lxm/read-1407.html

 

 

Ο Αλμπέρτο Μοράβια πάντα έλεγε πως αυτό που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο συγγραφέα είναι αποκλειστικά και μόνο το έργο κι όχι η ιδιωτική του ζωή. Με το επιχείρημα τούτο απαντούσε στους περίεργους και ενοχλητικούς κριτικούς, οι οποίοι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να προβάλουν κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει σκάνδαλο για μια οποιαδήποτε κοινωνική τάξη. Έτσι οχυρωνόταν πίσω απ' αυτή τη δογματική, κατά κάποια έννοια, θέση και δεν έκανε λόγο για το πρόσωπο του!

Κι όμως, ο Αλεν Ελκάν κατόρθωσε να πείσει τον μεγάλο Ιταλό συγγραφέα και φίλο του ν' αλλάξει γνώμη και ν' ανοίξει την καρδιά του, στα τελευταία χρόνια του βίου του.

Έτσι, ο Μοράβια αναλύει τον ερωτά του για την ιταλική λογοτεχνία, αναφέρεται στην τέχνη, στις πολιτικές του πεποιθήσεις κι αποκαλύπτει τις συνταρακτικές στιγμές της πολυτάραχης ζωής του. Παραθέτει γεγονότα που άλλαξαν τη μορφή της ιταλικής και ευρωπαϊκής διανόησης, μνημονεύει συγγραφείς, ποιητές, καλλιτέχνες και πολιτικούς που γνώρισε. Καυτηριάζει τους πολέμους, την τρομοκρατία, τους διωγμούς και παίρνει θέση στα γεγονότα που έζησαν οι άνθρωποι του 20ού αιώνα.

Ποτέ μέχρι σήμερα η βιογραφία κάποιου συγγραφέα δεν παρουσίασε ένα τόσο σημαντικό ενδιαφέρον.

Γιώργος Ν. Δρόσος

100 χρόνια Ιονέσκο

Ο Ευγένιος Ιονέσκο γεννήθηκε στη Σλάτινα της Ρουμανίας στις 26 Νοεμβρίου 1909 από Ρουμάνο πατέρα και Γαλλίδα μητέρα. Από το 1942, θα εγκατασταθεί μόνιμα στη Γαλλία όπου θα γνωρίσει την παγκόσμια αναγνώριση. Τα πρώτα του έργα "Η Φαλακρή Τραγουδίστρια" (1950),"Το Μάθημα" (1951), "Οι Καρέκλες" (1953), "Ο Αμεδαίος ή πώς να το ξεφορτωθείτε" (1954), "Ο Ιάκωβος ή η Υποταγή" (1955) σηματοδοτούν την εμφάνιση του Θεάτρου του Παραλόγου. Απαλλαγμένα από όλα τα τεχνάσματα της ψυχολογίας και της θεατρικότητας, χαρακτηρίζονται προκλητικά, κριτικά, επαναστατικά. Οι θεατρικοί κώδικες καταστρατηγούνται, η αριστοτελική λογική ανατρέπεται, η επικοινωνιακή δύναμη της γλώσσας αμφισβητείται με αποτέλεσμα να επικρατεί ασάφεια και πολλαπλότητα ερμηνειών. Στα έργα αυτά αφθονούν τα λεκτικά παιχνίδια, ο ξέφρενος ρυθμός, ο πολλαπλασιασμός των αντικειμένων, το γκροτέσκο, τα οποία υποκρύπτουν τις αδυναμίες του ανθρώπου, τα βαθύτερα ένστικτά του, τις αγωνίες του. Μετά το 1958, τα έργα του Ιονέσκο κερδίζουν σε σαφήνεια και βάθος καθώς περιορίζεται η φαντασία και το ονειρικό στοιχείο. Αυτό που απασχολεί περισσότερο το συγγραφέα είναι η τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Οι παραλογισμοί και το γκροτέσκο παραχωρούν τη θέση τους σε έργα όπως "Ο Βασιλιάς πεθαίνει" (1962), "Η Δίψα και η Πείνα" (1965), "Τα Παιχνίδια Σφαγής" (1970), όπου επικρατούν μεταφυσικοί προβληματισμοί και απαισιοδοξία. Παράλληλα, η πολιτική, με την ευρεία έννοια του όρου, παρέχει στον Ιονέσκο τη δυνατότητα να γράψει έργα όπως "Ο Ρινόκερος" (1960), "Ο Μακμπέττ" (1972) , "Ο Μαξιμιλιέν Κόλμπ" (1980) με θέματα την αντίσταση στο φανατισμό, το καταστρεπτικό πάθος της εξουσίας αλλά και την αναγκαιότητα ελευθερίας σκέψης και δράσης ως υπέρτατα αγαθά. Πέθανε στις 29 Μαρτίου 1994 στο Παρίσι.

Πηγή: 
http://www.greekbooks.gr/BooksList.aspx?ListType=6&id=36434

 

Τιμητική εκδήλωση για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του συγγραφέα Ευγένιου Ιονέσκο διοργανώνουν σήμερα το υπουργείο Πολιτισμού της Ρουμανίας και το Εθνικό Θέατρο στο Βουκουρέστι. Την εκδήλωση, που θα λάβει χώρα στο Εθνικό Θέατρο θα τιμήσουν με την παρουσία τους ο υπουργός Πολιτισμού Τέοντορ Παλαιολόγου και ο διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Ίον Καραμήτρου και άνθρωποι του καλλιτεχνικού χώρου.

Πηγή: http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_25/11/2009_309985

tiramisù: η Δούκισσα των γλυκών

Πολλές είναι οι εκδοχές για την προέλευση αυτού του γλυκού που συνδυάζει τη μοναδική του γεύση με τις... αφροδισιακές του ιδιότητες! Η πιο πιστευτή μας ταξιδεύει στα τέλη του 17ου αιώνα, όπου λένε πως το γλυκό γεννήθηκε στη Σιένα την πόλη της Τοσκάνης όταν ο δούκας των Μεδίκων της Φλωρεντίας, Κόζιμο Γ' την επισκέφτηκε για λίγες μέρες. Οι σιενέζοι ζαχαροπλάστες βάλθηκαν να επινοήσουν ένα γλυκό με αριστοκρατικές προδιαγραφές, αντίστοιχο της υψηλότητάς του. Έπρεπε λοιπόν να είναι ένα γλυκό σπουδαίο, αλλά φτιαγμένο με απλά υλικά, έπρεπε να είναι πλούσιο και γευστικό καθώς ο δούκας αγαπούσε πολύ τα γλυκά. Προς τιμήν του ονομάστηκε zuppa del duca (η σούπα του Δούκα). Eκτιμώντας την ικανότητά τους και την υπέροχη γεύση του γλυκού ο Δούκας μετέφερε την συνταγή στη Φλωρεντία κι από κει έγινε γνωστή ως το Τρεβίζο και τη Βενετία. Ο θρύλος λέει ότι το γλυκό έγινε το αγαπημένο των αυλικών, ειδικά χάρη στις αφροδισιακές του ιδιότητες. Έγινε μάλιστα συνήθεια να καταναλώνονται μεγάλες ποσότητες πριν από κάθε ερωτική συνεύρευση... Έτσι ξαναβαφτίστηκε κιόλας κι από zuppa del duca έγινε τελικά tiramisù !(tirami su στα ιταλικά=σήκωσέ με...)

YΛΙΚΑ:

500 γρ τυρί μασκαρπόνε

150 γρ μπισκότα τύπου savoiard ή pavesini

4 αυγά

5-6 κ.σ. ζάχαρη άχνη

καφέ εσπρέσσο, 1 φλυτζανάκι

1 κ.σ. κονιάκ

κακάο άγλυκο λίγο αλάτι


ΕΚΤΕΛΕΣΗ:

Χτυπάμε απαλά στο μίξερ τους κρόκους με τη ζάχαρη και προσθέτουμε το μασκαρπόνε.
Χωριστά χτυπάμε τα ασπράδια, προσθέτοντας λιγάκι αλάτι, μέχρι η μαρέγκα να στέκεται. Τα μπωλ καλό είναι να είναι παγωμένα. Ενώνουμε τη μαρέγκα στην κρέμα και χτυπάμε για λιγάκι ακόμα, το αποτέλεσμα είναι μια πυχτή κι ελαφριά κρέμα. (Χτυπάτε προς μια κατεύθυνση)
Ετοιμάζουμε τον καφέ και τον ρίχνουμε σε ένα βαθύ πιάτο μαζί με το κονιάκ. Έπειτα περνάμε πολύ πολύ σβέλτα τα μπισκότα από το υγρό χωρίς να τα βρέξουμε ολότελα, γιατί έπειτα απορροφούν κι άλλη υγρασία κι από την κρέμα που θα τα καλύψει.
Τα αραδιάζουμε στο σκεύος για γλυκά και απλώνουμε πάνω την κρέμα, έρχεται περίπου δύο δάχτυλα. Τέλος πασπαλίζουμε με το κακάο και φυλάσσουμε στο ψυγείο για μερικές ώρες. Για την συνταγή μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε παντεσπάνι, αντί για savoiard, επίσης μπορούμε να κάνουμε περισσότερες στρώσεις, ώστε να έχουμε ένα αποτέλεσμα ψηλότερο. Καλή επιτυχία!

Τα πιο παράξενα πλάσματα της αβύσσου

C'è anche Jumbo Dumbo, un insolito essere con le pinne come le orecchie dell'elefantino della Disney, tra gli strambi animali che popolano i bui abissi dei fondali oceanici dove la luce non penetra e il cibo scarseggia: Jumbo Dumbo è una delle specie scoperte nel censimento degli abissi, in cui sono state riconosciute oltre 17 mila specie viventi, benchè sia un posto così buio e inospitale.

I «SIGNORI» DEGLI ABISSI - Jumbo Dumbo e i suoi «amici» con le pinne-orecchie (in tutto sono nove le specie di Dumbo) vivono tra 1000 e 3000 metri di profondità e sono specie di polpi con due pinne laterali. Jumbo Dumbo è lungo qualcosa come due metri e pesa sei chili. Non meno strano è il pesce «coda di ratto» (Coryphaenoides brevibarbis) che vive tra 1700 e 4300 metri di profondità ed è un pesce bizzarro e allungato la cui età si può calcolare contando gli anelli di crescita nelle ossa dell'orecchio (otoliti), come si fa coi tronchi per datare gli alberi.

DAI CORALLI AI «CETRIOLI» - Un po' più su, intorno ai 1000 metri, troviamo coralli, cetrioli di mare, stelle, e una varietà incredibile di specie. Fanno notare la loro presenza anche strani vermetti (Lamellibrachia) che si cibano di petrolio in decomposizione e poi pesci che mangiano le carcasse di balene e altri abitanti dei mari. L'elenco è davvero infinito e più si va in profondità più gli animali sono diversificati e strambi, avendo ciascuno adottato una sua personale soluzione alla scarsità di cibo dell'habitat dove sono nati.

Υπάρχει κι ο Τζάμπο Ντάμπο, ένα ασυνήθιστο πλάσμα με πτερύγια όπως το ελεφαντάκι της Ντίσνευ,  ανάμεσα στα άλλα ζώα που ζουν στη σκοτεινή άβυσσο των ωκεανών όπου δε φτάνει το φως και η τροφή σπανίζει. Ο Τζάμπο Ντάμπο είναι ένα από τα είδη που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα στην απογραφή της αβύσσου κατά την οποία καταγράφηκαν πάνω από 17 χιλιάδες ζωντανά είδη, μολονότι είναι ένα περιβάλλον τόσο σκοτεινό κι αφιλόξενο.

"Οι κύριοι της αβύσσου"

Ο Τζάμπο Ντάμπο και οι φίλοι του με τα αυτιά-πτερύγια (συνολικά είναι εννέα τα είδη του Ντάμπο) ζούν στα 1000-3000 μέτρα βάθος και είναι είδος χταποδιού με δύο πλευρικά πτερύγια. Ο Τζάμπο έχει μήκος περίπου δύο μέτρα και ζυγίζει έξι κιλά! Δεν είναι λιγότερο παράξενο το πορτοκαλί ψάρι που μοιάζει με ουρά ποντικού και ζει στα 1700-4300 μέτρα, ένα πλάσμα αλλόκοτο και επιμήκες του οποίου η ηλικία μπορεί να υπολογιστεί μετρώντας τα δαχτυλύδια στην ανάπτυξης των οστών των αυτιών, όπως γίνεται και με τους κορμούς των δέντρων!

'Από τα κοράλια στα θαλάσσια αγγουράκια'

Λίγω παραπάνω, περίπου στα 1000 μέτρα, συναντάμε κοράλια, θαλάσσια αγγουράκια, αστερίες, μια απίστευτη ποικιλία ειδών. Επίσης κάνουν την εμφάνισή τους και περίεργα σκουλίκια (Lamellibrachia), που τρέφοντα με πετρέλαιο σε αποσύνθεση κι ακόμη ψάρια που τρέφονται με κουφάρια φαλαινών κι άλλων κατοίκων των θαλασσών. Ο κατάλογος είναι πραγματικά ατελείωτος κι όσο προχωρά κανείς στα βάθη τόσο συναντά όντα διαφορετικά και παράξενα, το καθένα έχοντας υιοθετήσει μια δική του λύση όσον αφορά την έλλειψη της τροφής στο περιβάλλον όπου έχει γεννηθεί.

Πηγή: http://www.corriere.it/animali/09_novembre_22/creature-abissi-jumbo-dumbo-coda-ratto_c6d3eac6-d78d-11de-a7cd-00144f02aabc.shtml

Απόδοση στα ελληνικά Ξ.Π.

Το ψάρι των πάγων

Θαλάσσιο γουρούνι

Μαλακό κοράλλι

Αστέρι-καλάθι Gorganocephalus

Aστέρι πουπουλένιο Promachocrinus