«Δεσποινίς ετών 39»

   Το τοπ μόντελ Solange Magnano, πρώην Μις Aργεντινή 1994, δεν έδωσε τέλος μόνο στην καριέρα της, αλλά και στη ζωή της έπειτα από αισθητική επέμβαση λιπαναρρόφησης. Είχε εμφανίσει λέει λίγη κυταρίττιδα, κι ήταν αυτός ο λόγος για να βάλει λίγο -ή πολύ- νυστέρι. Κι αναρωτιέται κανείς, για την πατρίδα ούτε λόγος να πολεμήσουμε, κορόϊδα είμαστε άλλωστε, όμως πόσο διαθέσιμοι είμαστε να πεθάνουμε για την ομορφιά; Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι υμνούσαν βέβαια την ομορφιά, ωστόσο μακάριζαν εκείνους που πέθαιναν στο πεδίο μάχης κι όχι στο τραπέζι αισθητικής χειρουργικής -λες να είναι αυτό το νέο πεδίο μάχης τελικά; Διότι τώρα πια μαχαιρωνόμαστε για την εμφάνισή μας, κι έπειτα περισσότερο τώρα από ποτέ μπορεί η εμφάνιση να υποσχεθεί δόξες και χρήματα με τη σέσουλα. Έχετε παρατηρήσει ότι έχουν εκλείψει τα μικρά στήθη, οι στραβές μύτες, τα μυτερά πηγούνια και ότι το πόδι της χήνας είναι πια είδος προς εξαφάνιση; Καλώς, δε λέω, γίναμε χάρμα οφθαλμών, αλλά να μην περάσουμε και απέναντι. Μάλλον το μπότοξ ρίζωσε βαθιά στο κεφάλι μας και το μούδιασε.

   Η φθορά είναι μέρος της φύσης μας και οφείλουμε να την αποδεχόμαστε. Αντιστεκόμενοι στη φθορά ίσως να φανταζόμαστε ότι καθυστερούμε το θάνατο, αλλά κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο. Η σωματική ρώμη συνδυάζεται με τη νεότητα και η σύνεση με τα γηρατειά. Στην ασιατική κουλτούρα το γήρας παίζει σημαντικότατο ρόλο για τον εξής απλούστατο λόγο: εμπεριέχει αμφότερα τα νιάτα και τα γηρατειά, άρα μια ζωή ολόκληρη. Όσο περνούν τα χρόνια κι αφήνουν τα σημάδια τους στα πρόσωπα και στα κορμιά μας, τόσο πρέπει να μεστώνει ο καρπός της σοφίας μας. Δεν είναι ότι χάνουμε κάτι λες κι ο χρόνος μας εκδικείται, πρόκειται απλώς για δυο ποσά αντιστρόφως ανάλογα, όσο μειώνεται το έξω, τόσο βαραίνει το ενδότερον -εξελίσσεται. Είναι γελοίο να αναλωνόμαστε στο κυνήγι της ρυτίδας, εμποδίζοντας τον καρπό μας να ωριμάσει. Είναι παρομοίως τραγικό να έχουμε γίνει μονάχα ένα μάτσο ρυτίδες χωρίς να μπορούμε να δώσουμε στους νέους μια σοφή συμβουλή. Παθητικό να φτάνουμε μπροστά στο θάνατο ανούσιοι και γεμάτοι φόβους. Τί κάναμε τόσα χρόνια, μονάχα  το δέρμα μας τσιτώναμε; Η μάχη με το χρόνο είναι χαμένη από χέρι. Κι έρχεται η ώρα να λογοδοτήσεις.

   Ολόκληρη η φύση γεννιέται, ωριμάζει και πεθαίνει πάντοτε σε αρμονία. Μονάχα ο άνθρωπος αρνείται πεισματικά να δώσει τη σκυτάλη στους επόμενους. Τα φρούτα όμως μονάχα ώριμα είναι γλυκά. Κι έτσι μερικές ρυτίδες μπορούν να γίνουν γοητευτικές. Δυστυχώς και το σύστημα εμφυτεύει μέσα μας την εικόνα της αστείρευτης νεότητας και μάλιστα μας την επιβάλει κι έπειτα την απαιτεί. Όλα τα εξώφυλλα είναι γεμάτα από αϊθαλή πρόσωπα που θαρρείς πως ήπιαν ελιξήριο νεότητας. Έχουμε άραγε σκεφτεί ότι οι φωτογραφίες αυτές είναι τόσο επεξεργασμένες, όσο και το μήνυμα που θέλουν να μεταδώσουν; Έχουμε γίνει δέσμιοι της εικόνας μας, ματαιόδοξοι, εξαρτημένοι από το φαίνεσθαι. Αύριο μεθαύριο θ’ ανοίγουμε τους τάφους και θα βλέπουμε σκελετούς με ενσωματωμένα επιθέματα σηλικόνης. Ένας σηλικονούχος άνθρωπος που κατάτρωγε τα σωθικά του ανθρώπου κι έπαιρνε σιγά σιγά τη θέση του από μέσα. Εμείς τα φτιάχνουμε αυτά τα τέρατα, τους νέους και όμορφους, σφιχτοραμμένους Φραγκενστάιν.  Ξ.Π.

Copyright no 11509

Το πολυσυζητημένο εξώφυλλο  της σαρανταεπτάχρονης Ντέμι Μουρ, κατα την επεξεργασία του οποίου ξέχασαν ένα κομμάτι της λεκάνης της (!) ταιριάζει απόλυτα με το μοντέλο που τρικλίζει στα δεξιά...