28/5/10

ΒΙΒΛΙΟ: "Μετά το σεισμό"

"Η οικονομία άνθιζε. Ο κόσμος είχε περισσότερα χρήματα απ’ όσα μπορούσε να ξοδέψει. Και τότε χτύπησε ο σεισμός.

Για τους πρωταγωνιστές τού Μετά το σεισμό, η βιβλική καταστροφή του Κόμπε είναι η ηχώ από ένα παρελθόν που έχουν θάψει εδώ και καιρό.

Μια γυναίκα παρατάει τον άντρα της, γιατί «είναι άδειος». Ένας ζωγράφος, που φοβάται τα ψυγεία, ανάβει τελετουργικές φωτιές στην παραλία.

Μια γιατρός κουβαλάει μέσα της μια μυστηριώδη πέτρα. Ένας γιγάντιος βάτραχος σώζει το Τόκιο από τον καταστροφικό σεισμό που ετοιμάζει το τεράστιο Σκουλήκι.

Ο Χαρούκι Μουρακάμι, ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της εποχής μας, ανατέμνει με την απαράμιλλη μαγεία του την ανθρώπινη κατάσταση και τη βία που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια του σύγχρονου κόσμου."

XAΡOYKI MOYΡAKAMI  "Μετά το σεισμό"
Εκδότης: Ωκεανίδα
Μετάφραση: Βασίλης Κιμούλης
Σελίδες: 234
Ημ. Έκδοσης: 09/10/2009

Η άποψη του Viewer:

Τα διηγήματα του Χαρούκι Μουρακάμι μοιάζουν με υπέροχα κάδρα που φτιάχτηκαν για να ειδωθούν από κάποια απόσταση. O συγγραφέας χρησιμοποιεί με άνεση και φρεσκάδα την παλέτα του, σκιτσάροντας τα πρόσωπα με απλές γραμμές χωρίς όμως αυτό να τους στερεί υπόσταση και ρόλο. Συμπληρώνει με πινελιές  μεταφυσικές, συμβολικές, εικαστικές, που άλλοτε θολώνουν κι άλλοτε τονίζουν το τελικό αποτέλεσμα, πάντα με τη μοναδική του δεξιοτεχνία. Γνήσιο τέκνο της ιαπωνικής λογοτεχνικής παράδοσης αλλά και εραστής της δυτικής κουλτούρας ο Χ.Μ. επιλέγει τί να διατηρήσει και τί να αποφύγει απ' τις δυο τους. Κρατά λοιπόν την λεπτότητα και τη μαγευτική ποιητική οπτική που είναι κυρίαρχη στην ιαπωνική τέχνη, επίσης την μινιμαλιστική φόρμα και την κομψή δομή του λόγου, για να θίξει ωστόσο με τόλμη τα εσωτερικά και υπαρξιακά ζητήματα της ανθρώπινης ψυχής, ξεδιπλώνοντας  τους ήρωές του μονάχα όταν εκείνοι συμφωνήσουν ν' απογυμνωθούν στα μάτια του θεατή, χωρίς δραματικότητα και μιλώντας στα ίσια, καταρίπτοντας έτσι τα ταμπού της συνεσταλμένης ιαπωνικής ιδιοσυγκρασίας. Ξ.Π.

«Ο συγγραφέας, ένας έμπειρος εξερευνητής»

Χαρούκι Μουρακάμι: μοναχικός, εσωστρεφής, ένας σύγχρονος «ερημίτης», που δίνει σπάνια συνεντεύξεις.

Τον αδιέξοδο έρωτα τριών ηρώων περιγράφει στο βιβλίο του «Σπούτνικ αγαπημένη» ο Χαρούκι Μουρακάμι. Ο ίδιος πιστεύει ότι ο συγγραφέας «πρέπει να καταφέρει να φτάσει μέχρι τον τόπο όπου οι απλοί άνθρωποι δεν μπορούν να εισχωρήσουν και να γυρίσει πίσω με ασφάλεια».

Ο Χαρούκι Μουρακάμι είναι σίγουρα από τις πιο ιδιόρρυθμες, πολυσύνθετες και αινιγματικές λογοτεχνικές φωνές του καιρού μας. Οι οπαδοί του τον ακολουθούν σχεδόν όπως ένα ροκ-σταρ, όμως η γραφή του αναμοχλεύει τις ίδιες τις ορίζουσες της ύπαρξης.

Η κριτική απ' τη μεριά της αδυνατεί να τον κατατάξει σε κάποια ετικέτα. Παρά τα στοιχεία σουρεαλισμού και μαγικού ρεαλισμού στα βιβλία του, αυτό το αλλόκοτο, σχεδόν υπνωτικό, προσωπικό σύμπαν του Μουρακάμι παραμένει αμίμητο. Στην αρχή τα πάντα μοιάζουν οικεία και διάφανα. Σιγά σιγά μ' έναν ανεπαίσθητο τρόπο γλιστράς προς την «άλλη μεριά», σε μια διάσταση χωρίς πυκνότητα και χωρίς χρόνο. Αυτή η αραχνοΰφαντη ισορροπία ανάμεσα στο πραγματικό και το ονειρικό, ανάμεσα στο καθημερινό και το αλλόκοτο, έχει την προσωπική σφραγίδα του Μουρακάμι.
Οσο για τα βασικά υλικά της μαγείας του «πρώτον, ποτέ δε βάζω περισσότερο νόημα σε μια πρόταση απ' όσο είναι απολύτως απαραίτητο. Δεύτερον, οι προτάσεις μου πρέπει να έχουν ρυθμό. Αυτό είναι κάτι που το έμαθα από τη μουσική, ειδικά την τζaζ. Στην τζαζ, ο σπουδαίος ρυθμός είναι αυτός που επιτρέπει και έναν σπουδαίο αυτοσχεδιασμό», μας λέει ο ίδιος για τη λογοτεχνία που κρύβουν οι νότες.

Παθιασμένος λάτρης της μουσικής, από τότε που είχε το περίφημο τζαζ μπαρ «Peter Cat» στο Τόκιο, γεμίζει με τραγούδια τα βιβλία του. Αλλωστε, πολλές απ' τις ιστορίες του γεννιούνται και πλέκονται γύρω απ' αυτά. Στο εξωτερικό γίνονται ανάρπαστα τα «cd με τα τραγούδια του Μουρακάμι», cd που περιέχουν ειδικά τα τραγούδια που αναφέρονται στα βιβλία του.

Οταν έγραψε το «Σπούτνικ Αγαπημένη» (1999), που μόλις κυκλοφόρησε και στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Ωκεανίδα», δήλωσε πως ήταν μια καινούρια στροφή γι' αυτόν, μια νέα πρόκληση για το μέχρι πού θα μπορούσε να οδηγήσει τους χαρακτήρες και το προσωπικό του στιλ. Σαν ένα στοίχημα για το «πόσο μακριά θα μπορούσε να τρέξει». Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι είναι κι ένας απ' τους καλύτερους μαραθωνοδρόμους. Η πρώτη του δοκιμασία ήταν εδώ, στην Ελλάδα, όταν έτρεξε μόνος του τη διαδρομή Αθήνα-Μαραθώνα (ανάποδα, για ν' αποφύγει τις ώρες αιχμής στην Αθήνα) σε 3:51' ώρες.
Ερωτας στα ελληνικά νησιά

Στο «Σπούτνικ Αγαπημένη», η ιστορία κινείται γύρω από τον αδιέξοδο έρωτα των τριών ηρώων: η Σουμίρε, που μόλις έχει εγκαταλείψει το κολέγιο και σχεδιάζει θολά το μέλλον της σαν επίδοξη συγγραφέας, θα ερωτευτεί κεραυνοβόλα μια μεγαλύτερη γυναίκα, τη Μίου, σε μια τυχαία τους συνάντηση.
Με τη Σουμίρε, όμως, είναι ερωτευμένος ο Κ., ο αφηγητής της ιστορίας. Οταν η Σουμίρε θα ακολουθήσει τη Μίου σ' ένα ελληνικό νησί, που πηγαίνει για επαγγελματικούς λόγους, η εξέλιξη του έρωτά της και η κατάληξη θα είναι εντελώς απρόβλεπτες.
Στα ελληνικά κυκλοφορούν επίσης «Το κυνήγι του αγριοπρόβατου», «Η σκληρή χώρα των θαυμάτων και το τέλος του κόσμου» (από τις εκδόσεις «Καστανιώτη»), «Το κουρδιστό πουλί» και το «Νορβηγικό δάσος» (από τις εκδόσεις «Ωκεανίδα» και η εξαιρετική συλλογή διηγημάτων του «Ο Ελέφαντας εξαφανίζεται» (από τις εκδόσεις «Κοάν»).

- Κάπου στο «Σπούτνικ Αγαπημένη», ο αφηγητής λέει ότι «οι ιστορίες δεν είναι κάτι αυτού του κόσμου. Οι πραγματικές ιστορίες απαιτούν ένα είδος μαγικού βαπτίσματος που συνδέει τον κόσμο αυτής της πλευράς με τον κόσμο της άλλης πλευράς». Αυτός θα μπορούσε να είναι κατεξοχήν ο ορισμός του δικού σας στιλ. Πώς θα εξηγούσατε αυτό το «μαγικό βάπτισμα»;

«Νομίζω πως ο συγγραφέας πρέπει να είναι ένας έμπειρος εξερευνητής. Πρέπει να καταφέρει να φτάσει μέχρι τον τόπο όπου οι απλοί άνθρωποι δεν μπορούν να εισχωρήσουν και να γυρίσει πίσω με ασφάλεια, φέρνοντας "κάτι". Αυτό το "κάτι" είναι η ιστορία. Η σ' άλλη περίπτωση, ιστορία είναι καθαυτή η περιπέτειά του, οι πράξεις του».

- Οι χαρακτήρες σας τι κουβαλούν από σας; Σε ποιο βαθμό ταυτίζεστε μαζί τους;
«Τις περισσότερες φορές τους χτίζω με τυχαία κομμάτια που δανείζομαι απ' τους ανθρώπους που ξέρω. Σε πολύ λίγες περιπτώσεις είναι αντανάκλαση του εαυτού μου. Ομως αρκετές φορές νιώθω πως περιέχουν μια "πιθανότητα" του εαυτού μου, μια δυνητική του υπόσταση. Μ' άλλα λόγια, είναι άνθρωποι που θα "μπορούσα" να είμαι (αλλά στ' αλήθεια δεν είμαι)».

- Οι ήρωές σας μοιάζουν να δρασκελούν τα όρια προς μια άλλη, αποκαλυπτική διάσταση αλλά σπάνια καταφέρνουν να φτάσουν στην πραγματική «κάθαρση». Μοιάζει να τους στοιχειώνει μια τεράστια εσωτερική μοναξιά.

«Πρέπει να υπάρχει η "αποκάλυψη" σε μια ιστορία, αν θέλει να είναι έστω και ελάχιστα καλή. Μόνο που αυτή η αποκάλυψη δεν είναι αναγκαστικά φανερή. Προσωπικά προτιμώ το είδος της αποκάλυψης που είναι δύσκολο για τους αναγνώστες να τη συλλάβουν, να την εξηγήσουν. Κι αυτό γιατί έτσι ακριβώς γίνεται και στην πραγματική ζωή. Κάποιες φορές έχεις την αίσθηση "είμαι σίγουρος ότι είδα κάτι που μου φανέρωσε τα μυστήρια της ζωής αλλά δεν μπορώ να το προσδιορίσω ή να το συλλάβω. Εχει κιόλας πετάξει". Αυτό είναι και το συναίσθημα που ήθελα να δώσω στο βιβλίο μου. Πράγματι υπάρχει η αποκάλυψη. Μόνον που δεν είναι για να γίνεται φανερά, αυτό είναι όλο».

- Ποιες στιγμές σάς κάνουν πραγματικά ευτυχισμένο;
«Οταν τελειώνω μια ιστορία που γράφω. Τότε νιώθω πραγματικά βαθιά ανακούφιση. Βάζοντας την τελευταία τελεία σ' ένα βιβλίο είναι σαν να γεννάς ένα παιδί, ασύγκριτη στιγμή».
- Συγκεκριμένα στο «Σπούτνικ Αγαπημένη», η ομοφυλοφιλική σχέση επιλέχθηκε σαν ένα σχήμα που τόνιζε περισσότερο την εσωτερική αποξένωση;

«Ολες οι μορφές αγάπης είναι ισότιμες και ανταποδοτικές, τουλάχιστον στα βιβλία μου. Τη σχέση τη χρησιμοποίησα φυσικά, χωρίς να θέλω να την εκμεταλλευτώ για να εξυπηρετήσω άλλα νοηματικά πλαίσια. Την αποξένωση ο συγγραφέας μπορεί να την δείξει μέσα σ' ένα οποιοδήποτε σχήμα, δεν χρειάζεται να επιστρατεύσει κάτι ειδικά γι' αυτό. Για μένα ήταν μια σχέση σαν όλες τις άλλες».

 - Ενα μεγάλο μέρος του βιβλίου εκτυλίσσεται στην Ελλάδα - τι κουβαλάτε από την Ελλάδα μέσα σας;

«Η Ελλάδα είναι η πρώτη ξένη χώρα που επισκέφτηκα στη ζωή μου γι' αυτό η εντύπωση ήταν τόσο ισχυρή και ζωντανή. Και είναι ακόμα το ίδιο ισχυρή! Ηθελα οπωσδήποτε να γράψω για τη χώρα, μόλις μου δινόταν η ευκαιρία. Εχω ζήσει στην Ελλάδα για αρκετό καιρό, έχω τρέξει μαραθώνιο εκεί, είναι ένας τόπος που μιλάει δυνατά μέσα μου».
- Είσαστε ένας συγγραφέας, που το κοινό του ταυτίζεται παθιασμένα μαζί του, με τους ήρωές του. Εχετε σκεφτεί ποτέ γιατί συμβαίνει αυτό;
«Δεν έχω ιδέα! Οταν γράφω είμαι τόσο βαθιά απορροφημένος από το γράψιμό μου, που δεν έχω την ελευθερία να σκεφτώ τίποτα άλλο. Αν οι αναγνώστες ταυτίζονται με τις ιστορίες μου, αυτό σημαίνει ότι συμμερίζονται αυτή την έντονη αφοσίωση. Οπως και να 'χει, είναι πραγματικά σπουδαίο να μπορείς να μοιράζεσαι κάτι».

- Μόλις αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε έξω ένα καινούριο σας βιβλίο-μαρτυρία για το τρέξιμο και τον ρόλο του στη ζωή σας. Πώς συνδέεται ο αθλητής με τον συγγραφέα μέσα στη μέρα σας;

«Ο τίτλος του βιβλίου είναι "What Ι Talk About When Ι Talk About Running" (Για τι πράγμα μιλώ όταν μιλώ για το τρέξιμο). Πιστεύω πως το φυσικό σφρίγος βοηθά στο να διατηρηθεί και το σφρίγος του μυαλού και ακόμα εμπλουτίζει την ικανότητα της φαντασίας. Χρειάζομαι να είμαι σωματικά ακμαίος όταν πρόκειται να περάσω μεγάλες περιόδους γράφοντας. Δεν θα μου ταίριαζε κάποιο άλλο σπορ, γιατί μ' αρέσει να είμαι μόνος μου και εκτός αυτού δεν είμαι καθόλου ανταγωνιστικός. Στον μαραθώνιο αγωνίζεσαι ενάντια μόνο στα δικά σου τα όρια, αυτά προσπαθείς να ξεπεράσεις».

Της ΠΟΠΗΣ ΜΟΥΣΟΥΡΑΚΗ
Ελευθεροτυπία, 7 - 29/06/2008

27/5/10

«Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους;»

Μετά την εκπυρσοκρότηση ψαχούλεψα όλα τα εκσφενδονισμένα κομματάκια προσπαθώντας ευλαβικά να τα ξανακολλήσω σαν να επρόκειτο για κάποιο αρχαίο αγγείο. Η μορφή του δεν είναι πια αναγνωρίσιμη, να ’ναι τεφροδόχος; Οι μελανόμορφες φιγούρες που το στόλιζαν πάντως το ’χουν σκάσει. Κι αυτές που έμειναν, εύχονται να μπορούσαν να το είχαν σκάσει κι αυτές. Να πάνε σε μιαν άλλη Ιθάκη, καλύτερη. Ίσως όχι, όχι καλύτερη, θα έφτανε να ήτανε μονάχα λιγάκι τιμιότερη.

Λυπήθηκα που με φώναξαν «αχρείο» και γι αυτό άνοιξα το σεντούκι μου κι άρχισα να σκαλίζω. Είδα αποφθέγματα που ειπώθηκαν μονάχα μια φορά στην ιστορία κι από τότε πέτρωσαν σαν πύργοι ακλόνητοι και κανείς δεν μπόρεσε με την αξία του να τους προσπελάσει. Είδα ομορφιά και χάρη, στητές όλο περηφάνια, που γνώριζαν καλά τη χρυσή τους αυθεντικότητα. Κι ό,τι κι αν είδα μες το σεντούκι ήταν φιμωμένο και μούχλιαζε κι έτσι απ’ τη λύπη μου- περισσότερη τώρα από πριν- το ξανάκλεισα.

Άνοιξα ένα χοντρό βιβλίο και μέσα βρήκα ένα ποίημα. Το γνωρίζεις καλά, μα στο θυμίζω. Μοιάζει με εσωτερική φωνή, μοιάζει με σφεντόνα που σημαδεύει τις καλά κρυμμένες κι ευάλωτες πτέρνες μας -εκείνες που κρύβουμε ένοχα μέσα σε τρύπιες κάλτσες. Πέρασε καιρός από τότε που ήταν «πας μη Έλλην, βάρβαρος» πέρασε καιρός κι από τότε που γράφτηκε τούτο το ποίημα, κι όμως ακόμα τους περιμένουμε τους βαρβάρους να μας σώσουν. Ξ.Π.

"-Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;


-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.


-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.


-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;


Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
 Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις."

Κ.Π.Καβάφης, 1904










Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα των Κυκλάδων "Κοινή Γνώμη" στις 28/5/2010
http://www.syros.aegean.gr/kg/koinignomi_2010-05-28.pdf  σελ.22

26/5/10

Anna-Athina Diamantopoulos


"Να δεις πώς λένε το loosers στα ελληνικά... αχ, εδώ το'χα!"

21/5/10

O packman τριαντάρησε!

Σήμερα συμπληρώνονται 30 χρόνια από την κυκλοφορία του PacMan στην Ιαπωνία. Το δημοφιλές παιχνίδι, με το οποίο μεγάλωσαν γενιές και γενιές, κυκλοφόρησε σαν σήμερα πριν από ακριβώς τρεις δεκαετίες.

Μάλιστα, προς τιμήν του το google έχει ειδικά για την περίσταση ένα pacman και δίνει τη δυνατότητα σε όλους τους επισκέπτες του να παίξουν. Και να είστε σίγουροι ότι δεν είναι και λίγοι αυτοί που το κάνουν.

Μπορεί τα χρόνια να περνούν και η τεχνολογία να εξελίσσεται, μαζί και τα παιχνία, ωστόσο κάποιες αξίες παραμένουν κλασικές. Και το pacman, όπως και να το κάνουμε, είναι μία από αυτές...

Στο logo της σήμερα έχει βάλει το Pac man σε μορφή flash, το οποίο μπορεί ο χρήστης να παίξει με τα βελάκια του πληκτρολογίου.

Παράλληλα, ο χρήστης μπορεί να ακούει την αυθεντική μουσική του παιχνιδιού την ώρα που θα παίζει.

Επίσης στη θέση του κουμπιού “αισθάνομαι τυχερός” έχει τοποθετήσει την ένδεικη “insert coin”, όπως στα παλιά ηλεκτρονικά παιχνίδια.

Ο κόσμος έχει πωρωθεί με το pacman που έβαλε το google στην κεντρική του σελίδα. Παίζουν όλοι σαν τρελοί, ειναι το πιο πετυχημένο Doodle που έχει βάλει ποτέ. Μπορείτε να παίξετε διπλο, με τον pacman και τη Miss pacman στην οθόνη αρκεί να πατήσετε δυο φορές το "ρίξε κέρμα". Τον pacman τον ελέγχεται με τα βελάκια κανονικά ενώ τη miss pacman με τα w,a,d,s

Το παιχνίδι ενεργοποιείται είτε κάνοντας κλικ πάνω στο logo της Google είτε πατώντας ‘Insert Coin’! Αν πατήσετε δύο φορές Insert Coin τότε μπορείτε να παίξετε μαζί με έναν φίλο σας.

Το Pac-Man είναι ένα βιντεοπαιχνίδι της Namco και το δημοφιλέστερο arcade game όλων των εποχών. Εμφανίσθηκε πρώτη φορά στις 12 Μαΐου 1980 στην Ιαπωνία με το όνομα «Puck-Man». Το πρώτο αυτό όνομα προέρχεται από την ιαπωνική λέξη «πάκου», η οποία στα ιαπωνικά συμβολίζει το θόρυβο που κάνει κανείς ανοιγοκλείνοντας το στόμα του. Το παιχνίδι δημιουργήθηκε από τον σχεδιαστή Τόρου Ιβατάνι. Το 1981 δημοσιεύτηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες από την Midway με το όνομα Pac-Man, επειδή η επιγραφή «Puck-Man» με ευκολία μπορούσε να μετατραπεί σε «*uck-Man». Σαν παιχνίδι όμως ήταν το ίδιο όπως η ιαπωνική έκδοση με μόνη διαφορά ότι τα φαντάσματα δεν λέγονταν άλλο Akabei, Pinky, Aosuke και Guzuta, αλλά Blinky, Pinky, Inky και Clyde.

Το παιχνίδι είναι απλό: ο παίκτης οδηγεί ένα smiley, (τον Pac-Man) μέσα σε ένα λαβύρινθο και πρέπει να "φάει" όλες τις τελείες που βρίσκονται εκεί, δίχως όμως να πιαστεί από τα τέσσερα φαντάσματα που επίσης κινούνται μέσα στο λαβύρινθο. Στις τέσσερις γωνίες του λαβύρινθου υπάρχουν τελείες μεγαλύτερες από τις υπόλοιπες, τα λεγόμενα «power pills» ή «energizers». Αφού ο Pac-Man φάει μία από αυτές, για λίγο διάστημα τα φαντάσματα παίρνουν χρώμα μπλε και προσπαθούν να αποφύγουν τον Pac-Man, που τώρα μπορεί να τα φάει. Αφού φάει όλες τις τελείες, προχωράει σε άλλο λαβύρινθο. Το παιχνίδι παιζόταν με joystick.

Μέχρι σήμερα εμφανίστηκαν αμέτρητοι κλώνοι, παραλλαγές και μετεξελίξεις του παιχνιδιού για οποιοδήποτε λειτουργικό σύστημα. Το αυθεντικό Pac-Man λειτουργεί σε σύγχρονο υπολογιστή με εξομοιωτή.

18/5/10

18η Μαΐου, Διεθνής Ημέρα Μουσείων

Το Διεθνές Συμβούλιο Μουσείων (INTERNATIONAL COUNCIL OF MUSEUMS - ICOM), επιθυμώντας να αναδείξει τον ρόλο των Μουσείων στη σύγχρονη κοινωνία, καθιέρωσε από το 1977 τη 18η Μαΐου ως Διεθνή Ημέρα Μουσείων. Το μήνυμα αυτής της επετείου είναι «να γίνουν τα Μουσεία φορείς πολιτισμικών ανταλλαγών προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, με σκοπό την ανάπτυξη της μόρφωσης, την αμοιβαία κατανόηση και τη συνεργασία μεταξύ των λαών».

Το ICOM, στην προσπάθειά του να ανταποκριθεί στο παραπάνω μήνυμα, επέλεξε για τον εορτασμό του 2010 το θέμα «Μουσεία για την Κοινωνική Αρμονία». Με την επιλογή αυτού του θέματος το ΙCOM επιθυμεί να καταδείξει τον ιδιαίτερο ρόλο που διαδραματίζουν τα Μουσεία στη διαφύλαξη της πολιτιστικής πολυμορφίας και της βιο-ποικιλότητας ως κοινής παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Το μέλλον της ανθρωπότητας είναι συνυφασμένο με την περιβαλλοντική, οικονομική και κοινωνική αειφορία. Τα Μουσεία μπορούν να συμβάλουν στην αρμονική συνύπαρξη προωθώντας τον αμοιβαίο σεβασμό, τη συνεργασία μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών ομάδων, λαών και πολιτισμών.

Με την ευκαιρία του εορτασμού, το Ελληνικό Τμήμα του ICOM αποφάσισε τιμώμενα Ιδρύματα για το 2010 να είναι το Βυζαντινό Μουσείο Βέροιας, το Βυζαντινό Μουσείο Αντιβουνιώτισσας Κέρκυρας, το Βυζαντινό Μουσείο Φθιώτιδας, το Μουσείο Μπενάκη – Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης και το Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος.

Η κεντρική εκδήλωση του εορτασμού θα γίνει στην Αθήνα, στις 18 Μαΐου, στο Μουσείο Μπενάκη – Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης, ένα από τα τιμώμενα Μουσεία. Θα ακολουθήσει γιορτή με μουσική εκδήλωση και παραδοσιακά εδέσματα στον πεζόδρομο της οδού Μελιδώνη, με την υποστήριξη της Ισραηλιτικής κοινότητας Αθηνών.

Ποικίλες εκδηλώσεις έχουν προγραμματιστεί για το διάστημα από 11-26 Μαΐου. Εκθέσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα για μαθητές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ημερίδες, διαλέξεις, οργανωμένες ξεναγήσεις, μουσικές και άλλες εκδηλώσεις θα γίνουν σε Mουσεία και Iδρύματα σε όλη την Ελλάδα.

Την Τρίτη, 18 Μαΐου, η είσοδος σε όλα τα Μουσεία θα είναι ελεύθερη.

Βόλτα στα πέντε σημαντικότερα μουσεία του κόσμου...

Galleria degli Uffizi, Firenze

Botticelli's VENUS   http://www.firenzemusei.it/uffizi/

Musée du Louvre, Paris
Η αγνώστου καλλιτέχνη, Φτερωτή Νίκη της Σαμοθράκης (αν και η θέση της θα άρμοζε στο Αρχαιολογικό Μουσείο των Αθηνών)

Museo del Prado, Madrid
Velαzquez's LAS MENINAS

Musei Vaticani, Roma
Michelangelo's "Il Giudizio Universale" CAPPELLA SISTINA http://mv.vatican.va/3_EN/pages/MV_Home.html  

MoMA-The Museum of Modern Art, New York
Vincent van Gogh -The Starry Night


7/5/10

Γράμμα σ' ένα παιδί που δε γεννήθηκε ποτέ...

Μικρέ μου ή μικρή μου( τι ήσουν άραγε;) θα ερχόσουν στον κόσμο κάπου εκεί το φθινόπωρο, ένα σκληρό -όπως προβλέπεται- φθινόπωρο για την Ελλάδα.
(Ποιο καταραμένο άθροισμα στιγμών, συγκυριών και συμπτώσεων σου στέρησε τη ζωή; Πόσα χρόνια και από τι χτιζόταν το μίσος που σε αφάνισε; Τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί που καίνε ανθρώπους; Νόμιζα ότι με τα κρεματόρια είχαμε τελειώσει.) Μικρέ μου ή μικρή μου, θα ήθελα να σου πω για ο,τι δεν θα γνωρίσεις, δεν σε άφησαν να γνωρίσεις...

Έχουμε μπει σε μια σκοτεινή στενωπό χωρίς κανείς να είναι ακόμη σε θέση να “δει” τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Κινούμενη άμμος η χώρα, κινούμενη άμμος και όσα συμβαίνουν έξω από αυτήν. Αν ερχόσουν στον κόσμο θα μάθαινες τι είναι τα συναισθήματα, τι κάνει τους ανθρώπους να είναι άνθρωποι. Θα μάθαινες τι είναι ο φόβος -πόσο φοβήθηκε άραγε η μανούλα σου παλεύοντας με τον καπνό και τη φωτιά;- Θα μάθαινες τι είναι αγωνία , τι είναι η αγανάκτηση, η οργή και ο θυμός , πώς νιώθουν χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα όλοι εκείνοι που φώναζαν το δίκιο τους ανεβαίνοντας αργά και συντεταγμένα το δρόμο που απέκτησε τελικά τη δική του ιστορία, τη δική σου ιστορία.

Η πραγματικότητα μας έχει ξεπεράσει. Τώρα βλέπουμε καθαρά ότι «ο Βασιλιάς είναι γυμνός». Αν ζούσατε εσύ και η μανούλα σου, θα σου διάβαζε το παραμύθι και θα γελούσες όπως όλα τα παιδιά όταν το πρωτακούν. Εμείς τώρα το συνειδητοποιήσαμε αλλά δεν μπορούμε να γελάσουμε, γιατί δεν είμαστε πια παιδιά. Η κοινωνία μας ωριμάζει απότομα, άγρια, βίαια και αυτό δύσκολα μπορεί κανείς να το αντέξει. Αν ερχόσουν στον κόσμο, θα μάθαινες και για την πολιτική. Όλοι είπαν λόγια συμπάθειας για ο,τι σας συνέβη -είμαι βέβαιη ότι ήταν ειλικρινή- αλλά γρήγορα ξαναμίλησαν τη γλώσσα που ξέρουν: «εσύ φταις, όχι εσύ φταις...» Δεν έχουν καταλάβει ότι η πραγματικότητα μας υπερβαίνει; Υπερβαίνει κόμματα και παρατάξεις. Δεν χωρούν πολιτικαντισμοί τύπου « χρειάζονταν τα μέτρα αλλά θα καταψηφίσω τα μέτρα τα οποία όμως δεσμεύομαι να τηρήσω». Ναι , μικρέ μου ή μικρή μου, έτσι μιλούν οι πολιτικοί στην Ελλάδα.

Θα μάθαινες ακόμη ότι υπάρχουν και αριστερές δυνάμεις που σαν να πέτρωσε η καρδιά τους: το μόνο που βρήκαν να πουν για τη μολότοφ που σε χάλασε ήταν κάτι ψελλίσματα περί οδυνηρού συμβάντος για να ασχοληθούν αμέσως με την προστασία της τιμής και της υπόληψης του κόμματός τους. Αλλά και ο κύριος στον οποίον ανήκει η τράπεζα που έγινε τάφος σας, μιάμιση γραμμή αφιέρωσε σε σας, ίσα ίσα να βγει από την υποχρέωση. Μετά είπε τον δικό του καημό.

Μικρέ μου ή μικρή μου, όλα είναι μπερδεμένα, καθένας νομίζει ότι κραδαίνει την αλήθεια του και αυτή αρκεί. Αν ερχόσουν στον κόσμο, θα αποκτούσες και εσύ τη δική σου αλήθεια αλλά μπορεί και μακάρι να μεγάλωνες σε μια Ελλάδα που θα πίστευε και θα μπορούσε να υπερασπιστεί τη συλλογικότητα. Οι πολιτικοί για τους πολίτες και οι πολίτες για την κοινωνία.

Ήθελα πάντως να σου πω ότι ξέρω πολύ κόσμο που λυπήθηκε αληθινά για ο,τι σου συνέβη, για ο,τι συνέβη στη μανούλα σου και στους συναδέλφους της. Τώρα είναι Άνοιξη, μια εποχή που δεν θα γνωρίσεις. Κρίμα! Γιατί ακόμη και στην καμένη από τις μολότοφ και τα χημικά Αθήνα όλο και κάποια νεραντζιά αφήνει το άρωμά της....Έτσι μυρίζει η ζωή, μικρό μου και αυτή πάντα θα νικάει. Ελπίζω...

Μαρία Χούκλη


--
Δακανάλη Μαρία

6/5/10

Ρέκβιεμ για την Ελλάδα της δημοκρατίας

Αντιεργατική Πεμπτομαγιά...

Θα ήθελα να 'ξερα... τα τρια θύματα της διαδήλωσης της 5ης Μαίου θα τύχουν της αίγλης του Αλέξη, θα κρατήσει τόσο η μνήμη τους όσο του Αλέξη ή μήπως ο τελευταίος έγινε ήρωας επειδή σκοτώθηκε από αστυνομικό ενώ oι νεκροί της τράπεζας  έπρεπε να γίνουν θύματα των μολώτοφ επειδή έκαναν δουλειά γραφείου; Επειδή είχαν βρει δουλειά; Ή επειδή μετρούσαν λεφτά; Το 'χουμε χάσει το παιχνίδι με τη δημοκρατία καιρό τώρα...

'Ηθελα να 'ξερα... Οι αστυνομικοί που τυλίχτηκαν στις φλόγες σα κοκορέτσια δεν έχουν υποστεί  μείωση του μισθού τους;

Ήθελα να 'ξερα... η Ακρόπολη ανήκει σε δυο δεκάδες αναλφάβητους που δεν ξέρουν να γράψουν ένα πανώ σε σωστά αγγλικά , ή είναι μνημείο που ανήκει στην ανθρωπότητα και στην ιστορία; Τί φταίει ο ιερός βράχος που του έλαχε να ζει εκεί στην αιωνιότητα ενώ η αρχαία αγορά μετατράπηκε σε γιουσουρούμ;

'Ηθελα να 'ξερα... βαλτοί είναι αυτοί που κάνουν τα επεισόδια; Πληρωμένοι; Η απλώς τόσο κοντόφθαλμοι να δίνουν μια τελευταία σπρωξιά στην Ελλάδα που έχει γατζωθεί από τα νύχια στο χείλος του γκρέμου;

'Ηθελα να 'ξερα...  πόσο απελπισμένοι είμαστε να ψιθυρίζεται τριγύρω πως μονάχα ένα πραξικόπημα θα έσωζε αυτ'η τη στιγμή την Ελλάδα; Εδώ είπαμε γεννήθηκε η δημοκρατία; Από ποιόν πατέρα;

Ήθελα να 'ξερα... καλές οι διαδηλώσεις, αλλά αν ήσουν τουρίστας, θα διάλεγες την Ελλάδα φέτος ως προορισμό των διακοπών σου; Κι αν όχι, τί θα φάει ο τουριστικός κλάδος και τα νησιά φέτος, τα νύχια τους;

'Ηθελα να ξερα... αυτό το κατηγορώ που τριγυρνάει τελευταία στα μπλογκ και γίνεται Fw στα e-mail από έναν/μια συνάδελφο τάχα των θυμάτων που δίνει στοιχεία για την τράπεζα, πως κλείδωσαν τους εργαζομένους μέσα λέει τα ίδια τους τ' αφεντικά, από ποιόν έχει γραφτεί; Μήπως κρύβονται στις φούστες τους όπως κρύβονται κι ανάμεσα στους διαδηλωτές οι κουκουλοφόροι;

Στο εξωτερικό μιλάνε για μια Ελλάδα που μ' αυτά και μ' αυτά επιχειρεί ν αυτοκτονήσει, να 'ναι μήπως αλήθεια; Ακόμα απορούν για τα επιδόματα που παίρναμε και για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που είχαμε, δεν περνούσαμε κι άσχημα...

Ήθελα να 'ξερα... ποιόν περιμένουμε να μας φωτίσει τελικά, την Αθηνά Παλλάδα; Ας φωνάξουμε καλύτερα το Μπουγά... ολόκληρος Πλανητάρχης, την  Ελλάδα δεν θα μπορέσει να σώσει; Κι αν δεν τα καταφέρει, ας της συνθέσει ένα ρέκβιεμ...

1/5/10

Εύρηκα! τη φόρμουλα για τη φαλάκρα...


Άγχος και τεστοστερόνη έκαναν το θαύμα τους...   Λες να είναι αυτή η φόρμουλα κατά της φαλάκρας, να είσαι αρχηγός κράτους στα πρόθυρα της κατάρρευσης; Θα πλουτίσουμε αδερφάκι μου!