27/9/09

Το όρος Φούτζι

Οι ηφαιστειολόγοι έχουν διακρίνει 4 ξεχωριστές φάσεις ηφαιστειακής δραστηριότητας που οδήγησαν στον σχηματισμό και στη διαμόρφωση του όρους. Η πρώτη, η Sen-komitake, έδωσε ένα ανδεσιτικό πυρήνα που ανακαλύφθηκε πρόσφατα βαθιά μέσα στο βουνό. Η δεύτερη ήταν η Komitake Fuji, με ένα στρώμα βασάλτη που στερεοποιήθηκε πριν από μισό εκατομμύριο χρόνια περίπου. Πριν από κάπου 100.000 χρόνια, σχηματίσθηκε το «Παλαιό Φούτζι» πάνω από το Komitake Fuji. Το «Νέο Φούτζι», τέλος, πιστεύεται ότι υπερκάλυψε το Παλαιό πριν από μόλις 10.000 χρόνια περίπου. 

Το ηφαίστειο ταξινομείται σήμερα ως ενεργό με χαμηλό κίνδυνο για έκρηξη. Η τελευταία καταγραμμένη έκρηξη συνέβη το έτος 1707 ή 1708, κατά την Περίοδο Έντο. Τότε σχηματίσθηκε ένας νέος ηφαιστειακός κρατήρας με μία δευτερεύουσα κορυφή, το Hōei-zan, στο μέσο της πλαγιάς του βουνού.

Το Όρος Φούτζι υψώνεται στο όριο της ευρασιατικής, της οχοτσκικής και της φιλιππινικής τεκτονικής πλάκας. Αυτές οι λιθοσφαιρικές πλάκες σχηματίζουν αντιστοίχως το δυτικό τμήμα της Ιαπωνίας, το ανατολικό της τμήμα και τη Χερσόνησο Ίζου.


Συνολικά, περίπου 200.000 άνθρωποι ανεβαίνουν στο Όρος Φούτζι κάθε χρόνο. Το 30% είναι ξένοι και το 70% Ιάπωνες. Η άνοδος απαιτεί από 3 ως 7 ώρες, ενώ η κάθοδος από 2 ως 5. Η διαδρομή υποδιαιρείται σε 10 «σταθμούς» με ασφαλτοστρωμένους δρόμους μέχρι τον πέμπτο, σε υψόμετρο 2.300 μέτρα.


Η δημοφιλέστερη εποχή για οδοιπορία και ορειβασία στο βουνό είναι τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, οπότε τα καταφύγια και οι άλλες εγκαταστάσεις λειτουργούν, όπως και η γραμμή λεωφορείων μέχρι τον «πέμπτο σταθμό». Από αυτό τον σταθμό, οι επισκέπτες έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε 4 κύριες διαδρομές μέχρι την κορυφή: Kawaguchiko, Subashiri, Gotemba και Fujiyomiya. Η Kawaguchiko είναι η πλέον πολυσύχναστη, με μεγάλο χώρο σταθμεύσεως για πούλμαν σε μεγάλο υψόμετρο. Οι Subashiri και Gotemba επιλέγονται από πολλούς για την κάθοδο εξαιτίας των μονοπατιών τους από ηφαιστειακή στάχτη. Είναι δυνατή η κάθοδος από την κορυφή και με mountain bike (ορεινό ποδήλατο), σε αρκετά μικρό χρονικό διάστημα.

Αν όμως ανέβει κάποιος όλη τη διαδρομή από τους πρόποδες του βουνού, από άλλα 4 παραδοσιακά μονοπάτια-διαδρομές, θα επισκεφθεί και ανθρωπογενή αξιοθέατα. Το Murayama είναι το αρχαιότερο μονοπάτι του βουνού, ενώ και το Yoshida έχει ακόμα πολλά παλαιά ιερά, τεϊοποτεία και καταφύγια κατά μήκος του, ενώ επιπλέον μπορεί κάποιος να δει και αρκούδες. Αυτές οι διαδρομές κερδίζουν σε δημοτικότητα τελευταία και γίνονται έργα, αλλά λίγοι σχετικώς επιλέγουν να κάνουν όλη τη διαδρομή από τους πρόποδες.

http://el.wikipedia.org/


 
Το όρος Φούτζι: ιδέα και φύση


Το όρος Φούτζι για τους Ιάπωνες είναι τόσο φυσική οντότητα όσο και πνευματική. Φυσικά, είναι μια πυραμίδα από ηφαιστειογενή βράχο που υψώνεται σκίζοντας τα σύννεφα, τέσσερις χιλιάδες μέτρα πάνω από τα κύματα του Ειρηνικού. Περιηγητές πριν από χίλια χρόνια έγραφαν για μια φωτιά που έλιωνε τα χιόνια και για τα χιόνια που έπνιγαν τις φλόγες. Η ανάσα του είναι θερμή σαν εραστή. Πνευματικά, το Φούτζι είναι το έμβλημα της άπιαστης λαχτάρας και η μακρινή, όσο και κοντινή, παρουσία του θείου. Είναι η σκάλα για τον σιντοϊστικό παράδεισο, η «Μέκκα» των προσκυνητών και το τέμενος των τουριστών.

Σήμερα, κοιτάζοντάς το από τα παράθυρα της υπερταχείας Τόκιο - Kιότο, δεν είναι παρά μια θολούρα στον ορίζοντα. Kάποτε οι ντόπιοι ήθελαν μια βδομάδα για να φθάσουν στους πρόποδές του που στο πέρασμά της ο όγκος του, ως ενός Μαγικού Βουνού της Απω Ανατολής, όλο και μεγάλωνε.

Στις αμέτρητες απεικονίσεις του, βλέπει κανείς το Φούτζι σε όλες τις κλίμακες. Από ένα μικροσκοπικό, μακρινό τρίγωνο, στο μέγεθος ενός νυχιού, έως μια τεράστια άσπρη πρύμνη που σκεπάζει όλο τον ορατό χώρο. Εάν προσθέσει κανείς κι όλες τις άλλες αλλαγές που φέρνει η εποχή, η ώρα της μέρας, η ζωγραφική σχολή, σε όλους τους καιρούς και από όλες τις γωνιές, θα καταλάβει γιατί η μόνη οριστική άποψη του Φούτζι είναι η αόριστη, η άπιαστη.

Tο Φούτζι σαν ανεξάντλητη έμπνευση λογίων καλλιτεχνών από τους υδατογράφους του 18ου αιώνα που δούλευαν πάνω σε μεταξωτά ειλητάρια προορισμένα για σαμουράι έως τους σημερινούς χαράκτες που ακόμη αποτυπώνουν το Φούτζι, για τους δισεκατομμυριούχους των γιεν και των δολαρίων.


Το Φούτζι ήταν ο φάρος στον χώρο. Οδηγός για τους ταξιδιώτες, πυξίδα για τους ναυτικούς, ένας γίγας που υψωνόταν μέσα από τα πάντα σαν τον Kινγκ Kονγκ στους δρόμους του Μανχάταν. Μέχρι που το σκοτείνιασε η βιομηχανική αιθάλη, δέσποζε πάνω από κάθε δραστηριότητα, τη σπορά του ρυζιού, το ψάρεμα του σολομού, το πέταγμα του αητού, τους αγώνες του τζούντο. Το Τόκιο απείχε 60 χιλιόμετρα, όμως το Φούτζι εμφανιζόταν κάθε μέρα στα παράθυρά του, μαζί με τον ήλιο.

Ετσι παρουσιάζεται και στην τέχνη. Το Φούτζι πάνω από παγόδες, μέσα από τα δίχτυα των ψαράδων, ανάμεσα από τα διάκενα μιας σκάλας, σαν ζωγραφιά στο παραβάν στο δωμάτιο μιας κουρτεζάνας. Μια σύντομη αναλαμπή πάνω από την ομίχλη ή σαν είδωλο πάνω στα νερά μιας λίμνης, πίσω από τα άνθη μιας κερασιάς ή στη σκηνογραφία του Kαμπούκι. Ηταν ακόμη κάτι σαν το Βόρειο Σέλας. Η εμφάνισή του έκανε του ανθρώπους να το κοιτάζουν χάσκοντας από το θαυμασμό. Ορισμένοι καλλιτέχνες κατάφεραν να συνδυάσουν το θέαμα και την εμπειρία του. Ο Μιναμότο Σανταγιόσι ζωγράφισε 31 Φούτζι πάνω σε έναν πάπυρο που ξετυλιγόταν σαν φιλμ, φανερώνοντας τους αχνούς του πρωινού να μαζεύονται σύννεφα πάνω από την κορυφή του. Η καταπληκτική σειρά του Χιροσίγκε «33 σταθμοί καθ' οδόν, προς το Τοκάιντο» ξετυλίγεται σαν ταινία δρόμου. Τα πρόσωπα προσεγγίζουν το Φούτζι και κατόπιν το προσπερνούν. Το επιμύθιο είναι ότι ο δρόμος μετρά περισσότερο από το τέλος του.

Στον ύστερο 18ο αιώνα, μικρά Φούτζι άρχιζαν να υψώνονται στα πάρκα του Τόκιο για κείνους που δεν μπορούσαν να κάνουν το ταξίδι. Μπορούσαν έτσι να ονειρευτούν την εικόνα του στο Νέο Ετος. Τούτο είχε κίνητρο ο μεγαλύτερος Ιάπωνας ζωγράφος, ο Χοκουσάι, ξεκινώντας τη μεγάλη του σειρά χαρακτικών «36 απόψεις του Φούτζι» όταν ήταν 70 ετών και δουλεύοντας πάνω σε αυτές επί 20 χρόνια. Ο Χοκουσάι, γύρω από το γαλήνιο τρίγωνο του Φούτζι, χωρογράφησε όλα τα πράγματα του πολύβουου κόσμου, δίνοντας στο καθένα την ταυτότητά του. Στα χαρακτικά του, όλα τα πράγματα συνάδουν σε έναν οικουμενικό ρυθμό. Τα κύματα υψώνονται σαν βουνά θυμίζοντας ομηρικές περιγραφές, καπνός μπαίνει μέσα στους ανθούς της κερασιάς, χαρτιά πετάνε μαζί με αετούς. Ο ήλιος ομοιοκαταληκτεί με το ψαθί του χωρικού, η γέφυρα με την καμπύλη της μαούνας που περνά από κάτω της.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_07/06/2001_5005279
 
 
Κατσουσίκα Χοκουσάι (1760 - 1849)
 

Ο ζωγράφος, σκιτσογράφος και ξυλογλύπτης Χοκουσάι έζησε και εργάστηκε στο Έντο, το σημερινό Τόκιο. Από το 1779 εργάστηκε στο εργαστήριο του ξυλογλύπτη Σουνς, του οποίου την τεχνική αρχικά μιμήθηκε στα έργα του, ξυλογλυπτικά και διακόσμηση βιβλίων. Στη συνέχεια και μέχρι το έτος 1795 περίπου δημιούργησε ο καλλιτέχνης πορτρέτα ωραίων κοριτσιών (Μπιτζίν-γκα), τα οποία ήταν επηρεασμένα από το στιλ των μεγάλων τεχνητών του είδους Κιγιονάγκα και

Ουταμάρο, καθώς επίσης διακοσμήσεις ποιητικών εκδόσεων και μικρές ευχετήριες κάρτες (σουριμόνο). Από το έτος 1798 ασχολήθηκε ο Χοκουσάι με ξυλόγλυπτα τοπία σε απομίμηση ευρωπαϊκών χαλκογραφιών. Από το 1800 περίπου αυτά τα σχέδια τοπίων και παραστάσεων απέκτησαν το ίδιότυπο στιλ του καλλιτέχνη.

Ο Χοκουσάι ήταν ένας από τους πιο πολύπλευρους καλλιτέχνες του στιλ ουκίγιο-ε (εικόνες του επιπλέοντος κόσμου) με ιδιοφυή έλεγχο της σύνθεσης και της τεχνικής. Μετά το 1820 δημιούργησε ο Χοκουσάι τα ώριμα έργα του, ανάμεσά τους περισσότερα από 30.000 σχέδια και διακοσμήσεις σε πάνω από 500 βιβλία, καθώς επίσης πλήθος από σειρές ξυλογλυπτικών παραστάσεων με τοπία, πουλιά, άνθη κλπ.


To "Μπροστά από τον καθρέπτη" του Σινσούι Ίτο, είναι ένα τυπικο παράδειγμα μπιτζίνγκα σε στυλ σιν χάνγκα

Μπιτζίνγκα (美人画) είναι το είδος Ιαπωνικών ξυλογραφιών ουκίγιο-ε που απεικονίζει όμορφες γυναίκες. Ο ορισμός αυτός χρησιμοποιείται σήμερα και για μοντέρνες μεθόδους απεικονίσεων γυναικών όπως η φωτογραφία δεδομένου ότι η γυναίκα που απεικόνίζεται φοράει κιμονό. Σχεδόν όλοι οι καλλιτέχνες ουκίγιο-ε δημιούργησαν μπιτζ-ινγκα αλλά ελάχιστοι εμβάθυναν την τέχνη όπως στις υπόλοιπες απεικονίσεις του ουκίγιο-ε. Οι Σουζούκι Χαρουνόμπου, Τοριι Κιγιονάγκα και Ουταμάρο θεωρούνται οι μεγαλύτεροι δάσκαλοι του είδους Μπιτζίνγκα.

23/9/09

'Εμπρός στον αγώνα κι ό,τι πιάσουμε!'

Εν όψη των εκλογών άρχισε και η κυνηγετική περίοδος. Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση ή το μυαλό μας πάει στο πονηρό να σκέφτεται συνδυαστικά ότι έχουν βγει όλοι για κυνήγι. Στις εκλογές ας μην αναφερθούμε. Όποια θηράματα κι αν βρουν οι πολιτικοί, χάρισμά τους. Τουλάχιστον αυτοί απευθύνονται σε νοήμονα όντα, οι καημένες οι πάπιες τι φταίνε; Υπάρχει και Κυνηγετικό κόμμα λέει, δυνατό λέει, όχι να τους πεις; Ισχυρίζονται ότι ελέγχουν τους πληθυσμούς των πουλιών συμβάλλοντας οικολογικά. Μήπως θα πυγμαχήσουν ώρα που είναι και με τους Οικολόγους; Σε προεκλογική περίοδο τα αίματα βράζουν όπως ξέρουμε, ίσως ίσως για να μερακλώνουν τα κόμματα και να σπαταλούν πιο απλόχερα το δημόσιο χρήμα. Βγήκα κι εγώ έξω κι άρχισα να ειδοποιώ τις πάπιες. Πάπιες είναι; Πέρδικες; Τί με νοιάζει, από «π» αρχίζει το είδος τους και βάλθηκα να τους κάνω ξου ξου ξου για να τρέξουν να σωθούν. Σκέφτηκα μετά, ρε συ από «π» δεν αρχίζει και ο πολίτης, αλλά κι οι πολιτευόμενοι το ίδιο, άσ’ το καλύτερα, θα μπλεχτούμε. Από «π» αρχίζει και το περιστέρι, σκέφτηκα, αλήθεια τρομερή ενέργεια δεν θα ήτανε να πρότεινε το κυνηγετικό κόμμα να καθαρίσει την παραλία από τα περιστέρια, ως ένδειξη προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο; Καλό σενάριο, ε; Εκεί λοιπόν που πίνεις καφέ σου και το περιστέρι αγέρωχο κι ενοχλητικό σου έχει καβαλήσει το πόδι, το διώχνεις κι αυτό σου ξαναχιμάει για ν’ αρπάξει ό,τι έμεινε απ’ το κέικ ή τη βάφλα, να ’σου σκάει μια ομάδα κυνηγών, με τα μηχανάκια τους, τις καραμπίνες τους κι όλο τον εξοπλισμό και τατατατατα, πάρ’ τα κάτω τα περιστέρια. Άσε που έτσι γλιτώνουν και τα πρωινά ξυπνήματα, την οδήγηση μέχρι το βουνό, την ανηφόρα μέσα στα κατσάβραχα. Και αναμφίβολα προσφέρουν και στο κοινωνικό σύνολο. Επιπλέον, ως προεκλογική κίνηση εντυπωσιασμού να πω την αλήθεια και πιο πρωτότυπη μου φαίνεται και πιο ανέξοδη. Γιατί παρακαλώ; Οι άλλοι που προτείνουν τις οδοντιάτρους παύλα ντιζέζ, καλύτεροι είναι; Και που περιμένουμε τον επόμενο πρωθυπουργό (όποιος κι αν είναι) σαν Μεσσία για να μας τραβήξει απ’ τη σαπίλα, λιγότερο παράλογο είναι; Ή μήπως που βλέπω τη γενιά μου των τριανταπεντάρηδων αγέλαστη με το σουλούπι του ανέργου και το τσιγάρο να πίνει τα βάσανα, μήπως εκεί θα μειδιάσω περισσότερο; Γλυκόπικρη είναι η αλήθεια, φίλοι μου, κι ο καθένας αντιδρά με όποιο όπλο έχει. Εγώ γράφοντας τούτη τη στήλη, οι πολιτικάντηδες με τις καμπαρετζούδες τους κι οι κυνηγοί με τις κουμπουριές τους. Ας ευχηθούμε τουλάχιστον ότι κάποιος απ’ τους «καινούριους» θα ευαισθητοποιηθεί να πράξει κάτι, ώστε να διοριστούν από το κράτος κτηνίατροι για να στειρώνουν τα καημένα τ’ αδέσποτα -που τα βλέπουμε ανελλιπώς ανάσκελα στους δρόμους. Γιατί δεν νομίζω πως είναι ηθικό να ελέγχουμε τον αριθμό των γεννήσεων σε γάτες και σκύλους ποτίζοντάς τους με ποντικοφάρμακο, δε συμφωνείτε;

Υ.Γ. Ας το θέσω όπως κάνουν και στα βιβλία ή στις ταινίες για να σώσουν το τομάρι τους… Τα πρόσωπα και τα γεγονότα αυτού του άρθρου είναι φανταστικά. Μη με βρουν οι κυνηγοί αγουροξυπνημένη στο κατώφλι μου και με πάρουν στο κυνήγι! Μπανγκ! Μπανγκ! Ξ.Π.


Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα των Κυκλάδων Κοινή Γνώμη στις 21/09/2009

19/9/09

Το τέλειο ζευγάρι


ό,τι λείπει από μένα αγάπη μου το ΄χεις εσύ...
ή
εγώ τρώω, εσύ πίνεις...

(Καλά, εντάξει μια κουβέντα είπα, το παίρνω πίσω, άρρωστοι άνθρωποι είναι)

14/9/09

Η άγνωστη πτυχή του Φεντερίκο Φελίνι

«THE Funny Face Shop» έγραφε η μαρκίζα του μικρού μαγαζιού, στη Ρώμη. Hταν το καλοκαίρι του 1944, όταν η «αιώνια πόλη» ήταν πλημμυρισμένη με τη χαρά της ελευθερίας ύστερα από δύο δεκαετίες μουσολινικού φασισμού που είχε φινάλε τη ναζιστική κατοχή. Τα στρατεύματα των συμμάχων ανακάλυπταν την αρχαία ιστορία και τις σύγχρονες απολαύσεις. Πολλοί από τους ένστολους κάθισαν στο σκαμνάκι του μικρού μαγαζιού για μία καρικατούρα του εαυτού τους που θα έπαιρναν ως ανάμνηση στην πατρίδα τους. Ο χαρωπός Ιταλός σχεδιαστής τελείωνε τη δουλειά του χαριτολογώντας και διασκεδάζοντας με τους φαντάρους. Στο τέλος έβαζε την υπογραφή του: «Fellas».



Το όνομα που κρυβόταν πίσω από το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο είναι πασίγνωστο σήμερα, όμως είναι άγνωστη στο ευρύ κοινό αυτή η διάσταση του ταλέντου του. Πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους μάγους της 7ης τέχνης, του Ιταλού σκηνοθέτη Φεντερίκο Φελίνι.
Αυτό το διάστημα σχέδια του μεγάλου κινηματογραφιστή παρουσιάζονται στο «Iδρυμα Β.Μ. Θεοχαράκη» και στην έκθεση με τίτλο «Oνειρα και εμμονές: Τα σχέδια του Federico Fellini».
Η σχέση του Φελίνι με το κάρβουνο και το μολύβι δεν είναι άγνωστη. Oμως την επισκίασε το βάρος του κινηματογραφικού του έργου. Από την παιδική του ηλικία λάτρευε να ξεφυλλίζει τα κόμικ. Παράλληλα, στα σχολικά του χρόνια ρουφούσε τα στριπ στο εβδομαδιαίο περιοδικό Corriere dei Piccoli.
Τα πρώτα του σκίτσα δημοσίευσε την εποχή που σπούδαζε. Τότε «έκλεισε» και την πρώτη του δουλειά, που ήταν συμβολικό να παντρέψει την αγάπη του εκείνης της εποχής με αυτήν που θα ακολουθούσε χρόνια αργότερα. Ο ιδιοκτήτης του κινηματογράφου Fulgor της ιδιαίτερης πατρίδας του δημιουργού, στο Pίμινι, τον κάλεσε να σχεδιάσει πορτρέτα-καρικατούρες διάσημων ηθοποιών της εποχής.
Μέχρι να εξελιχθεί σε σκηνοθέτη, δημοσίευσε χιουμοριστικά σκίτσα στο εβδομαδιαίο περιοδικό La Domenica del Corriere. Συνεργάζεται με το πετυχημένο χιουμοριστικό περιοδικό Marc' Aurelio, όπου και γίνεται αγαπητός στο αναγνωστικό κοινό όχι μόνο για τα σκίτσα του. Παράλληλα, άρχισε να χαράσσεται η πορεία του Φελίνι ως κινηματογραφικού δημιουργού. Oμως ποτέ δεν σταμάτησε να σχεδιάζει. Ζωγράφιζε τις εικόνες που ήθελε για τις ταινίες του: πρόσωπα, κοστούμια, σκηνικά. Επίσης, ακολουθώντας την προτροπή του ψυχαναλυτή του, Ερνστ Μπέρνχαρντ, ξεκίνησε να σχεδιάζει τα όνειρά του σαν αφηγήματα. Ετσι, προέκυψε το «Βιβλίο των Ονείρων» (Libro dei Sogni), που δέκα αναπαραγωγές σελίδων του αποτελεί υλικό της έκθεσης μαζί με 80 πρωτότυπα σχέδια. Oμως τα σχέδια ο ίδιος ο Φελίνι τα θεωρούσε εφήμερα. Δεν τα κρατούσε, παρά τα τσαλάκωνε και τα πέτουσε. Oπως σημειώνει στον κατάλογο της έκθεσης η Ελισάβετ Πλέσσα, που μαζί με τον Πλάτωνα Ριβέλη επιμελούνται την έκθεση, «παρέμειναν μόνο τα σχέδια που κράτησαν εκείνοι που τους τα χάριζε ανυπόμονα μόλις τα τελείωνε ή που του τα τραβούσαν για να τα διασώσουν πριν τα τσαλακώσει και τα πετάξει», ενώ προσθέτει πως ο Φελίνι «σκιτσάριζε για να ονειροπολήσει, να φαντασιωθεί ερωτικά, να γοητεύσει μια γυναίκα, για να καταλάβει καλύτερα αυτό που έφευγε διαρκώς από μπροστά του, για να εξηγήσει στους κινηματογραφικούς συνεργάτες του ένα ρόλο, μια σκηνή, ένα ντεκόρ ή ένα κοστούμι, για να απεικονίσει ένα πρόσωπο…».



Σε ίδιους τόνους ο Πλάτων Ριβέλλης υπογραμμίζει: «Ο Φεντερίκο Φελίνι δεν είχε ποτέ την επιθυμία να εκφράσει ένα μήνυμα. Είδε απλώς την τέχνη του ως έναν τρόπο να απασχολήσει τον εαυτό του και εμάς, όπως ένας τροβαδούρος παρηγορεί και διασκεδάζει τους ανθρώπους απαγγέλλοντας με στίχους αυτά που εκείνοι ήδη γνωρίζουν και που ίσως πιο πεζά αφηγούνται».
Παράλληλα με την έκθεση, θα πραγματοποιηθεί στο Αμφιθέατρο του Ιδρύματος Θεοχαράκη η προβολή πέντε ταινιών του Φεντερίκο Φελίνι, τις οποίες θα σχολιάζει ο Πλάτων Ριβέλλης. Η έκθεση πραγματοποιείται σε συνεργασία του Ιδρύματος Θεοχαράκη με το Ιδρυμα Federico Fellini, ενώ τελεί υπό την αιγίδα της ιταλικής πρεσβείας στην Αθήνα. Διάρκεια έως τις 20 Σεπτεμβρίου.