Γράφει η Μαρία Δακανάλη
"Φόρεσε τα σκισμένα ρούχα, τα φθαρμένα από χρόνια ρούχα που είχε στην ντουλάπα του. Πάνε τώρα χρόνια. Πλύθηκε ίσα-ίσα να φύγει η νύστα από τα μάτια του. Και ξεκίνησε να ψάχνει στιγμές μέσα στους κάδους. Περιτυλίγματα όμορφα, περιτυλίγματα που είχαν τσαλακωθεί. Φαγώσιμα μισο-τελειωμένα που είχαν πεταχτεί, στους κάδους σε σωρούς. Άλλα που είχαν λήξει και απλά στον σωρό πρόσδιδαν ένα ιδιαίτερο άρωμα. Μούχλα παντού. Τενεκεδάκια τσαλακωμένα, ακόμα και γερά… με τα γράμματα και τις επιγραφές σχεδόν αδιάβλητες από το χρόνο. Κι εδώ κι εκεί και πιο πέρα. Ολάκεροι σωροί φαγώσιμα... με περιέργεια άρχισε να τα ανακατεύει στα χέρια του, μήπως και καταφέρει να θυμηθεί μια στιγμή έστω ευτυχίας μέσα από το σωρό. Χρειάστηκε να μπει ολάκερος στο κάδο και να βουτηχτεί στη δυσοσμία που φυσικά ήταν καλύτερη από οποιαδήποτε άλλη της καθημερινότητας. Το πρόσωπο σχεδόν ακίνητο, και τα χέρια με μανία να σκαλίζουν. Να θέλουν να φτάσουν στον πάτο, μιας και ότι άγγιζαν δεν τους φαινόταν κάτι που να ξυπνήσει στιγμές. Έβγαζε με μανία ότι ήθελε να επεξεργαστεί αργότερα και για το τι θα έπαιρνε για το δρόμο... Είπαμε έπρεπε να προσπαθήσει να βρει στιγμές που να του ικανοποιήσουν την ιδιότητά του…και πάνω απ’όλα το εγώ του.
Εκεί στο σκάλισμα λες και σκάλιζε με προσοχή τον κήπο του σπιτιού του, βρήκε κάτι να γυαλίζει. Το πρόσωπο συνοφρυώθηκε και άρχισε να ανοίγει την μικρή κονσέρβα. Μπόχα κλεισούρας, και μυρωδιά μούχλας αλλά με μνήμες. Ο εγκέφαλος έδωσε εντολή ότι αυτό για να ξυπνάει μνήμες έχει να κάνει με κάποια στιγμή.
Ναι ήταν μια στιγμή που είχε νιώσει ευτυχία … και συνάμα ξεπρόβαλε κι άλλη…
Και μετά καθώς το πλησίασε πιο κοντά στο πρόσωπο, λες και κάποιος πήρε την αίσθηση της όσφρησης δεν μπορούσε να μυρίσει πια τίποτα άλλο. Η μνήμη έπεσε στο κενό.
Μετά άρχισε να ψάχνει στους διπλανούς κάδους, εκεί βρήκε και πάλι στιγμές ευτυχίας τις μύρισε όλες ήθελε να τις κλείσει μέσα του. Κι εκεί είδε βέβαια δυστυχία και λύπη αλλά αυτή τη στιγμή έπρεπε να πάρει δύναμη από ευτυχισμένες στιγμές. Όλες ήταν του παρελθόντος για το παρόν δεν μπορούσε να βρει.
Για το παρόν του ένιωθε μίσος και οργή… ήθελε να τα σπάσει όλα. Ήθελε να τα εξαφανίσει όλα εκείνα που του προκαλούσαν θλίψη. Να τα σκίσει σε μικρά-μικρά κομμάτια σαν να ήταν από ύφασμα … και να τα ρίξει μέσα σε ένα παλιό στρώμα, και να τα ράψει και να τα κλείσει εκεί και να πέσει πάνω τους και να κοιμηθεί. Όπως κάποτε έκανε η γιαγιά του, έσκιζε τα παλιόρουχα και τα έχωνε μέσα σε ένα μεγάλο φάρδο και αυτό μετά γινόταν στρώμα για να ξαπλώνουν τα κορμιά τους. Βλέπεις τότε δεν υπήρχαν τα ανατομικά στρώματα, χιλίων κατηγοριών για να ξεκουράσεις το κορμί σου τότε το σύστημα ήταν αλλιώς.
Ήθελε να μπορούσε να είχε μια «μαγική» ιδιότητα, να εξαφανίζει το πόνο από τους γύρω του. Ήθελε να προσπαθήσει έτσι να δει και τα δικά του μάτια να λάμπουν ξανά.
Να μην είναι θολά … εδώ και καιρό λες και ήταν κουρασμένα από τη διαρκής ακτινοβολία, που έπαιρνε, από τον πόνο και τη θλίψη. Σώμα χωρίς ψυχή αισθανόταν.
Κάποτε κάποιος του είχε πει κυνήγα τις ευτυχισμένες στιγμές, και μην αναζητάς και μένεις διαρκώς στη δυστυχία. Μπορείς να αντέξεις. Για να κυνηγήσει όμως τις ευτυχισμένες στιγμές του, πρέπει να βρει τον τρόπο και να κοπιάσει. Και θα πρέπει κάτι στο περιβάλλον του να τον βοηθήσει να τις δει, να τις ανακαλύψει από το χώμα με το οποίο είναι σκεπασμένες. Να τις κοσκινίσει. Δεν πρέπει να χάσει το θάρρος και την πίστη του, που διαισθάνεται ότι οι δυνάμεις για την Πίστη του έχουν αρχίσει να μειώνονται. Ευτυχισμένες στιγμές.. άραγε υπάρχουν; Αν υπάρχουν γιατί όλοι είναι σε μια διαρκή αναζήτηση αυτών; Μήπως τελικά δεν ψάχνουμε στο σωστό σημείο;
Στον σωστό κάδο, που τις έχουμε πετάξει;
Έτσι λοιπόν αποφάσισε να γίνει ρακοσυλλέκτης στιγμών για να μπορέσει να τις αναδείξει από τους σωρούς των άλλων, και το δικό του.
Ελπίζουμε να είναι ένα ταξίδι αποκαλύψεων και συγκινήσεων και μακάρι να βρει αυτό που ψάχνει πέρα από την καθημερινότητά του. Γιατί εκείνη έχει βαρύνει το τελευταίο διάστημα με ένα σωρό, από λύπη, θλίψη, σοκ, κραυγές που δεν βγαίνουν, δεν σχηματίζονται σε λέξεις και προτάσεις. Έχει κουραστεί η αλήθεια είναι αλλά πρέπει να μπει στον αγώνα που δίνει καθημερινά ένας ρακοσυλλέκτης. Να βρει τροφή, αντικείμενα, που θα τον κάνουν να νιώσει ευτυχισμένος για την ανακάλυψή του. Κι έπειτα ήσυχα- ήσυχα να γυρίσει στο σημείο από όπου ξεκίνησε να συνθέσει το παζλ των ευτυχισμένων στιγμών. Τι κι αν δεν είναι από το ίδιο παζλ, φτάνει μόνο που θα είναι στιγμές ευτυχίας που θα του δώσουν μια ανάσα να συνεχίσει να υπάρχει, και να αναζητά το καλύτερο για ότι σημαίνει για εκείνον ευτυχία."
