Body art

http://www.guidodaniele.com/

Σύνοδος κορυφών

Ε, και τί, επιτυχία τη λέτε αυτή τώρα; Έπρεπε να την είχα γράψει στο κόμμα τη Μέρκελ να μου το σιγύριζε λίγο...

 Να τί μας έμεινε... Από τώρα και στο εξής όλoι ρεφενέ, έτσι παιδιά;

O υπογραφάκιας

Τί διάολο μονάχα για να υπογράφω με προσέλαβαν; Πιάστηκε το χέρι μου... Άμα πάθω καμιά τενοντίτιδα πάντως έχω δωρεάν περίθαλψη, καλά που πρόλαβα και την υπέγραψα... Καλά, χάθηκε ο κόσμος να έχουν μια σφραγίδα;

«Η αβάστακτη ελαφρότητα του ΕΙΜΑΙ»

Είμαι. Πάντοτε ήμουν. Ακόμη κι όταν οι στιγμές βάραιναν, σαν βλέφαρα υπνωτισμένα που υποτάσσονται στο λήθαργο. Το δέχομαι, ναι, πως μερικές φορές ευχόμουν να μπορούσε να με πάρει εκείνος ο ύπνος, όχι ο αιώνιος, μα κάπως να μου χάριζε  μονάχα μια μικρή ανάπαυλα σε τούτη την ακαταπαύστη πορεία που μας ρίχνει πάντα μέσα στο παιχνίδι. Μια παύση για ν’ αφουγραστώ και να μπορέσω να δω απέξω, σαν τρίτος ή και τέταρτος ακόμα, να δω τις μετουσιωμένες φιγούρες μας, καλοντυμένες και τυφλές να βηματίζουν άσκοπα σε ένα έδαφος όπου ο ορίζοντας πέφτει πάντοτε μακρυά. Κοιτάζω έξω, μια παχιά ομίχλη να καλύπτει σχεδόν τα πάντα αφήνοντας να φανούν μονάχα τα κατώτερα μέρη ανθρώπων και πραγμάτων. Πόδια, ρόδες, θεμέλια, χώμα, κορμοί. Τούτη η ομίχλη -αναρωτιέμαι που να βρέθηκε τόσο πυκνή- μέσα στην εσωστρέφειά της πνίγει τα χαιρέκακα αισθήματά μας σαν βουβά μυστικά. Μίσος, ζήλια και κακία, θαρρείς πως φροντίζει να εξοντώνει τον γδούπο τους μονώνοντάς τα  με  απαλό μπαμπάκι. Κείνα τ’ άχαρα αισθήματα, τα κατώτερα, βουρδουλιές που τσούζουν, τ’ αποκρύπτει τυλίγοντάς τα με σιωπή, απολυμαίνοντας το τοπίο με το λευκό της έτσι που ν΄απομένει και πάλι ένας αψεγάδιαστος καμβάς. Κάτι κρωξίματα ακούγονται μονάχα, θα ΄ναι κείνα τα μαύρα πουλιά που αναζητούν αδιάκοπα το ένα το άλλο μέσα σε τούτη την παχιά λησμονημένη κάθαρση.

Εμείς είμαστε οι πεπτωκότες. Προλάβαμε να κριθούμε πριν ακόμη ζήσουμε. Και ζούμε κρίνοντας, μην βλέποντας τίποτε, κανένα άλλο τοπίο εκτός από το δικό μας. Αριστερά, δεξιά, μπροστά και πίσω. Τέσσερις πλευρές για να χωρέσουν τη μονοδιάστατη υπόστασή μας. Μικρά στοιβαγμένα κουτάκια, ψυχές συσκευασμένες, λαθρεπιβάτες στο ίδιο δρομολόγιο. Είμαι. Εγώ ο ίδιος είμαι πάντα. Κι εκείνος που έρχεται προς το μέρος μου με μεγάλες δρασκελιές, είναι η ομίχλη και δε βλέπω, ποιός να ’ναι εκείνος; Να φοβηθώ; Ποιοί είναι όλοι τούτοι; Δεν τους βλέπω μα τους ξέρω, μπορώ να τους φανταστώ. Με πόση ελαφρότητα μπορώ και υπάρχω. Πόση απώλεια συνείδησης μετρώ. Κι είμαι σίγουρος όσο τίποτα πως έτσι είναι. Όπως το λέω εγώ. Έφτιαξα τη μηχανή για να με βοηθάει, έτσι είπα. Γέννησα την τεχνολογία και με θαύμασα, είμαι ένα θαύμα, δεν είμαι πράγματι; Μου υποσχέθηκα πως δε θα γεράσω ποτέ. Κι έπειτα αποκοιμήθηκα. Στέκω στην άκρη και παρακολουθώ σαν σε ταινία όλα τα επιτεύγματά μου. Είναι ένα οπτικό βίωμα αυτό της ζωής μου. Σαν να μου την εξατμίζει. Αλήθεια, τότε γιατί τα έφτιαξα όλα αυτά; Μα όχι, δεν θα αναρωτηθώ, δε με νοιάζει. Αχ, να είχα μια μικρή παύση μέσα σ' αυτήν τη φρενώδη κατηφόρα... Να μπορούσαν να σταθώ μια στιγμή σε μιαν άκρια του κόσμου και να πω, γιατί τα έφτιαξα όλα αυτά; Ξ.Π.

Κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα των Κυκλάδων "Κοινή Γνώμη" στις 15 Ιουλίου 2010

http://www.syros.aegean.gr/kg/koinignomi_2010-03-18.pdf  σελ.14

Τα σαρδάμ της γκουγκλομετάφρασης...

Τώρα πια με τη λύση της μετάφρασης που δίνει το google καταρρίφθηκαν πια τα σύνορα μεταξύ των ξένων γλωσσών. Δεν χρειάζεται να μιλάς καμιά γλώσσα (ίσως ούτε και τη δική σου). Απλά κάνεις κλικ κι εκείνο μεταφράζει για χάρη σου...

Αγγελία από Μ. Εdwin 10 Δεκ, 17:39.

AKC-νηολογημένα αγγλικά μπουλντόγκ.
Τιμή: 250 €

Αγγλικά μπουλντόγκ κουτάβια διαθέσιμα.

READY NOW! Όμορφη AKC αγγλικά μπουλντόγκ κουτάβια δύο γέννες για να επιλέξετε από. Έχουμε τόσο στους άνδρες όσο και γυναίκες διαθέσιμη. Είναι ενημερωμένοι για wormings και έχουν λάβει την πρώτη σειρά τους πυροβολισμούς. Μπορείτε να προβάλετε πρόσθετες φωτογραφίες και περισσότερες πληροφορίες στην επόμενη mail μου.

Το σχόλιο του VIEWER: Ουγκ!Ουγκ!Ουγκ!

100 χρόνια Ακίρα Κουροσάβα (1910-1998)

''Αντί να μεταμορφώσουμε την κοινωνία ας αλλάξουμε πρώτα τον άνθρωπο"

Ο Ακίρα Κουροσάβα  γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου του 1910 στο Ομόρι, κοντά στο Τόκιο και ήταν ο μικρότερος από επτά αδέρφια. Η πρώτη μεγάλη του επιρροή ήταν ένας δάσκαλος που έδινε έμφαση στην καλλιτεχνική εκπαίδευση. Αυτός τον εισήγαγε στον κινηματογράφο και τη ζωγραφική στα οποία έδειχνε να έχει έφεση και έτσι ο Κουροσάβα γράφτηκε σε μια σχολή καλών τεχνών στην οποία μελετούσαν περισσότερο τις δυτικές τεχνοτροπίες. Εκείνη την εποχή γνώρισε και εντάχθηκε σε μια καλλιτεχνική ομάδα που έδειχνε μεγάλο ενθουσιασμό για τη ρωσική λογοτεχνία του δεκάτου ενάτου αιώνα και ιδιαίτερα για τον Ντοστογιέφσκι. Επίσης σημαδεύτηκε βαθύτατα από την αυτοκτονία ενός από τους αδελφούς του ο οποίος αγαπούσε το σινεμά και δούλευε ως σχολιαστής/αφηγητής σε ξένες βωβές ταινίες. Ασχολήθηκε αρχικά με συγγραφή σεναρίων για την εταιρεία  και από το 1936, για καθαρά βιοποριστικούς λόγους, άρχισε να σκηνοθετεί κινηματογραφικές ταινίες. Το 1930 απάντησε σε μια αγγελία ενός στούντιο που ζητούσε βοηθούς σκηνοθέτη και έγινε βοηθός του Κατζίρο Γιαμαμότο. Μέσα σε πέντε χρόνια έγραφε σενάρια και σκηνοθετούσε σεκάνς για τις ταινίες του Γιαμαμότο και το 1943 έκανε το ντεμπούτο του με το «Sugata Sanshiro».

 Η «δυτική» τεχνοτροπία του έργου τον έφερε αντιμέτωπο με την καθεστωτική λογοκρισία της εποχής, καθώς μαινόταν ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά τον νεαρό σκηνοθέτη έσωσε ο Γιασουχίρο Οζού  (μετέπειτα δημιουργός του «Ταξιδιού στο Τόκιο»), τολμώντας να επαινέσει δημόσια το έργο του, κάνοντάς το έτσι de facto αποδεκτό.

Ο Κουροσάβα μεγάλωσε σε μία εποχή έντονου εθνικισμού, λόγω του Α Παγκοσμίου Πολέμου, των «εξεγέρσεων του ρυζιού» (1918), του οικονομικού κραχ του 1929, της εισβολής στην Μαντζουρία (1931) και της τελικής ανάληψης της ηγεσίας της χώρας του από τους στρατιωτικούς. Η ίδια ατμόσφαιρα είχε φυσικά μεταφερθεί και στον χώρο του κινηματογράφου, όπου η αφηγηματική πλοκή αντιμετωπιζόταν από την καθεστωτική λογοκρισία με πολλή καχυποψία, ως «δυτική επιρροή».

Ο Κουροσάβα ολοκλήρωσε το έργο «Αυτοί που πάτησαν την ουρά της τίγρης» (1945) με την έναρξη σχεδόν της αμερικανικής κατοχής, και για μία ακόμα φορά ήλθε αντιμέτωπος με τους λογοκριτές, αυτή την φορά από τους ιουδαιοχριστιανούς Αμερικανούς, που δεν ήθελαν να επιτρέψουν αναφορές στο παλαιό ηρωϊκό παρελθόν της κατακτημένης χώρας. Η ταινία, που ήταν εμπνευσμένη από ένα θεατρικό έργο του Καμπούκι και αναφερόταν στις περιπέτειες 8 σαμουράϊ του 12ου αιώνα, απαγορεύτηκε τελικά για μία ολόκληρη 7ετία, ενώ ο Κουροσάβα υποχρεώθηκε για το διάστημα 1946 – 1949 να περιοριστεί στην δημιουργία 6 σύγχρονων κοινωνικών δραμάτων: «Οι νέοι δεν χρειάζονται λύπηση» («No Regrets for Our Youth», 1946), «Μία υπέροχη Κυριακή» («One Wonderful Sunday», 1947), «Μεθυσμένος Άγγελος» («Drunken Angel», 1948), «Η ήσυχη διένεξη» («The Quiet Duel», 1949) «Αδέσποτος σκύλος» («Stray Dog», 1949) και «Σκάνδαλο» («Scandal», 1949).

Ο σκηνοθέτης επέστρεψε στις ιστορικές ταινίες το 1950 με το «Ρασομόν» («Rashomon»), έναν αριστουργηματικό αφηγηματικό κινηματογραφικό προβληματισμό επάνω στην αλήθεια και το ψέμα, ο οποίος του χάρισε το βραβείο Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και έκανε το όνομά του γνωστό σε όλον τον κόσμo (τον αποκάλεσαν "αυτοκράτορα του ιαπωνικού κινηματογράφου).

 Στις 20 ταινίες που έκτοτε ακολούθησαν, ο Κουροσάβα εστίασε στην Παράδοση και την πολύπαθη Ιστορία της πατρίδας του και παρουσίασε τις ιδιαίτερες κοινωνικές συνθήκες της μεσαιωνικής κυρίως εποχής της (ιδίως κατά τον ταραχώδη 16ο αιώνα), αν και παράλληλα πάντοτε τολμούσε να απλώνεται και σε επεξεργασία κορυφαίων έργων της ευρωπαϊκής Γραμματείας, με μεγαλύτερη προτίμηση στον κύκλο του Σαίξπηρ. Για τον Κουροσάβα, η Ιστορία, την οποία κατά κανόνα δεν μπορούμε να επηρεάσουμε, δεν αποτελεί μία αναπότρεπτη μοίρα, αλλά κίνητρο για μελέτη, στοχασμό και επανακαθορισμό της ζωής μας.

Το έργο του επηρέασε σημαντικά τον κινηματογράφο της Ευρώπης, ενώ από την πλευρά του μετέφερε αρκετά ευρωπαϊκά στοιχεία στον κινηματογράφο της χώρας του, ιδίως στην αντίληψη περί πολιτικής εξουσίας και Ιστορίας. Σπουδαιότερες ταινίες του θεωρούνται οι: «Το κρυμμένο φρούριο» («The Hidden Fortress», μία αλληγορία για την ανθρώπινη απληστία, 1958), «Οι 7 Σαμουράϊ» («The Seven Samurai», που αναδεικνύει την ηθική διάσταση της θυσίας, 1954), «Ο Θρόνος του Αίματος» («Throne of Blood», μία αλληγορία για την μανία για εξουσία και την αυτοκαταστροφική φύση του ανθρώπου, μεταφορά του σαιξπηρικού «Μάκβεθ» στον ιαπωνικό Μεσαίωνα, 1957),  Χρυσός Λέων στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Βενετίας το 1951 για την ταινία «Ρασομόν», και Χρυσός φοίνικας του Φεστιβάλ των Καννών του 1980 για την ταινία «Καγκεμούσα» («Kagemusha» ή «Shadow Warrior», αφήγηση της εσωτερικής μάχης ενός άνδρα ενάντια στον εγωϊσμό και την αλαζονεία του, 1980), «Ραν» («Ran», μεταφορά του σαιξπηρικού «Βασιλιά Ληρ» στην ιαπωνική ιστορική πραγματικότητα, 1985), «Σαντζούρο» («Sanjuro», με θέμα έναν «ρονίν», δηλαδή αδέσποτο σαμουράϊ, 1962), «Γιοχίμπο» ή «Ο σωματοφύλακας» («Yojimbo», 1961), «Οι κακοί κοιμούνται ήσυχα» («The Bad Sleep Well», μία επίθεση στο ιαπωνικό οικονομικό «θαύμα» και το βαρύ πολιτισμικό τίμημά του, 1960) κ.ά. στις περισσότερες από τις οποίες πρωταγωνιστεί ο κορυφαίος ηθοποιός Τοσίρο Μιφούνε.

Σχετικές Ιστοσελίδες

•Akira Kurosawa Database

•Akira Kurosawa by Dan Harper

•Akira Kurosawa: l'empereur du cinιma japonais

•Akira Kurosawa Movie posters and movie descriptions

•The Epic Images of Kurosawa  

 

Πηγή: http://www.gnwsis.gr/
http://www.klg.gr/Kurosawa.htm

ΤΟ ΒΗΜΑ Γιάννης Ζουμπουλάκης 

Γιατί άραγε ο Ακίρα Κουροσάβα διαφέρει τόσο πολύ συγκριτικά με τους υπόλοιπους συγχρόνους του ιάπωνες σκηνοθέτες; Γιατί το έργο του, από τους «Επτά σαμουράι» και τον «Θρόνο του αίματος» ως τον «Καγκεμούσα», το «Ραν» και τα «Ονειρα», είναι τόσο ξεχωριστό και αναγνωρίσιμο παγκοσμίως;

Διότι ο Κουροσάβα, όπως και ο προγενέστερος - αλλά όχι ιδιαιτέρως γνωστός - συμπατριώτης του Κεϊνοζούκε Κινουγκάσα, αφού μελέτησε σε βάθος στοιχεία του δυτικού πολιτισμού, τα ενσωμάτωσε στην ιαπωνική κουλτούρα και έκτισε πάνω τους ένα προσωπικό μοντέλο αναπαράστασης κάνοντας προσφιλή στον υπόλοιπο κόσμο τον ερμητικά κλειστό στον εαυτό του πολιτισμό της Απω Ανατολής. Οι ταινίες του αποτελούν σπάνιο συνδυασμό κινηματογραφικού στυλιζαρίσματος και καθαρότητας στην αφήγηση, πλούσιες σε συμβολισμούς και ποίηση, απλές όμως στη δομή τους. Δεν δίστασε να αξιοποιήσει έργα των Γουίλιαμ Σαίξπηρ, Μαξίμ Γκόρκι και Φιοντόρ Ντοστογέφσκι μεταφέροντάς τα με τόλμη στη φεουδαρχική Ιαπωνία, που τόσο συχνά αποτελεί φόντο των ταινιών του. Αλλωστε, σύμφωνα με τον ιστορικό του κινηματογράφου Κιθ Ρίντερ, «πριν από το "Ρασομόν" του Κουροσάβα, που κέρδισε το ανώτατο βραβείο στο Φεστιβάλ Βενετίας το 1951 (και στη συνέχεια το ξενόγλωσσο Οσκαρ), το δυτικό κοινό δεν είχε ακόμη δεχθεί στα σοβαρά την ύπαρξη του ιαπωνικού κινηματογράφου, παρά την ήδη τριαντάχρονη παρουσία του» (Κιθ Ρίντερ «Η ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου», εκδόσεις Αιγόκερως).

Ο Κουροσάβα πλησίασε το δυτικό πρότυπο σε αρκετές από της επόμενες ταινίες του και το έκανε τόσο καλά ώστε διόλου τυχαία το δυτικό πρότυπο ήταν αυτό που εν συνεχεία επηρεάστηκε από αυτόν. Δύο από τις πιο θρυλικές δημιουργίες του έγιναν εξίσου θρυλικά αγγλόφωνα ριμέικ, όταν ο Τζον Στέρτζες «μετέτρεψε» τους «Επτά σαμουράι» σε «Επτά υπέροχους» (πιστολέρο) και ο Σέρτζιο Λεόνε το «Γιοζίμπο» σε «Μια χούφτα δολάρια» (την αφετηρία ενός ολόκληρου είδους, του «σπαγκέτι γουέστερν»). Επίσης, λίγοι πιθανόν να θυμούνται ή να έχουν υπόψη τους ότι η κεντρική ιδέα μιας από τις διασημότερης ταινίες επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών, του «Πολέμου των άστρων», έχει τις ρίζες της σε έργο του Κουροσάβα, καθώς ο Τζορτζ Λούκας ποτέ δεν έκρυψε ότι τον ενέπνευσε το «Κρυμμένο κάστρο», παραγωγής 1958.

Πηγή: http://www.tovima.gr/

"Ρακοσυλλέκτης Στιγμών"

Γράφει η Μαρία Δακανάλη

"Φόρεσε τα σκισμένα ρούχα, τα φθαρμένα από χρόνια ρούχα που είχε στην ντουλάπα του. Πάνε τώρα χρόνια. Πλύθηκε ίσα-ίσα να φύγει η νύστα από τα μάτια του. Και ξεκίνησε να ψάχνει στιγμές μέσα στους κάδους. Περιτυλίγματα όμορφα, περιτυλίγματα που είχαν τσαλακωθεί. Φαγώσιμα μισο-τελειωμένα που είχαν πεταχτεί, στους κάδους σε σωρούς. Άλλα που είχαν λήξει και απλά στον σωρό πρόσδιδαν ένα ιδιαίτερο άρωμα. Μούχλα παντού. Τενεκεδάκια τσαλακωμένα, ακόμα και γερά… με τα γράμματα και τις επιγραφές σχεδόν αδιάβλητες από το χρόνο. Κι εδώ κι εκεί και πιο πέρα. Ολάκεροι σωροί φαγώσιμα... με περιέργεια άρχισε να τα ανακατεύει στα χέρια του, μήπως και καταφέρει να θυμηθεί μια στιγμή έστω ευτυχίας μέσα από το σωρό. Χρειάστηκε να μπει ολάκερος στο κάδο και να βουτηχτεί στη δυσοσμία που φυσικά ήταν καλύτερη από οποιαδήποτε άλλη της καθημερινότητας. Το πρόσωπο σχεδόν ακίνητο, και τα χέρια με μανία να σκαλίζουν. Να θέλουν να φτάσουν στον πάτο, μιας και ότι άγγιζαν δεν τους φαινόταν κάτι που να ξυπνήσει στιγμές. Έβγαζε με μανία ότι ήθελε να επεξεργαστεί αργότερα και για το τι θα έπαιρνε για το δρόμο... Είπαμε έπρεπε να προσπαθήσει να βρει στιγμές που να του ικανοποιήσουν την ιδιότητά του…και πάνω απ’όλα το εγώ του.

Εκεί στο σκάλισμα λες και σκάλιζε με προσοχή τον κήπο του σπιτιού του, βρήκε κάτι να γυαλίζει. Το πρόσωπο συνοφρυώθηκε και άρχισε να ανοίγει την μικρή κονσέρβα. Μπόχα κλεισούρας, και μυρωδιά μούχλας αλλά με μνήμες. Ο εγκέφαλος έδωσε εντολή ότι αυτό για να ξυπνάει μνήμες έχει να κάνει με κάποια στιγμή.

Ναι ήταν μια στιγμή που είχε νιώσει ευτυχία … και συνάμα ξεπρόβαλε κι άλλη…

Και μετά καθώς το πλησίασε πιο κοντά στο πρόσωπο, λες και κάποιος πήρε την αίσθηση της όσφρησης δεν μπορούσε να μυρίσει πια τίποτα άλλο. Η μνήμη έπεσε στο κενό.

Μετά άρχισε να ψάχνει στους διπλανούς κάδους, εκεί βρήκε και πάλι στιγμές ευτυχίας τις μύρισε όλες ήθελε να τις κλείσει μέσα του. Κι εκεί είδε βέβαια δυστυχία και λύπη αλλά αυτή τη στιγμή έπρεπε να πάρει δύναμη από ευτυχισμένες στιγμές. Όλες ήταν του παρελθόντος για το παρόν δεν μπορούσε να βρει.

Για το παρόν του ένιωθε μίσος και οργή… ήθελε να τα σπάσει όλα. Ήθελε να τα εξαφανίσει όλα εκείνα που του προκαλούσαν θλίψη. Να τα σκίσει σε μικρά-μικρά κομμάτια σαν να ήταν από ύφασμα … και να τα ρίξει μέσα σε ένα παλιό στρώμα, και να τα ράψει και να τα κλείσει εκεί και να πέσει πάνω τους και να κοιμηθεί. Όπως κάποτε έκανε η γιαγιά του, έσκιζε τα παλιόρουχα και τα έχωνε μέσα σε ένα μεγάλο φάρδο και αυτό μετά γινόταν στρώμα για να ξαπλώνουν τα κορμιά τους. Βλέπεις τότε δεν υπήρχαν τα ανατομικά στρώματα, χιλίων κατηγοριών για να ξεκουράσεις το κορμί σου τότε το σύστημα ήταν αλλιώς.

Ήθελε να μπορούσε να είχε μια «μαγική» ιδιότητα, να εξαφανίζει το πόνο από τους γύρω του. Ήθελε να προσπαθήσει έτσι να δει και τα δικά του μάτια να λάμπουν ξανά.

Να μην είναι θολά … εδώ και καιρό λες και ήταν κουρασμένα από τη διαρκής ακτινοβολία, που έπαιρνε, από τον πόνο και τη θλίψη. Σώμα χωρίς ψυχή αισθανόταν.

Κάποτε κάποιος του είχε πει κυνήγα τις ευτυχισμένες στιγμές, και μην αναζητάς και μένεις διαρκώς στη δυστυχία. Μπορείς να αντέξεις. Για να κυνηγήσει όμως τις ευτυχισμένες στιγμές του, πρέπει να βρει τον τρόπο και να κοπιάσει. Και θα πρέπει κάτι στο περιβάλλον του να τον βοηθήσει να τις δει, να τις ανακαλύψει από το χώμα με το οποίο είναι σκεπασμένες. Να τις κοσκινίσει. Δεν πρέπει να χάσει το θάρρος και την πίστη του, που διαισθάνεται ότι οι δυνάμεις για την Πίστη του έχουν αρχίσει να μειώνονται. Ευτυχισμένες στιγμές.. άραγε υπάρχουν; Αν υπάρχουν γιατί όλοι είναι σε μια διαρκή αναζήτηση αυτών; Μήπως τελικά δεν ψάχνουμε στο σωστό σημείο;

Στον σωστό κάδο, που τις έχουμε πετάξει;

Έτσι λοιπόν αποφάσισε να γίνει ρακοσυλλέκτης στιγμών για να μπορέσει να τις αναδείξει από τους σωρούς των άλλων, και το δικό του.

Ελπίζουμε να είναι ένα ταξίδι αποκαλύψεων και συγκινήσεων και μακάρι να βρει αυτό που ψάχνει πέρα από την καθημερινότητά του. Γιατί εκείνη έχει βαρύνει το τελευταίο διάστημα με ένα σωρό, από λύπη, θλίψη, σοκ, κραυγές που δεν βγαίνουν, δεν σχηματίζονται σε λέξεις και προτάσεις. Έχει κουραστεί η αλήθεια είναι αλλά πρέπει να μπει στον αγώνα που δίνει καθημερινά ένας ρακοσυλλέκτης. Να βρει τροφή, αντικείμενα, που θα τον κάνουν να νιώσει ευτυχισμένος για την ανακάλυψή του. Κι έπειτα ήσυχα- ήσυχα να γυρίσει στο σημείο από όπου ξεκίνησε να συνθέσει το παζλ των ευτυχισμένων στιγμών. Τι κι αν δεν είναι από το ίδιο παζλ, φτάνει μόνο που θα είναι στιγμές ευτυχίας που θα του δώσουν μια ανάσα να συνεχίσει να υπάρχει, και να αναζητά το καλύτερο για ότι σημαίνει για εκείνον ευτυχία."

Η παγκόσμια Ημέρα ποίησης καλωσορίζει την Άνοιξη

Σε έναν από τους πιο γνωστούς και εμπνευσμένους Έλληνες ποιητές του 20ού αιώνα, στον Νίκο Καββαδία, αφιερώνει φέτος το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, τιμώντας τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του.

Η καθιερωμένη καμπάνια ποίησης που διοργανώνει κάθε χρόνο το ΕΚΕΒΙ θα περιλαμβάνει εικονογραφημένους στίχους του Καββαδία που θα προβάλλονται κατά τη διάρκεια της χρονιάς στις οθόνες στις αποβάθρες του ΜΕΤΡΟ αλλά και μέσα στα οχήματα του ΤΡΑΜ. Από τις 21 Μαρτίου, ημέρα που γιορτάζεται παγκοσμίως η ποίηση, θα ταξιδεύουν στην πόλη οι στίχοι του ποιητή που έπλασε το μυθικό του alter ego ως περιπλανώμενου ποιητή των θαλασσών εισάγοντας στο έργο του στοιχεία κοσμοπολιτισμού και εξωτισμού.

[Η καμπάνια ποίησης πραγματοποιείται σε συνεργασία με την ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ Α.Ε. και την ΤΡΑΜ Α.Ε].

Η καμπάνια ποίησης του ΕΚΕΒΙ που επαναλαμβάνεται με μεγάλη επιτυχία από το 2005 στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς συναντά κάθε Άνοιξη το κοινό δίνοντας μια ποιητική διάσταση στις καθημερινές του μετακινήσεις. Η επιτυχία μάλιστα της περσινής καμπάνιας αφιερωμένης στον Γιάννη Ρίτσο, προέτρεψε στη συνέχιση της μέχρι το τέλος της χρονιάς.

Ο εορτασμός πραγματοποιείται στο πλαίσιο του ετήσιου αφιερώματος που οργανώνει το ΕΚΕΒΙ τιμώντας τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκο Καββαδία (1910-1975). Βιωματικός στην ποίηση αλλά και στον πεζό του λόγο ο «Κόλιας» όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του, διαβάστηκε και αγαπήθηκε από το ευρύ αναγνωστικό κοινό, ενέπνευσε τον κινηματογράφο, τη μουσική, τις εικαστικές τέχνες και συνεχίζει μέχρι σήμερα να αποτελεί σημείο αναφοράς των λογοτεχνικών μας αναζητήσεων.

♦ διαδικτυακός ιστότοπος kavvadias.ekebi.gr

Ο ηλεκτρονικός κόμβος του ΕΚΕΒΙ θα φιλοξενήσει, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, ιστότοπο αφιερωμένο στον Νίκο Καββαδία που περιλαμβάνει χρονολόγιο, εργογραφία, βιβλιογραφία και επιλογή κριτικών, δίνοντας μια πλήρη παρουσίαση του έργου ενός ποιητή της «γενιάς του ‘30» που ακροβάτησε μέσα από τους στίχους αλλά και τα πεζά του στα όρια του υπερρεαλισμού, πάντα όμως στο πλαίσιο της παραδοσιακής στιχουργικής φόρμας και ρυθμικής τεχνικής.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το ΕΚΕΒΙ, συνεχίζοντας το πρόγραμμα δημιουργίας ειδικών ιστοτόπων για τους Έλληνες λογοτέχνες που έχει τιμήσει με επετειακά αφιερώματα από το 2000 μέχρι και σήμερα, μετά τον Καραγάτση, τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη και τον Γιάννη Ρίτσο ολοκληρώνει και παρουσιάζει τις σελίδες για τους Κωστή Παλαμά, Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, Γρηγόριο Ξενόπουλο, Άγγελο Σικελιανό, Γιώργο Θεοτοκά και Νίκο Εγγονόπουλο.

♦ κινητή έκθεση

Κινητή έκθεση-αφιέρωμα στον Καββαδία που θα συνοδεύει εκδηλώσεις στο πλαίσιο του εορτασμού, έχει ενταχθεί στο πρόγραμμα του ΕΚΕΒΙ «Εκθέσεις στα Σχολεία» και θα εξακολουθήσει να περιοδεύει στη χώρα μας και στο εξωτερικό και μετά το 2010. Στόχος του ΕΚΕΒΙ είναι να δώσει κίνητρο σε πολιτιστικούς φορείς, σχολεία, βιβλιοπωλεία, έδρες νεοελληνικών σπουδών, δημοτικές βιβλιοθήκες και λέσχες ανάγνωσης να οργανώσουν εκδηλώσεις για το ευρύ κοινό φιλοξενώντας την έκθεση. Η έκθεση περιλαμβάνει ταμπλό με εργοβιογραφικά στοιχεία, εξώφυλλα βιβλίων, φωτογραφικό και αρχειακό υλικό για τη ζωή και το έργο του συγγραφέα.

♦ εκδηλώσεις σε σχολεία

Κατά τη διάρκεια της χρονιάς το ΕΚΕΒΙ θα οργανώσει σε σχολεία σε όλη την Ελλάδα επισκέψεις συγγραφέων και εκδηλώσεις για τον συγγραφέα Νίκο Καββαδία στο πλαίσιο του προγράμματος «Συγγραφείς και εικονογράφοι στα σχολεία».

♦ ημερολόγιο εκδηλώσεων

Το ΕΚΕΒΙ θα καταγράφει καθημερινά στο «Ημερολόγιο εκδηλώσεων για το βιβλίο» που λειτουργεί στον κόμβο του όλες τις εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν στην ελληνική περιφέρεια και στο εξωτερικό προς τιμή του Καββαδία – όπως βέβαια καταγράφει και κάθε άλλη εκδήλωση για το βιβλίο.

Μια πλήρης ατζέντα όπου μπορούν οι ενδιαφερόμενοι να ενημερωθούν για την βιβλιοφιλική δραστηριότητα στην πόλη τους ενθαρρύνοντας τη συνέχιση και ανάπτυξη των δράσεων αυτών.

Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου ευχαριστεί θερμά την κ. Έλγκα Καββαδία και τον κ. Σταύρο Πετσόπουλο των Εκδόσεων Άγρα για την πολύτιμη συνεργασία τους στο πρόγραμμα.

http://www.ekebi.gr/

"To τάβλι στην αρχαιότητα"

Το τάβλι είναι ίσως το αρχαιότερο παιχνίδι που επιζεί μέχρι και τις ημέρες μας, αφού η πρώτη του εμφάνιση μαρτυρείται στη Μεσοποταμία, την περίοδο περίπου 2900 με 1800 πΧ. Ο Άγγλος αρχαιολόγος Σερ Λέοναρντ Γούλεϋ ανακάλυψε κατά τη διάρκεια ανασκαφών στην Ουρ της Χαλδαίας ένα στολισμένο ταμπλό παιχνιδιού, το οποίο φαίνεται πως είναι το αρχαιότερο ταμπλό τάβλι.

Ένα παρόμοιο παιχνίδι φαίνεται πως παιζόταν και στην Αρχαία Αίγυπτο, το Senet ή "παιχνίδι των τριάντα τετραγώνων". Και τα δύο παραπάνω παιχνίδια είχαν κάπως διαφορετικό ταμπλό από το σημερινό τάβλι: αποτελούταν από τρεις σειρές των δέκα τετραγώνων, τη μία δίπλα στην άλλη, όμως φαίνεται πως η φιλοσοφία ήταν η ίδια. Οι παίκτες είχαν πέντε πούλια ο καθένας, και ξεκινώντας από αντίθετες πλευρές του ταμπλό, έπρεπε να τα φτάσουν στην άντίθετη άκρη και να τα βγάλουν από το ταμπλό πριν από τον αντίπαλο. Αντί για ζάρια, οι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν τέσσερις βέργες με δύο πλευρές, και προχωρούσαν ένα πούλι ανάλογα με το συνδυασμό των πλευρών των βεργών.

Άλλο ένα αρχαίο παιχνίδι σχετικό με το τάβλι που είναι άξιο αναφοράς είναι το Τακτέ Νάρντ. Ήταν περσικό, παιζόταν περίπου το 1600 πΧ και έμοιαζε πολύ περισσότερο με το σημερινό τάβλι. Είχε 24 σημεία και 30 πούλια, 15 άσπρα και 15 μαύρα, και ένα ζευγάρι ζάρια. Το όνομά του σήμαινε «Μάχη σε ξύλο» και μεταφέρθηκε στην Ευρώπη από τους Άραβες.

Αργότερα το παιχνίδι εμφανίζεται στην Ελλάδα (με το όνομα Πεσσοί) και στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (με το όνομα Ludus Duodecim Scriptorum - παιχνίδι των δώδεκα γραμμών). Τα δύο αυτά παιχνίδια έχουν την ίδια μορφή με το αρχαιότερο, που βρέθηκε στη Μεσοποταμία, δηλαδή τρεις σειρές από 12 τετράγωνες θέσεις (ή 12 σειρές των τριών θέσεων, από όπου η λατινική εκδοχή παίρνει το όνομά της).

Στα Λατινικά, όλα τα παιχνίδια πίνακα αναφέρονται ως Tabula. 

Το 50 μΧ περίπου, το παιχνίδι απλοποιήθηκε: αφαιρέθηκε η μεσαία σειρά θέσεων και απέμειναν οι δύο ακριανές, και όπως φαίνεται επιτράπηκε σε μία θέση να είναι περισσότερα από ένα πούλια, οπότε και το τάβλι άρχισε να παίρνει μια μορφή πλησιέστερη στη σημερινή.

Το τάβλι στο Μεσαίωνα

Στο Μεσαίωνα πλέον, το παιχνίδι ήταν αρκετά γνωστό στην Ευρώπη, και είχε αποκτήσει δική του ονομασία και φήμη σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Μερικά από τα ονόματά του ήταν «Tables» (Αγγλία), «Tavola Reale» (Ιταλία), «Tablas Reales» (Ισπανία). Ωστόσο είναι σημειωτέο ότι παρά τη δημοτικότητά του, το τάβλι κατά περιόδους απαγορεύτηκε ή κατακρίθηκε από την Εκκλησία σε κάποιες χώρες, καθώς είχε χαρακτήρα τυχερού παιχνιδιού. Ο Λουδοβίκος ο Θ' της Γαλλίας, το 1254 απαγόρευσε στους αυλικούς να παίζουν τάβλι, και στη συνέχεια έκανε το ίδιο σε όλους τους υπηκόους του.

Το γνωστότερο παράδειγμα αντίδρασης κατά του ταβλιού είναι η διαταγή του Καρδινάλιου Γουόλσεϋ, της αυλής του Χένρυ του Η', το 1526, να καούν όλα τα ταμπλό του ταβλιού. Οι Άγγλοι παίκτες του παιχνιδιού σκέφτηκαν να καμουφλάρουν το ταμπλό κατασκευάζοντάς το αναδιπλούμενο, για να μοιάζει χοντρικά με βιβλίο. Σε αυτή την ιδέα οφείλει το σημερινό ταμπλό τη μορφή του.

Τυποποίηση του παιχνιδιού

Το εξώφυλλο της Πραγματείας του Έντμουντ Χόιλ τον 18ο αιώνα, το τάβλι είχε ανέβει στα μάτια της Εκκλησίας, και πλέον θεωρούταν εποικοδομητικός τρόπος να περνά κανείς το χρόνο του. Έτσι, το 1743 ο Έντμουντ Χόιλ (Edmund Hoyle), γνωστός Άγγλος ειδικός επιτραπέζιων παιχνιδιών, εξέδωσε μια "Πραγματεία πάνω στο παιχνίδι του ταβλιού" (συνεχίζοντας τις πραγματείες του για άλλα δημοφιλή παιχνίδια της εποχής, όπως το whist, το σκάκι και άλλα), τυποποιώντας τους κανόνες του παιχνιδιού και υποδεικνύοντας τακτικές για βέλτιστο παιχνίδι, οι οποίες είναι γενικά παραδεκτές ως χρήσιμες, ακόμα και σήμερα.

Το παιχνίδι έφτασε στην Αμερική ταυτόχρονα με την Ευρώπη. Οι λογαριασμοί εξόδων του Τόμας Τζέφερσον το 1776, περίπου τον καιρό που έγραφε την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας δείχνουν κέρδη και απώλειες από παιχνίδια ταβλιού.

Σε αυτή την περίοδο το παιχνίδι πήρε και το σημερινό του (διεθνές) όνομα: στα μέσα του 17ου αιώνα, οι Σάξονες το ονόμασαν «bac» (πίσω) - «gamen» (παιχνίδι), επειδή όταν ένα πούλι «πιάσει» ένα άλλο, αυτό επιστρέφει πίσω στην αρχή.

Το σχόλιο του VIEWER: Η νεοελληνική εκδοχή, τάβλι με φραπόγαλο...

“Η αρπαγή της Ευρώπης”

Υπάρχουν ακόμα στις παιδικές μου αναμνήσεις ζωηρές οι εικόνες με τις πράσινες σημαιούλες και τον “ήλιο που ανατέλει” κι εμάς κρεμασμένους στα μπαλκόνια να μεθάμε από την ονειρική επιτυχία, μιας χώρας που έμπαινε τότε στην Ευρώπη, τί ήταν η Ευρώπη για μένα εκτός από εκείνη την όμορφη κοπέλα που μας έμαθαν στο σχολείο ότι θάμπωσε το Δία και την πλάνεψε γινόμενος κατάλευκος ταύρος. Βλέποντας λέει η Ευρώπη τον ήσυχο ταύρο, πήγε κοντά του, τον χάιδεψε λίγο και αφού βεβαιώθηκε ότι δεν αγριεύει κάθισε πάνω στη ράχη του. Αυτό περίμενε και ο Δίας, οπότε αμέσως, γρήγορος σαν αστραπή, έπεσε στη θάλασσα ώστε να μην προλάβει η Ευρώπη να κατεβεί. Πού νά ’ξερα ότι μετά από είκοσι χρόνια θα ξανάβλεπα την Ευρώπη της μυθολογίας να μοστράρει πίσω απ’ το δίευρο, εκείνο που θα κόστιζε πια εξακόσιες ογδόντα δραχμές, ναι, τις ελληνικές δραχμές που χαιρέτησα μονοκοπανιά μια Πρωτοχρονιά κι έζεψα τις ελπίδες μου μαζί με πολλά άλλα εκατομμύρια κόσμου, πάλι στον ταύρο και στην Ευρώπη. Από τότε που κυμάτιζα την πράσινη σημαιούλα χωρίς να ξέρω γιατί, κι ούτε που μ' άρεσε καν το χρώμα της, από τότε λοιπόν έφτασα στην αλλοτινή ηλικία των γονιών μου, μα το ίδιο μεγάλωσε θαρρώ κι ο Γιωργάκης, αυτός που καλείται τώρα να σώσει την Ελλάδα, την ίδια που κάποτε τόσο πολύ αγαπήσαμε.

Ό,τι μας κληροδοτήθηκε είναι ένα κουτί όμοιο με της Πανδώρας που τ’ ανοίξαμε και μας φορτώθηκαν χιλιάδες δεινά. Εκείνο που μας δίδαξαν είναι πως για να επιβιώσεις πρέπει να γίνεις όσο πιο διεφθαρμένος γίνεται, να είσαι ο γιός του τάδε, σε ένα σύνολο που ανακυκλώνει τα ονόματα των ίδιων πολιτικών οικογενειών κι αυτό καθρεφτίζει το μοντέλο της κοινωνίας μας, της δικής μας της ελληνικής, που όσο περνάν τα χρόνια τόσο βασιλευόμενη δημοκρατία τείνει να γίνεται άθελά της, και που τώρα βογγά ανοίγοντας τα τραύματα και αντικρίζοντας το πύον της αποσύνθεσης. Μάθαμε και καινούριες λέξεις οι οποίες προστέθηκαν στην ήδη πλούσια γλώσσα μας, τη λαμογιά, τα οφ σωρ, τα λαδώματα, και σήμερα κουρασμένοι και μπερδεμένοι, καλούμαστε ο καθένας μόνος του κι όλοι μαζί να ψάξουμε βαθιά στις τσέπες του σακακιού μας για να ξετρυπώσουμε τη λεγόμενη εθνική μας συνείδηση και να τη συναρμολογήσουμε ξανά. Δεν είναι μονάχα οικονομικό το ζήτημά μας, είναι θαρρώ η πολυαναμενόμενη απάντηση σε ένα θεμελιώδες ερώτημα που τέθηκε ακόμα από την ελληνική Επανάσταση. Είμασε κράτος; Είμαστε έθνος; Στ’ αλήθεια, ποιοί είμαστε; Ήρθε η ώρα να το αποφασίσουμε.

Ίσως μας κάνει καλό το χείλος του γκρεμού τελικά. Είναι στο ταπεραμέντο μας να γινόμαστε δημιουργικοί και να κατασκεύαζουμε ένα λεπτό πριν από το τέλος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έτσι είμαστε. Και τώρα μας ζητάνε ν’ αλλάξουμε -νά σου πάλι η ‘αλλαγή’ που κουδούνιζε στ’ αυτιά των παιδικών μου χρόνων- μα δεν χρειάζεται στ’ αλήθεια ν’ αλλάξουμε, παρά μόνο, βλέπεις, να εξελιχθούμε. Προσωπικά αντιμετώπισα τη ζωή σε μια ξένη χώρα που στην αρχή έκανε την τσαλακωμένη μου ταυτότητα να τρέμει σεισμόπληκτη, μα κατανόησα ότι ο άνθρωπος προσαρμόζεται και καλυτερεύει, φτάνει να έχει θέληση, υπομονή κι εργατικότητα. Εδώ απ’ τα ξένα και με την εθνική μου συνείδηση πιο καθάρια από ποτέ, παρακολουθώ την Ελλάδα της καρδιάς μου, εκείνη που έκανε την Ευρώπη να θυμώσει με το Δία που την πλάνεψε, τη βλέπω να σκοντάφτει, να χτυπά, να δέρνεται, να κουτουλά και πονώ μαζί της, μα ξέρω εμπειρικά πως στην αρχή έτσι γίνεται όταν μέσα σε μια νέα πραγματικότητα πρέπει να στήσεις τη δική σου κι ότι για να πας παρακάτω πρέπει να περάσεις άχαρες στιγμές. Όπως ξέρω επίσης ότι ο ήλιος θα ανατείλει ξανά, γιατί έτσι είναι φτιαγμένος για να ξημερώνει μετά τη δύση κι αλλιώς δε γίνεται. Ξ.Π.

Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ

γιατί ποτέ να σ’ αποκτήσω δεν μπορώ

δεν είχα φταίξει πουθενά κι ασε με ’δω στα σκοτεινά να προχωρώ

Και απορώ που μια ζωή κυκλοφορώ και σε λατρεύω

αλλά δεν είμαι και Θεός να σε παιδεύω

Και απορώ που μια ζωή από παιδί παρακλάω

μα ούτε σ’ ένα παραμύθι δε χωράω…

Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα των Κυκλάδων "Κοινή Γνώμη" στις 18 Μαρτίου 2010

http://www.syros.aegean.gr/kg/koinignomi_2010-03-18.pdf  σελ.14

Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΒΡΑΑΜ

ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΕΛΛΑΔΑ, ΣΟΥ ΛΕΕΙ ΚΑΤΙ ΑΥΤΗ Η ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ;

"Η γέννηση του Ισαάκ προαναγγέλθηκε από τον ίδιο τον Γιαχβέ όταν οι γονείς του ήταν πλέον υπερήλικες. Την επαγγελία εκείνη όταν άκουσε η Σάρα θεωρώντας την ως αδύνατον να πραγματοποιηθεί γέλασε εξ ου και εκλήθη στη συνέχεια το νεογέννητο Ισαάκ (= γελά). Ο Γιαχβέ προκειμένου να δοκιμάσει την πίστη του Αβραάμ τον διέταξε να θυσιάσει τον Ισαάκ για χάρη του. Τη τελευταία όμως στιγμή φάνηκε άγγελος του Γιαχβέ που έσωσε τον Ισαάκ και υποσχέθηκε στον υπερήλικο Αβραάμ ότι οι απόγονοί του θα καταστούν μέγα έθνος."

ΘΑ ΣΕ ΘΥΣΙΑΣΟΥΝ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΡΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΜΟ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΕΤΟΙΜΟΘΑΝΑΤΩΝ ΧΩΡΩΝ Ή ΘΑ ΤΗ ΓΛΥΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΤΙΣΤΕΙΣ; ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΞΕΡΕΙ...

«Η Σουηδία αναγνώρισε τις γενοκτονίες Ποντίων και Αρμενίων»

Ημέρα ιδιαίτερης χαράς και συγκίνησης ήταν η 11η Μαρτίου 2010 για τους Έλληνες του Πόντου σε όλον τον κόσμο και ιδιαίτερα για εκείνους που ζουν στη Σουηδία, αφού το σουηδικό Κοινοβούλιο ψήφισε υπέρ τις αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ποντίων Ελλήνων και όλων των Χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Τουρκίας.

Ο σύλλογος Ποντίων «Εύξεινος Πόντος Στοκχόλμης» έβγαλε σχετική ανακοίνωση με την οποία «χαιρετάει και χειροκροτάει την απόφαση του Κοινοβουλίου για την αναγνώριση της Γενοκτονίας». Στην ανακοίνωση προστίθεται ότι ο σύλλογος πιστεύει «ότι η αναγνώριση θα δυναμώσει τον δρόμο προς την δημοκρατία του τουρκικού κράτους και την υπάρχουσα έρευνα για την γενοκτονία των Ποντίων».

Αναγνώριση και για τη γενοκτονία των Αρμενίων

Μετά από την -έστω και μη δεσμευτική- απόφαση του αμερικανικού Κογκρέσου να αναγνωρίσει ως γενοκτονία τη σφαγή 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων από τον Τουρκικό Στρατό στις αρχές του 20ού αιώνα, σήμερα ήταν η σειρά της Σουηδίας να πράξει το ίδιο.

Έτσι, σε μια «διασκευή» της οριακής υπερψήφισης της γενοκτονίας από το Κογκρέσο των ΗΠΑ (23 υπέρ, 22 κατά), το σουηδικό Κοινοβούλιο αποφάσισε με οριακή πλειοψηφία 131 «Ναι» έναντι 130 «Όχι» πως υπήρξε όντως «γενοκτονία» του αρμενικού λαού από την Τουρκία.

ΕΝΤΟΝΗ ΔΥΣΦΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΡΚΙΑ - ΑΝΑΚΑΛΕΙ ΤΟΝ ΠΡΕΣΒΗ

"Έπειτα από πολύωρη συζήτηση, η Σουηδική βουλή αναγνὠρισε τη γενοκτονία των ποντίων, αρμενίων και Ασσυρίων/Συρριανών, παρουσία των εκπροσώπων τους. Η πρέσβης των Τούρκων Zergun Koruturk  κάλεσε στο τηλέφωνο τον Υπ. Εξωτερικών της Τουρκίας Ahmet Davutoglu να του το κοινοποιήσει. Ο ΥΠΕΞ της Τουρκίας ήταν ήδη ενήμερος και πριν καν ακούσει τι έχει να του πει, την κάλεσε να... τα μαζέψει και να επιστρέψει πίσω στην Τουρκία. Η απόφαση αυτή αποτελεί σταθμό και δικαιώνει τους πολύχρονους αγώνες των λαών που σφαγιάστηκαν μαζικά από την οθωμανική Τουρκία. Οι λαοί έχουν δικαίωμα στη σωστή αναφορά στη μνήμη και στην ιστορία.

Τέλος, η απόφαση αυτή οδηγεί στην ακύρωση προγραμματισμένου ταξιδιού του Τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν στη Σουηδία στα τέλη Μαρτίου.

‘Assyria Times’

«Swedish Parliament Recognizes Assyrian Genocide»

11 March 2010

The Swedish parliament is the first in the world to acknowledge the Turkish genocide of Assyrians. The historical decision was taken after a long debate in the parliament on Thursday. It was an extremely narrow win as 131 parliamentarians voted for and 130 voted against. Hundreds of Assyrians had gathered outside and inside the parliament building in central Stockholm to witness the historical decision.

The Turkish embassador to Sweden was immediately ordered to leave the country and Turkish prime minister Erdogan announced the cancellation of his planned visit to Sweden the coming week.

Sweden’s pro-Turkish foreign minister, Carl Bildt was very upset by the decision of the parliament and warned it will harm Swedish-Turkish relations and Turkish-Armenian relations as the resolution called for the recognition of not only the Turkish genocide on Assyrians but also the genocides on Armenians and Pontic Greeks.

The Assyrians in Sweden have been lobbying their parliament for many years to recognize Seyfo, as the genocide is called in Assyrian. On Thursday they could finally celebrate their victory.

Το σχόλιο του VIEWER: Θίχτηκαν κιόλας...

Οι Νομπελίστες!

Μια μοναδική προσφορά ξεκινάει αυτή την εβδομάδα από τις Εκδόσεις Καστανιώτη και τη FAQ. Από την Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010, και για 24 εβδομάδες, οι αναγνώστες έχουν την ευκαιρία να αποκτήσουν μια ανεκτίμητη σκληρόδετη συλλογή βιβλίων σημαντικών συγγραφέων, βραβευμένων με Νόμπελ λογοτεχνίας.

Για πρώτη φορά βρίσκονται συγκεντρωμένα σε μία συλλογή 24 αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, σε πολυτελείς εκδόσεις, έγκυρες μεταφράσεις και σε προσιτή τιμή για όλους (5,90 ευρώ ο τόμος) με την υπογραφή των Εκδόσεων Καστανιώτη.

Η συλλογή αποτελείται από τα παρακάτω βιβλία:

•Ζοζέ Σαραμάγκου - Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον
•Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Για ποιον χτυπά η καμπάνα
•Ίβο Άντριτς - Η Δεσποινίδα
•Αλμπέρ Καμύ - Η πτώση
•Ελίας Κανέτι - Πάρτι και αερομαχίες
•Ναντίν Γκόρντιμερ - Ένας τυχαίος εραστής
•Ίμρε Κέρτες - Το μυθιστόρημα ενός ανθρώπου δίχως πεπρωμένο
•Γουίλιαμ Φώκνερ - Η Βουή και η Μανία
•Ισαάκ Μπάσεβις Σίνγκερ - Ο σκλάβος
•Λουίτζι Πιραντέλο - Χάος
•Γουίλιαμ Γκόλντινγκ - Ο Άρχοντας των Μυγών
•Ντόρις Λέσινγκ - Το πέμπτο παιδί
•Γιασουνάρι Καουαμπάτα - Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών
•Έρμαν Έσσε - Ροσάλντε
•Χάρολντ Πίντερ - Οι Νάνοι
•Σωλ Μπέλοου - Η μοναδική
•Κενζαμπούρο Όε - Μια προσωπική υπόθεση
•Γκράτσια Ντελέντα - Καλαμιές στον άνεμο
•Καμίλο Χοσέ Θέλα - Η οικογένεια του Πασκουάλ Ντουάρτε
•Γιόζεφ Μπρόντσκι - Το τραγούδι του εκκρεμούς
•Περ Λάγκερκβιστ - Ο Νάνος
•Ράντγιαρντ Κίπλινγκ - Δαίμονες των κυμάτων
•Αντρέ Ζιντ - Ο Προμηθέας ελεύθερος δεσμώτης
•Πάβλο Νερούδα - Εστραβαγάριο

Αποκτήστε αυτή την Πέμπτη 11 Μαρτίου το βιβλίο του γνωστού Πορτογάλου συγγραφέα Ζοζέ Σαραμάγκου Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον σε τιμή γνωριμίας 2,9 ευρώ.
Από αυτή την Πέμπτη και κάθε Πέμπτη σε όλα τα περίπτερα και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία σε όλη την Ελλάδα.

Το σχόλιο του VIEWER: Αρχίσαμε τις προσφορούλες ή νομίζω;Πελατεία ψάχνουν οι Καστανιώτηδες... Ευκαιρία λοιπόν, να κόψετε το κάπνισμα και ν' αρχίσετε διάβασμα! Έτσι κι αλλιώς έχουμε να περάσουμε πολλές ώρες στο σπίτι όπως φαίνεται...

Η συνάντηση Γιωργάκη-Ομπάμα

"Το νου σου είπα,  χαμογέλα και πες πως πήγανε όλα καλά, αλλιώς θα σου κάνω τη μούρη κρέας!"

"Μμμμμ, κρέας μου μύρισε... μικρό φοβισμένο κουνέλι μήπως;"

Tο Μιλάνο ξανασυναντά την τέχνη μας

«Η Ελλάδα δεν είναι μόνο το ένδοξο παρελθόν της. Αλλά ένας τόπος που εξακολουθεί να δημιουργεί μέσα από την τέχνη». Με αυτό το σύνθημα από σήμερα έως και την Πέμπτη το «Μιλάνο συναντά την Ελλάδα».

Από την παράσταση UNA της ομάδας «Rootless Root» της Λίντας Καπετανέα

Είναι η τρίτη χρονιά που το «δίγλωσσο» φεστιβάλ της «Σatellart»,που έχει σκοπό την άμβλυνση της απόστασης μεταξύ Μιλάνου και Ελλάδας, πραγματοποιείται στον ιστορικό χώρο τού Piccolo Teatro. Η Λυδία Κονιόρδου, η Μάρθα Φριντζήλα, η Λίντα Καπετανέα είναι μερικές μόνο από τις καλλιτέχνιδες που συμμετέχουν στη διοργάνωση με θεματικό άξονα «Ψυχή γένους θηλυκού». Η γυναίκα ως δημιουργός, ως ερμηνεύτρια, ως μούσα...

Το «ταξίδι» ξεκινά σήμερα με τη Λυδία Κονιόρδου και την παράσταση «Γυναικείες μορφές στο αρχαίο ελληνικό δράμα: η γυναίκα από θύμα, θύτης». Πρόκειται για μια αναδρομή στους μονόλογους της Ηλέκτρας, της Μήδειας, της Ιφιγένειας και της Εκάβης, τους οποίους εμπλουτίζουν μουσικά ιντερμέδια.

Αύριο θα προβληθεί σε παγκόσμια πρώτη προβολή η παραγωγή του Φεστιβάλ «Μ.U.S.Α». Πρόκειται για μια παράσταση κίνησης, ήχου και εικόνας, που βασίζεται στη συνεργασία του ελληνικού μπαρόκ μουσικού συνόλου Latinitas Nostra και της ιταλοελβετικής ομάδας διαδραστικού χορού ΑΙΕΡ-Ariella Vidach (Avventure in elicottero prodotti). Το πρώτο σχήμα απαρτίζουν οι Θεοδώρα Μπάκα, Ιάσων Ιωάννου, Θεόδωρος Κίτσος, Μάρκελλος Χρυσικόπουλος.Οι δύο ομάδες θα «ξετυλίξουν», μέσα από τα δικά τους μέσα έκφρασης, τα νήματα της μουσικής της Βενετσιάνας συνθέτριας του 17ου αιώνα Μπάρμπαρα Στρότσι.

Την Πέμπτη η ομάδα σύγχρονου χορού «Rootless Root» της Λίντας Καπετανέα θα παρουσιάσει την παράσταση «UNA», μια «σωματική» όπερα (shouting opera), με τη συμμετοχή της Μάρθας Φριντζήλα και του Βασίλη Μαντζούκη.

Το φεστιβάλ πλαισιώνεται από παράλληλες εκδηλώσεις σε διάφορους χώρους του Μιλάνου. Την Παρασκευή το Φεστιβάλ Milano Incontra la Grecia θα συμμετάσχει στο Διεθνές Συνέδριο «Le forme del Nuovo» («Νέες φόρμες») του ιδρύματος Fondazione Cariplo με εισήγηση της διευθύντριας τού «Bios», Γαβριέλλας Τριανταφύλλη.

Τον Ιούνιο του 2010 θα παρουσιαστεί έκθεση με θέμα τη γυναίκα ως δημιουργό από το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με το Ιδρυμα Antonio Mazzotta στον εκθεσιακό χώρο Spazio Oberban. Τέλος, θα πραγματοποιηθεί το Karaoke Poetry Bar, στο οποίο το κοινό θα απαγγέλει ποιήματα νέων Ελλήνων και Ιταλών ποιητών, ενώ στην ίδια αίθουσα θα παρουσιάζονται video με απαγγελίες Ελλήνων καλλιτεχνών.

Το φεστιβάλ πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στο Μιλάνο και του Δήμου του Μιλάνου, σε καλλιτεχνική διεύθυνση Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου και καλλιτεχνική επιμέλεια Μαριέλλας Κεσίσογλου.

Για περισσότερες πληροφορίες: http://www.milanoincontralagrecia.com/

Πηγή http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=09/03/2010&id=139597

Ερωτισμός στην αρχαία Πομπηία

της Ξένιας Παπαδημητρίου
(ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΕ ΕΝΗΛΙΚΕΣ)

Στα μέσα του Αύγουστου, του 79 μ.Χ., μετά από μια φοβερή έκρηξη του Βεζούβιου, η Πομπηία, η όμορφη, ακμαία και πλούσια πόλη της Καμπανίας στην Ιταλία, σκεπάστηκε απ' τη λάβα και τη στάχτη του ηφαίστειου και καταστράφηκε ολοσχερώς.

Μετά από ανασκαφές, οι αρχαιολόγοι την βρήκαν θαμμένη σε βάθος 6-7 μέτρα κάτω από τη σημερινή επιφάνεια της γης. Η πόλη περιβαλλόταν από τείχος μήκους 3.500 μέτρων και είχε 8 πύλες. Το σχήμα της πόλης ήταν ωοειδές και είχε έκταση 161 στρεμμάτων. Είχε δρόμους ευθύγραμμους, πλάτους 6-8 μ. Το κέντρο ζωής και της κίνησης της πόλης ήταν η Αγορά, οι τρεις πλευρές της οποίας πλαισιώνονταν από διάφορες ελληνορωμαϊκές στοές. Από τα άλλα κτίσματα της πόλης αξιόλογο ήταν το συγκρότημα των λουτρών, που διέθετε τέλειο σύστημα διαμερισμάτων, με ζεστά και κρύα νερά.

Η Πομπηία η οποία χτιστηκε τον 6ο αιώνα από τους Όσκους, είχε πέσει στα χέρια των Ρωμαίων κι είχε επηρεαστεί πολύ απ' τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό. Πολλοί πλούσιοι Ρωμαίοι είχαν χτίσει πάνω στους λόφους της, τους σκεπασμένους μ' αμπέλια, όμορφες εξοχικές επαύλεις, και πήγαιναν εκεί για παραθερισμό. 

Η γνωστή μας Πομπηία, πόλη που θάφτηκε ολόκληρη κάτω από τις στάχτες και γι αυτό και μπόρεσε να διατηρηθεί αυθεντική, όταν ανοίχτηκε, άνοιξε ένα νέο δρόμο για την αρχαιολογική έρευνα μιας και οι επιστήμονες είχαν στα χέρια τους μια ολόκληρη πόλη που διατηρήθηκε αυτούσια σαν να σταμάτησε ο χρόνος μέσα σε λίγα λεπτά και παρέμεινε έτσι παγωμένος για αιώνες. Η αρχαία Πομπήια ήταν μια πόλη της αυτοκρατορίας 6.000 κατοίκων για την οποία τα τελευταία χρόνια συζητήθηκε μια ακόμη πλευρά της, πιο άγνωστη ως σήμερα, όσον αφορά την πορνεία κι τον ερωτισμό που χαρακτήριζαν την αρχαία πόλη.

Στην πόλη καταμετρήθηκαν 42 πορνεία, μικτές θέρμες, ιδιωτικά σεξ κλαμπ για πλουσίους, πορνεία σε ιδιωτικά σπίτια, ταβέρνες που ήταν κεκαλυμένα πορνεία... Σε κάποια ανασκαφή οι αρχαιολόγοι βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο με τον γλυπτό θεό Πάνα να ζευγαρώνει με μια κατσίκα μένοντας αμήχανα άφωνοι! Το γλυπτό εκτίθεται μαζί με άλλα στην "Ερωτική ζώνη" του Αρχαιολογικού Μουσείου της Νάπολης.

Σε αρκετά κτίσματα σώζονται ακόμα επιγραφές που οδήγησαν τους αρχαιολόγους στο συμπέρασμα ότι πολλά από τα σπίτια της πόλης υπήρξαν πορνεία. Ένας άλλος λόγος που οδηγήθηκαν σε αυτο το συμπέρασμα ήταν τα κατα σειρά υπνοδωμάτια, τα κελιά, κι έπειτα οι τοιχογραφίες πάνω από αυτά. Στις τοιχογραφίες απεικονίζονται  πολυτελή κρεβάτια ενώ η πραγματικότητα των κελιών είναι πιο φτωχική και διαφορετική. Ο χώρος, καπνισμένος από τις λάμπες,  χρησιμοποιείται στο έπακρο έχοντας μέσα μονάχα ένα χτιστό κρεβάτι καλυμένο με ένα στρώμα. Επίσης λέγεται ότι οι συνθήκες υγιεινής ήταν άσχημες. Τα εξωτερικά κελιά που βλέπουν προς το δρόμο καλύπτονται μονάχα με μια κουρτίνα κι είχε άμεση πρόσβαση σ' αυτά ο καθένας. Το "εμπόρευμα" στεκόταν έξω από το σπίτι, είτε στη βιτρίνα ενός παραθύρου φορώντας μια διαφανή φορεσιά, για την προσέλκυση πελατείας.

Στα μικρά κελιά που σώζονται ακόμα μαζί με τα χτιστά κρεβάτια δούλευαν ως πόρνες κυρίως σκλάβες από όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας και ειδικά από τις πιο εξωτικές αποικίες. Επίσης κι ελεύθερες πόρνες που νοίκιαζαν ένα κελί πληρώνοντας το αντίτιμο στον ιδιοκτήτη. Πολλές φορές μια κάμαρη ήταν αρκετή, πάνω από ένα κατάστημα ή στο βάθος μιας ταβέρνας για να λειτουργεί συνδυαστικά η επιχείρηση. Πάνω από τα κελιά υπήρχαν γραμμένα τα ονόματα των γυναικών κι οι τοιχογραφίες  ήταν σαν ένα είδος καταλόγου,  διότι οι πελάτες μπορούσαν να διαλέξουν την ερωτική στάση που εικονιζόταν. Υπήρχε μια επιγραφή που ειδοποιούσε τους επόμενους πελάτες ότι το κελί ήταν κατελυμένο κι έτσι αυτοί περίμεναν τη σειρά τους σκαλίζοντας στον τοίχο διάφορες αθυρόστομες επιγραφές, όπως:

Hic ego, cum veni, futui, deinde redei domum.

Fututa sum hic.

Myrtis, bene felas.

Hinc ego nun futui formosam puellam laudatam a multis, sed lutus intus erat.

Hic ego puellas multas futui.

(CIL, IV 2175; 2246; 2217; 2273; 1516)

Στους επάνω ορόφους των πορνείων τα δωμάτια δεν είναι τόσο μικρά, αλλά μεγαλύτερες αίθουσες όπου οι πλουσιότεροι οργάνωναν ιδιωτικές γιορτές με πληρωμένες πόρνες και ανταλλαγές ζευγαριών. Ακόμη και στις ιδιωτικές βίλες διοργανώνονταν τέτοιου είδους γιορτές, μάλιστα σε κάποια απ' αυτές υπάρχει μια αίθουσα με παρόμοιες πορνογραφικές τοιχογραφίες κι ένα παραθυράκι που από κει μπορούσαν να κοιτάζουν τα πρόσωπα της οικίας τις περιπτύξεις του κυρίου τους με πόρνες! Οι τοιχογραφίες στις βίλες είναι καλύτερες μιας και οι ιδιοκτήτες διέθεταν χρήματα για να πληρώσουν ικανότερους ζωγραφους. Εκτός από τοιχογραφίες, οι ερωτικές σκηνές αναπαράγωνται επίσης σε ψηφιδωτά και γλυπτά.

          Υπήρχαν και άντρες διατεθιμένοι για   ομοφυλλοφιλικό πληρωμένο έρωτα κι εκεί τα όργια δεν απουσίασαν. Στο πλακώστρωτο της πόλης παρατηρούμε ένα φαλλό σαν βέλλος που δείχνει προς ένα σπίτι το οποίο όμως δεν ήταν πορνείο. Το επόμενο πορνείο ήταν ένα τετράγωνο μακριά. Οι ερευνητές μελέτησαν το σπίτι και  είδαν αρχικά ότι δεν έμοιαζε με πορνείο. Ποιός ήταν λοιπόν ο λόγος; Ήταν  ένα κανονικό σπίτι που στο πίσω μέρος του είχε τα κελιά όπου ο ιδιοκτήτης εκμεταλευόταν τις σκλάβες πόρνες του επι πληρωμή. Οι πόρνες ήταν κατεγραμένες με όνομα και ψευδώνυμο στα κατάστοιχα της αυτοκρατορίας και υπήρχαν κανόνες ένδυσης και κόμμωσης που έπρεπε να ακολουθούν, για να μην μοιάζουν στις κυρίες.

Ο ρόλος της γυναίκας συζύγου ήταν σε πολύ αυστηρή θέση, κι αν είχε εραστή θα έπρεπε να είναι πολύ προσεκτική γιατί θα μπορούσει να χάσει τη ζωή της, η οποία ανήκε δικαιωματικά στο σύζυγο, όπως άλλωστε κι αυτή των παιδιών. Ο σύζυγος είχε το δικαίωμα ακόμα και να τη θάψει ζωντανή. Απαγορευόταν από το νόμο η μοιχεία με γυναίκες Ρωμαίες παντρεμένες κι αντιθέτως ήταν πιο ανεκτικός για συνεύρεση με οποιαδήποτε πόρνη επι πληρωμή. Έτσι στην ουσία ο νόμος έδινε μια ελευθεριότητα στον αγοραίο έρωτα για ν' αποφύγει τη μοιχεία. Ποιός εκμεταλευόταν αυτό το βρώμικο χρήμα; Όχι πάντως οι ίδιες οι σκλάβες, μα ούτε φανερά οι κύριοί τους. Ο νόμος είχε κι εκεί το παραθυράκι του κι έτσι οι κύριοι που δεν επιτρεπόταν  να διαχειριστούν ανοιχτά ένα πορνείο, έβαζαν στο πόδι τους ένα δικό τους σκλάβο που τον ελευθέρωναν τυπικά και έκανε εκείνος τον διαχειριστή του πορνείου. Επί Καλιγούλα η Αυτοκρατορία γέμισε αρκετά τα ταμεία της από φόρους που άρχισε να εισπράτει προερχόμενους από τα πορνεία.

Οι θέρμες, τα δημόσια λουτρά δηλαδή, λειτουργούσαν στην αρχαία Πομπηία ως χώροι χαλάρωσης και φροντίδας του σώματος σε συνδυασμό κι εδώ με την πορνεία. Ήταν μικτά και μάλιστα στους χώρους των αποδυτηρίων όπου ξεντύνονταν μαζί άντρες και γυναίκες υπήρχαν αριθμημένες ερωτικές τοιχογραφίες οι οποίες χρησίμευαν και σαν σημάδια για να θυμούνται πού άφηναν τα ρούχα τους. Υπήρχαν μπανιέρες με ζεστό και κρύο νερό και  αίθουσα με θερμαινόμενη (!) πισίνα.

Ας μη φανταζόμαστε όμως την Πομπηία ως Λας Βέγκας ή Σόδομα και Γόμορρα. Ήταν μια μικρή πολιτεία που υπάκουε στους νόμους της Ρώμης, και λέγεται ότι δεν ήταν η μοναδική όσο αφορά την πορνεία, είναι όμως η μοναδική που σώζεται αυτούσια  για να μπορεί να μελετηθεί καλύτερα. Γλώσσες λένε πως η Πομπηία καταστράφηκε γιατί άξιζε να θαφτεί η αμαρτωλή ζωή της κάτω από τις στάχτες και να σωπάσει μια για πάντα. Σίγουρα πάντως υπήρξε ένα μέρος όπου η παρακμή της αυτοκρατορίας κι ο αδυφάγος χαρακτήρας της φαινόταν δίχως άλλο. Υπήρξε σίγουρα ένα μέρος όπου υπέφεραν σκλάβες, καταδικασμένες μια για πάντα στον αγοραίο έρωτα μέσα σ' αυτά τα βρώμικα κελιά όπου η υπόστασή τους δεν είχε καμία αξία. Η παρακμή κι ολίσθηση της αυτοκρατορίας είναι αισθητή και το τέλος της όπως είναι φυσικό δεν θ' αργήσει να φανεί. Λέγεται ότι προς το τέλος σε κάθε γωνιά της πόλης μπορούσες να βρεις κι ένα πορνείο. Το ότι οι Ρωμαίοι εκτιμούσαν τον αγοραίο έρωτα δείχνει το γεγονός ότι ο αυτοκράτορας Διομητιανός για να αποσπάσει τη χάρη του λαού κατά τη διάρκεια εορτασμών της νίκης κατά των Γερμανών χάρισε μάρκες σε όλους για μια επίσκεψη σε πορνείο!

Κι η Ρώμη, λοιπόν, δεν πέφτει πίσω στις σαρκικές ηδονές. Αν και οι νόμοι κρατούσαν κάποιες ισορροπίες, λέγεται πως δεν ήταν ντροπή να συχνάζει κανείς σε πορνείο γιατί έτσι ικανοποιούσε τις βιολογικές του ανάγκες. Τα περισσότερα από τα σπίτια υπήρχαν στην περιοχή Σουμπουρα όπου κατοικούσαν οι Πληβίοι ή γύρω από το Τσίρκο Μάσσιμο (ιππόδρομος). Ακριβώς εκεί, δίπλα στο αυτοκρατορικό παλάτι, η Μεσσαλίνα σύζυγός του αυτοκράτορα Κλαύδιου που έμεινε  γνωστή στην ιστορία για τις ατασταλείες της, εκπορνευόταν με το ψευδώνυμο Λυκίσκα, κι όταν πια εξουθενωμένη την έβρισκε η αυγή στα κρεβάτια των πορνείων και με τον μαύρο καπνό της λάμπας στα μάγουλα, μα ποτέ αρκετά ικανοποιημένη, γύρναγε σπίτι φέρνοντας την οσμή των πορνείων της Ρώμης στο κρεβάτι του αυτοκράτορα. Juv. VI, 130 sgg. Για ν' αποφύγουν τη βρώμα και την προστυχιά των μπορντέλων οι πλούσιοι Ρωμαίοι καλούσαν πόρνες στις επαύλεις τους είτε πήγαιναν σε δικά τους κέντρα, όπως το μπορντέλο χτισμένο στο λόφο Παλατίνο, ιδιοκτησία του αυτοκράτορα Καλιγούλα, όπου δούλευαν ελεύθερες πόρνες καλύτερης κλάσης, τις οποίες μάλιστα διαφήμιζε κρατικός υπάλληλος "καλώντας νέους και γέρους να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους". Apul., Met. VII, 10

http://www.kati.gr/article/pompeii-a9.html

HISTORY CHANNEL "Pompei, la capitale del sesso"

http://www.archeoempoli.it/eros.htm

http://it.wikipedia.org/wiki/Lupanare

http://www.portanapoli.com/Ita/Pompei/lupanare.html

http://www.oliari.com/storia/pompei.html

Να τα 100στήσεις!

Το VIEW έφτασε τις πρώτες 100 αναρτήσεις του, γιορτάζει και μεγαλώνει! Ευχαριστεί όσους το παρακολουθούν, τους συγχαίρει για την επιλογή τους και τους προσκαλεί να γίνουν συντάκτες-μέλη αυτού του blog κάνοντάς το ακόμα πιο ενδιαφέρον!

   Γίνε κι εσύ Viewer!

Μπορείτε λοιπόν ν' ανεβάσετε τις δικές σας αναρτήσεις στο ύφος του blog, με κείμενα και φωτογραφίες απ΄όλο τον κόσμο μέχρι 10 Μb, κατευθείαν από το e-mail σας στέλνοντάς τις απλά στη διεύθυνση: xpapadimitriou.view@blogger.com
Ας γίνουμε ομάδα! Σας περιμένω!

HAPPY ANNIVERSARY VIEW!

Become a VIEWER!

You can upload your texts and fotos (max 10Mb) relative with this blog, by sending an e-mail in english, greek, or italian;  xpapadimitriou.view@blogger.com