“Μια μέρα, ενώ ήθελα να ζωγραφίσω ένα νέο κορίτσι, κάτι με εντυπωσίασε. Είδα δηλαδή ξαφνικά, ότι το μοναδικό πράγμα που έμενε ζωντανό, ήταν το βλέμμα. Το υπόλοιπο, το κεφάλι, μεταμορφωνόταν σε κρανίο, γινόταν σιγά-σιγά σαν νεκροκεφαλή. Αυτό που έκανε τη διαφορά μεταξύ θανάτου και προσώπου, ήταν το βλέμμα. Εάν το βλέμμα, δηλαδή η ζωή, γίνεται η ουσία, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι είναι το κεφάλι που είναι η ουσία. Το υπόλοιπο σώμα υποβιβάζεται σε ένα ρόλο κεραίας που καθιστά δυνατή τη ζωή των ανθρώπων, μια ζωή πάντως, που βρίσκεται μέσα στο κεφάλι.” Απόσπασμα από συνέντευξη του AlbertoGiacometti στον André Perinaud (1962)
