Οι ηφαιστειολόγοι έχουν διακρίνει 4 ξεχωριστές φάσεις ηφαιστειακής δραστηριότητας που οδήγησαν στον σχηματισμό και στη διαμόρφωση του όρους. Η πρώτη, η Sen-komitake, έδωσε ένα ανδεσιτικό πυρήνα που ανακαλύφθηκε πρόσφατα βαθιά μέσα στο βουνό. Η δεύτερη ήταν η Komitake Fuji, με ένα στρώμα βασάλτη που στερεοποιήθηκε πριν από μισό εκατομμύριο χρόνια περίπου. Πριν από κάπου 100.000 χρόνια, σχηματίσθηκε το «Παλαιό Φούτζι» πάνω από το Komitake Fuji. Το «Νέο Φούτζι», τέλος, πιστεύεται ότι υπερκάλυψε το Παλαιό πριν από μόλις 10.000 χρόνια περίπου.
Το ηφαίστειο ταξινομείται σήμερα ως ενεργό με χαμηλό κίνδυνο για έκρηξη. Η τελευταία καταγραμμένη έκρηξη συνέβη το έτος 1707 ή 1708, κατά την Περίοδο Έντο. Τότε σχηματίσθηκε ένας νέος ηφαιστειακός κρατήρας με μία δευτερεύουσα κορυφή, το Hōei-zan, στο μέσο της πλαγιάς του βουνού.
Το Όρος Φούτζι υψώνεται στο όριο της ευρασιατικής, της οχοτσκικής και της φιλιππινικής τεκτονικής πλάκας. Αυτές οι λιθοσφαιρικές πλάκες σχηματίζουν αντιστοίχως το δυτικό τμήμα της Ιαπωνίας, το ανατολικό της τμήμα και τη Χερσόνησο Ίζου.
Η δημοφιλέστερη εποχή για οδοιπορία και ορειβασία στο βουνό είναι τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, οπότε τα καταφύγια και οι άλλες εγκαταστάσεις λειτουργούν, όπως και η γραμμή λεωφορείων μέχρι τον «πέμπτο σταθμό». Από αυτό τον σταθμό, οι επισκέπτες έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε 4 κύριες διαδρομές μέχρι την κορυφή: Kawaguchiko, Subashiri, Gotemba και Fujiyomiya. Η Kawaguchiko είναι η πλέον πολυσύχναστη, με μεγάλο χώρο σταθμεύσεως για πούλμαν σε μεγάλο υψόμετρο. Οι Subashiri και Gotemba επιλέγονται από πολλούς για την κάθοδο εξαιτίας των μονοπατιών τους από ηφαιστειακή στάχτη. Είναι δυνατή η κάθοδος από την κορυφή και με mountain bike (ορεινό ποδήλατο), σε αρκετά μικρό χρονικό διάστημα.
Αν όμως ανέβει κάποιος όλη τη διαδρομή από τους πρόποδες του βουνού, από άλλα 4 παραδοσιακά μονοπάτια-διαδρομές, θα επισκεφθεί και ανθρωπογενή αξιοθέατα. Το Murayama είναι το αρχαιότερο μονοπάτι του βουνού, ενώ και το Yoshida έχει ακόμα πολλά παλαιά ιερά, τεϊοποτεία και καταφύγια κατά μήκος του, ενώ επιπλέον μπορεί κάποιος να δει και αρκούδες. Αυτές οι διαδρομές κερδίζουν σε δημοτικότητα τελευταία και γίνονται έργα, αλλά λίγοι σχετικώς επιλέγουν να κάνουν όλη τη διαδρομή από τους πρόποδες.
http://el.wikipedia.org/
Το όρος Φούτζι: ιδέα και φύση
Το όρος Φούτζι για τους Ιάπωνες είναι τόσο φυσική οντότητα όσο και πνευματική. Φυσικά, είναι μια πυραμίδα από ηφαιστειογενή βράχο που υψώνεται σκίζοντας τα σύννεφα, τέσσερις χιλιάδες μέτρα πάνω από τα κύματα του Ειρηνικού. Περιηγητές πριν από χίλια χρόνια έγραφαν για μια φωτιά που έλιωνε τα χιόνια και για τα χιόνια που έπνιγαν τις φλόγες. Η ανάσα του είναι θερμή σαν εραστή. Πνευματικά, το Φούτζι είναι το έμβλημα της άπιαστης λαχτάρας και η μακρινή, όσο και κοντινή, παρουσία του θείου. Είναι η σκάλα για τον σιντοϊστικό παράδεισο, η «Μέκκα» των προσκυνητών και το τέμενος των τουριστών.
Σήμερα, κοιτάζοντάς το από τα παράθυρα της υπερταχείας Τόκιο - Kιότο, δεν είναι παρά μια θολούρα στον ορίζοντα. Kάποτε οι ντόπιοι ήθελαν μια βδομάδα για να φθάσουν στους πρόποδές του που στο πέρασμά της ο όγκος του, ως ενός Μαγικού Βουνού της Απω Ανατολής, όλο και μεγάλωνε.
Στις αμέτρητες απεικονίσεις του, βλέπει κανείς το Φούτζι σε όλες τις κλίμακες. Από ένα μικροσκοπικό, μακρινό τρίγωνο, στο μέγεθος ενός νυχιού, έως μια τεράστια άσπρη πρύμνη που σκεπάζει όλο τον ορατό χώρο. Εάν προσθέσει κανείς κι όλες τις άλλες αλλαγές που φέρνει η εποχή, η ώρα της μέρας, η ζωγραφική σχολή, σε όλους τους καιρούς και από όλες τις γωνιές, θα καταλάβει γιατί η μόνη οριστική άποψη του Φούτζι είναι η αόριστη, η άπιαστη.
Tο Φούτζι σαν ανεξάντλητη έμπνευση λογίων καλλιτεχνών από τους υδατογράφους του 18ου αιώνα που δούλευαν πάνω σε μεταξωτά ειλητάρια προορισμένα για σαμουράι έως τους σημερινούς χαράκτες που ακόμη αποτυπώνουν το Φούτζι, για τους δισεκατομμυριούχους των γιεν και των δολαρίων.
Το Φούτζι ήταν ο φάρος στον χώρο. Οδηγός για τους ταξιδιώτες, πυξίδα για τους ναυτικούς, ένας γίγας που υψωνόταν μέσα από τα πάντα σαν τον Kινγκ Kονγκ στους δρόμους του Μανχάταν. Μέχρι που το σκοτείνιασε η βιομηχανική αιθάλη, δέσποζε πάνω από κάθε δραστηριότητα, τη σπορά του ρυζιού, το ψάρεμα του σολομού, το πέταγμα του αητού, τους αγώνες του τζούντο. Το Τόκιο απείχε 60 χιλιόμετρα, όμως το Φούτζι εμφανιζόταν κάθε μέρα στα παράθυρά του, μαζί με τον ήλιο.
Ετσι παρουσιάζεται και στην τέχνη. Το Φούτζι πάνω από παγόδες, μέσα από τα δίχτυα των ψαράδων, ανάμεσα από τα διάκενα μιας σκάλας, σαν ζωγραφιά στο παραβάν στο δωμάτιο μιας κουρτεζάνας. Μια σύντομη αναλαμπή πάνω από την ομίχλη ή σαν είδωλο πάνω στα νερά μιας λίμνης, πίσω από τα άνθη μιας κερασιάς ή στη σκηνογραφία του Kαμπούκι. Ηταν ακόμη κάτι σαν το Βόρειο Σέλας. Η εμφάνισή του έκανε του ανθρώπους να το κοιτάζουν χάσκοντας από το θαυμασμό. Ορισμένοι καλλιτέχνες κατάφεραν να συνδυάσουν το θέαμα και την εμπειρία του. Ο Μιναμότο Σανταγιόσι ζωγράφισε 31 Φούτζι πάνω σε έναν πάπυρο που ξετυλιγόταν σαν φιλμ, φανερώνοντας τους αχνούς του πρωινού να μαζεύονται σύννεφα πάνω από την κορυφή του. Η καταπληκτική σειρά του Χιροσίγκε «33 σταθμοί καθ' οδόν, προς το Τοκάιντο» ξετυλίγεται σαν ταινία δρόμου. Τα πρόσωπα προσεγγίζουν το Φούτζι και κατόπιν το προσπερνούν. Το επιμύθιο είναι ότι ο δρόμος μετρά περισσότερο από το τέλος του.
Στον ύστερο 18ο αιώνα, μικρά Φούτζι άρχιζαν να υψώνονται στα πάρκα του Τόκιο για κείνους που δεν μπορούσαν να κάνουν το ταξίδι. Μπορούσαν έτσι να ονειρευτούν την εικόνα του στο Νέο Ετος. Τούτο είχε κίνητρο ο μεγαλύτερος Ιάπωνας ζωγράφος, ο Χοκουσάι, ξεκινώντας τη μεγάλη του σειρά χαρακτικών «36 απόψεις του Φούτζι» όταν ήταν 70 ετών και δουλεύοντας πάνω σε αυτές επί 20 χρόνια. Ο Χοκουσάι, γύρω από το γαλήνιο τρίγωνο του Φούτζι, χωρογράφησε όλα τα πράγματα του πολύβουου κόσμου, δίνοντας στο καθένα την ταυτότητά του. Στα χαρακτικά του, όλα τα πράγματα συνάδουν σε έναν οικουμενικό ρυθμό. Τα κύματα υψώνονται σαν βουνά θυμίζοντας ομηρικές περιγραφές, καπνός μπαίνει μέσα στους ανθούς της κερασιάς, χαρτιά πετάνε μαζί με αετούς. Ο ήλιος ομοιοκαταληκτεί με το ψαθί του χωρικού, η γέφυρα με την καμπύλη της μαούνας που περνά από κάτω της.
Κατσουσίκα Χοκουσάι (1760 - 1849)
Ο ζωγράφος, σκιτσογράφος και ξυλογλύπτης Χοκουσάι έζησε και εργάστηκε στο Έντο, το σημερινό Τόκιο. Από το 1779 εργάστηκε στο εργαστήριο του ξυλογλύπτη Σουνς, του οποίου την τεχνική αρχικά μιμήθηκε στα έργα του, ξυλογλυπτικά και διακόσμηση βιβλίων. Στη συνέχεια και μέχρι το έτος 1795 περίπου δημιούργησε ο καλλιτέχνης πορτρέτα ωραίων κοριτσιών (Μπιτζίν-γκα), τα οποία ήταν επηρεασμένα από το στιλ των μεγάλων τεχνητών του είδους Κιγιονάγκα και Ουταμάρο, καθώς επίσης διακοσμήσεις ποιητικών εκδόσεων και μικρές ευχετήριες κάρτες (σουριμόνο). Από το έτος 1798 ασχολήθηκε ο Χοκουσάι με ξυλόγλυπτα τοπία σε απομίμηση ευρωπαϊκών χαλκογραφιών. Από το 1800 περίπου αυτά τα σχέδια τοπίων και παραστάσεων απέκτησαν το ίδιότυπο στιλ του καλλιτέχνη.
Ο Χοκουσάι ήταν ένας από τους πιο πολύπλευρους καλλιτέχνες του στιλ ουκίγιο-ε (εικόνες του επιπλέοντος κόσμου) με ιδιοφυή έλεγχο της σύνθεσης και της τεχνικής. Μετά το 1820 δημιούργησε ο Χοκουσάι τα ώριμα έργα του, ανάμεσά τους περισσότερα από 30.000 σχέδια και διακοσμήσεις σε πάνω από 500 βιβλία, καθώς επίσης πλήθος από σειρές ξυλογλυπτικών παραστάσεων με τοπία, πουλιά, άνθη κλπ.
To "Μπροστά από τον καθρέπτη" του Σινσούι Ίτο, είναι ένα τυπικο παράδειγμα μπιτζίνγκα σε στυλ σιν χάνγκα
Μπιτζίνγκα (美人画) είναι το είδος Ιαπωνικών ξυλογραφιών ουκίγιο-ε που απεικονίζει όμορφες γυναίκες. Ο ορισμός αυτός χρησιμοποιείται σήμερα και για μοντέρνες μεθόδους απεικονίσεων γυναικών όπως η φωτογραφία δεδομένου ότι η γυναίκα που απεικόνίζεται φοράει κιμονό. Σχεδόν όλοι οι καλλιτέχνες ουκίγιο-ε δημιούργησαν μπιτζ-ινγκα αλλά ελάχιστοι εμβάθυναν την τέχνη όπως στις υπόλοιπες απεικονίσεις του ουκίγιο-ε. Οι Σουζούκι Χαρουνόμπου, Τοριι Κιγιονάγκα και Ουταμάρο θεωρούνται οι μεγαλύτεροι δάσκαλοι του είδους Μπιτζίνγκα.
