Σ' ένα πεδίο
είμαι η απουσία
του πεδίου.
Ετσι
πάντα συμβαίνει.
Οπου κι αν είμαι
είμαι αυτό που λείπει.
Οταν περπατάω
χωρίζω τον αέρα
και πάντα
ο αέρας ξανάρχεται
για να γεμίσει τα κενά
εκεί που το σώμα μου ήταν.
Ολοι έχουμε λόγους
που κινούμαστε.
Εγώ κινούμαι
για να διατηρώ τα πράγματα ολόκληρα.
Ποίημα από τη συλλογή Λόγοι που Κινούμαστε (Reasons for Moving) του Μαρκ Στραντ, αμερικανού ποιητή γεννημένου το 1934 στον Καναδά. Το Πεντάλ τον συνάντησε πριν από τρία χρόνια στην Κόρδοβα, σχεδόν ακίνητο, ολιγόλογο, απίστευτα ευγενή και μετριόφρονα. Γράφει ακόμη με μολύβι.
Ενδεικτικοί τίτλοι συλλογών: Ο άνθρωπος και η Καμήλα, Η Ιστορία της Ζωής μας, Σκοτεινό Λιμάνι.
Η Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ τον έχει μεταφράσει εδώ και χρόνια. Αντί για τη λέξη «πεδίο» (η μόνη αλλαγή που επιχείρησε διστακτικό το Πεντάλ), η Ρουκ έχει προτιμήσει τη λέξη «χωράφι». Ο αναγνώστης μπορεί και να διαλέξει τη λέξη «λιβάδι», που είναι κι αυτή θεμιτή, και θερμότερη.
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=51381
"Keeping Things Whole" by Mark Strand
In a field
I am the absence
of field.
This is
always the case.
Wherever I am
I am what is missing.
When I walk
I part the air
and always
the air moves in
to fill the spaces
where my body's been.
We all have reasons
for moving.
I move
to keep things whole.
"Coming To This" by Mark Strand
We have done what we wanted.
We have discarded dreams, preferring the heavy industry
of each other, and we have welcomed grief
and called ruin the impossible habit to break.
And now we are here.
The dinner is ready and we cannot eat.
The meat sits in the white lake of its dish.
The wine waits.
Coming to this
has its rewards: nothing is promised, nothing is taken away.
We have no heart or saving grace,
no place to go, no reason to remain.
"The Remains" by Mark Strand
I empty myself of the names of others. I empty my pockets.
I empty my shoes and leave them beside the road.
At night I turn back the clocks;
I open the family album and look at myself as a boy.
What good does it do? The hours have done their job.
I say my own name. I say goodbye.
The words follow each other downwind.
I love my wife but send her away.
My parents rise out of their thrones
into the milky rooms of clouds. How can I sing?
Time tells me what I am. I change and I am the same.
I empty myself of my life and my life remains.
http://famouspoetsandpoems.com/poets/mark_strand/poems/11842
