Αν σκεφτεί κανείς πόσο μακριά πέφτει το ένα μέρος του πλανήτη απ’ το άλλο... Αν συλλογιστεί πόσο μεγάλες είναι κι οι ιδεολογικές αποστάσεις... Είδα πρόσφατα ένα βίντεο από τα e-mails που προωθούμε μεταξύ μας για πλάκα, έδειχνε δύο μαυροφορεμένες γυναίκες σε ιταλικό εστιατόριο που προσπαθούσαν να φάνε σπαγγέτι φορώντας μπούρκα. Δεν ξέρω τί είχε για να γελάσεις αυτή η θλιβερή εικόνα δυστυχισμένων πλασμάτων που τράβαγαν το πανί κι έριχναν μέσα τα μακαρόνια σαν να τα πέταγαν σε ένα κάδο σκουπιδιών. Γιατί σ’ αυτό σκοπεύουν όσοι τους επιβάλουν αυτή την αποτρόπαια φορεσιά, να τις κάνουν να δείχνουν και να νιώθουν σαν κινούμενοι κάδοι σκουπιδιών. Απαγορεύεται να φαίνεται το στόμα, που σημαίνει πως ούτε να γελάσουν μπορούν, ούτε να εκφραστούν, ούτε καλά καλά να φάνε. Ο εαυτός τους δεν μπορεί να έχει υπόσταση στον έξω κόσμο, κι είναι καταδικασμένες να γυρνάνε έτσι σαβανωμένες σα χτικιά που υπάρχουν και συνάμα δεν υπάρχουν. Δεν μιλάμε για στένεμα των ηθών, αλλά για καθολικό ευνουχισμό της ίδιας της ύπαρξης. Τίτλος του βίντεο ήταν «να γιατί δεν πιάνουν τα ιταλικά εστιατόρια στην Ανατολή». Δηλαδή να γελάσω;
Πολλά χιλιόμετρα μακριά, σε ένα άλλο σημείο του στρόγγυλου πλανήτη μας -εγώ, γυναίκα δυτικογεννημένη που θεωρούμαι τυχερή γι αυτό και το γνωρίζω- παρακολουθώ μια ψυχαγωγική εκπομπή στην τηλεόραση στην οποία λαμβάνουν μέρος και κάποιοι πολιτικοί που συνεντευξιάζονται. Ξαφνικά γίνεται ένα διάλλειμα από την πάρλα και βγαίνει ένα μπαλέτο από δίμετρες καλλονές, με μακριές μπότες και στρίνγκ που λικνίζονται σε ένα χορευτικό στο κέντρο του πλατώ. Δροσερό πεντάλεπτο να το πω; Όμορφη γυναικεία παρουσία που ελαφραίνει την ατμόσφαιρα; Οι πολιτικοί παρακολουθούν μειδιάζοντας αμήχανα κι εκείνες κουνούν τις μπότες και τα στρινγκ στο ρυθμό της μουσικής. Στο τέλος πετούν τα καουμπόικα καπέλα και το κοινό τις χειροκροτεί, μαζί και οι πολιτικοί. Έπειτα το πάνελ συνεχίζει την κουβέντα. Δεν ξέρω τί να σκεφτώ, πώς να το εκλάβω. Ως γυναίκα το θεωρώ προσβλητικό και υποτιμητικό. Ωραιότατα τα στρινγκ, δε λέω, μα πού στο καλό πήγαν τα ήθη; αναρωτιέμαι. Εκεί κατέληξαν οι αγώνες για τη σεξουαλική ελευθερία; Ο κόσμος μας είναι ψυχάκιας. Σε μια διάσταση αφήνουν στις γυναίκες να φαίνεται μονάχα μια σχισμή για να βλέπουν και σε μια άλλη τους κρύβουν μονάχα τη σχισμή και τις βλέπουν.
Για να πω την αλήθεια δεν ξέρω ποιο απ’ τα δυο ακυρώνει την προσωπικότητα της γυναίκας περισσότερο. Το κακό είναι, σκέφτομαι, ότι οι γυναίκες της Δύσης τον θέλουν αυτόν το ρόλο και τον επιζητούν, αυτό το μερικό ή ολικό ξεγύμνωμα, που ροκανίζει ακόμη και τον αισθησιασμό και φτύνει το κουκούτσι. Εμείς που υποτίθεται ότι έχουμε ελεύθερη βούληση και το δικαίωμα των επιλογών μας, δεχόμαστε ευχαρίστως το ρόλο της κούκλας, της ξανθιάς, του κινούμενου στρινγκ και της γλάστρας. Είναι και μόδα τώρα πια να τα καταφέρνεις σε ένα τέτοιο τομέα, πληρώνεσαι καλά και κανείς δεν μπορεί να σε αποκλείσει κοινωνικά. Μήπως εγώ δεν κατάλαβα καλά, ή έχει δοθεί ολοκληρωτική εξουσία στο στρινγκ; Παρατηρώ επίσης τελευταία πως στις δουλειές ζητούν βιογραφικά συνοδευόμενα από ολόσωμη φωτογραφία. Λες να έχουν δικαίωμα στην εργασία μόνο οι καλοβαλμένες; Μήπως ένα κι ένα κάνουν δύο και τα δυο άκρα της σφαίρας σμίγουνε; Από τη μπούρκα στο στρινγκ, λοιπόν, και μη χειρότερα... Ξ.Π.
Καλό μήνα λεμονοΤΣΙΦΤΗ!
