67ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βενετίας

Η Αριάν Λαμπέντ, πρωταγωνίστρια της ελληνικής ταινίας «Attenberg» της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη απέσπασε το βραβείο Volpi καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στο 67ο φεστιβάλ κινηματογράφου Βενετίας, η αυλαία του οποίου έπεσε το Σάββατο το βράδυ. Αυτό σημαίνει ότι μια ακόμη ελληνική ταινία διακρίνεται με βράβευση μέσα σε ένα διάστημα δυο χρόνων μετά τον «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου στις Κάνες και την «Ακαδημία Πλάτωνος» του Φίλιππου Τσίτου στο Λοκάρνο.

Σε ταινία που σκηνοθέτησε επίσης γυναίκα, η αμερικανίδα Σοφία Κόπολα, δόθηκε και το ανώτατο βραβείο της εφετινής Μόστρα, ο Χρυσός Λέοντας, ενώ ένας άλλος αμερικανός, ο Βίνσεντ Γκάλο είναι ο ηθοποιός που απέσπασε το βραβείο Coppa καλύτερου ηθοποιού για την αντιπολεμική ταινία «Essentialkilling» του Γέρζι Σκολιμόφσκι.

Με την υπερβολική βράβευση του Αργυρού Λέοντα σκηνοθεσίας και του βραβείου σεναρίου διακρίθηκε η ισπανική ταινία του Αλεξ ντε λα Ιγκλέσιας «Η θλιμμένη μπαλάντα της τρομπέτας» μια αλληγορία πάνω στην σύγχρονη ιστορία της Ισπανίας με κεντρικά πρόσωπα δυο κλόουν.

Το βραβείο καλλιτεχνικής συμβολής πήρε ο Μιχαήλ Κρίτσμαν για την ρωσική ταινία «Σιωπηλές ψυχές» του Αλεξέι Φεντορτσένκο η οποία κέρδισε επίσης το βραβείο της διεθνούς ένωσης κινηματογραφικών κριτικών (Fipresci).

Ενας ειδικός Λέοντας δόθηκε στον αμερικανό σκηνοθέτη Μόντι Χέλμαν για την εντός συναγωνισμού ταινία του «Roadtonowhere».

Το «Attenberg» που συζητήθηκε πολύ κατά την διάρκεια της διοργάνωσης εστιάζει στην περίπτωση μιας αντικοινωνικής κοπέλας (Λαμπέντ) που ζει με τον καρκινοπαθή πατέρα της σε κάποια ανώνυμη ελληνική επαρχία. Η ταινία της Τσαγγάρη απέσπασε επίσης το παράλληλο βραβείο Lina Mangiacapre στις βραβεύσεις Collateral.

Στα άλλα προγράμματα η ταινία «Beyond», σκηνοθετικό ντεμπούτο της σουηδής ηθοποιού και σκηνοθέτιδας Περνίλα Ογκαστ απέσπασε το βραβείο του προγράμματος της Εβδομάδας Κριτικής στο οποίο συμμετείχε η ελληνική ταινία «Χώρα προέλευσης» του Σύλλα Τζουμέρκα.

Στα βραβεία για τις μεγάλου μήκους ταινίες του τμήματος Ορίζοντες η μεξικάνικη ταινία του Νικολα Περέδα «VeranodeGoliat» απέσπασε το πρώτο, ενώ το ειδικό επιτροπής δόθηκε στο ολλανδικό «Forgottenspace» των Νοέλ Μπουρκ και Αλαν Σέκουλα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=353822&dt=11/09/2010#ixzz0zOYSf4bn

Τι ποιο άσχημο απ' το χρέος...

Τα πεταλώνουν τα μουλάρια;

"Από τη μπούρκα στο στρίνγκ"

   Αν σκεφτεί κανείς πόσο μακριά πέφτει το ένα μέρος του πλανήτη απ’ το άλλο... Αν συλλογιστεί πόσο μεγάλες είναι κι οι ιδεολογικές αποστάσεις... Είδα πρόσφατα ένα βίντεο από τα e-mails που προωθούμε μεταξύ μας για πλάκα, έδειχνε δύο μαυροφορεμένες γυναίκες σε ιταλικό εστιατόριο που προσπαθούσαν να φάνε σπαγγέτι φορώντας μπούρκα. Δεν ξέρω τί είχε για να γελάσεις αυτή η θλιβερή εικόνα δυστυχισμένων πλασμάτων που τράβαγαν το πανί κι έριχναν μέσα τα μακαρόνια σαν να τα πέταγαν σε ένα κάδο σκουπιδιών. Γιατί σ’ αυτό σκοπεύουν όσοι τους επιβάλουν αυτή την αποτρόπαια φορεσιά, να τις κάνουν να δείχνουν και να νιώθουν σαν κινούμενοι κάδοι σκουπιδιών. Απαγορεύεται να φαίνεται το στόμα, που σημαίνει πως ούτε να γελάσουν μπορούν, ούτε να εκφραστούν, ούτε καλά καλά να φάνε. Ο εαυτός τους δεν μπορεί να έχει υπόσταση στον έξω κόσμο, κι είναι καταδικασμένες να γυρνάνε έτσι σαβανωμένες σα χτικιά που υπάρχουν και συνάμα δεν υπάρχουν. Δεν μιλάμε για στένεμα των ηθών, αλλά για καθολικό ευνουχισμό της ίδιας της ύπαρξης. Τίτλος του βίντεο ήταν «να γιατί δεν πιάνουν τα ιταλικά εστιατόρια στην Ανατολή». Δηλαδή να γελάσω;

   Πολλά χιλιόμετρα μακριά, σε ένα άλλο σημείο του στρόγγυλου πλανήτη μας -εγώ, γυναίκα δυτικογεννημένη που θεωρούμαι τυχερή γι αυτό και το γνωρίζω- παρακολουθώ μια ψυχαγωγική εκπομπή στην τηλεόραση στην οποία λαμβάνουν μέρος και κάποιοι πολιτικοί που συνεντευξιάζονται. Ξαφνικά γίνεται ένα διάλλειμα από την πάρλα και βγαίνει ένα μπαλέτο από δίμετρες καλλονές, με μακριές μπότες και στρίνγκ που λικνίζονται σε ένα χορευτικό στο κέντρο του πλατώ. Δροσερό πεντάλεπτο να το πω; Όμορφη γυναικεία παρουσία που ελαφραίνει την ατμόσφαιρα; Οι πολιτικοί παρακολουθούν μειδιάζοντας αμήχανα κι εκείνες κουνούν τις μπότες και τα στρινγκ στο ρυθμό της μουσικής. Στο τέλος πετούν τα καουμπόικα καπέλα και το κοινό τις χειροκροτεί, μαζί και οι πολιτικοί. Έπειτα το πάνελ συνεχίζει την κουβέντα. Δεν ξέρω τί να σκεφτώ, πώς να το εκλάβω. Ως γυναίκα το θεωρώ προσβλητικό και υποτιμητικό. Ωραιότατα τα στρινγκ, δε λέω, μα πού στο καλό πήγαν τα ήθη; αναρωτιέμαι. Εκεί κατέληξαν οι αγώνες για τη σεξουαλική ελευθερία; Ο κόσμος μας είναι ψυχάκιας. Σε μια διάσταση αφήνουν στις γυναίκες να φαίνεται μονάχα μια σχισμή για να βλέπουν και σε μια άλλη τους κρύβουν μονάχα τη σχισμή και τις βλέπουν.

   Για να πω την αλήθεια δεν ξέρω ποιο απ’ τα δυο ακυρώνει την προσωπικότητα της γυναίκας περισσότερο. Το κακό είναι, σκέφτομαι, ότι οι γυναίκες της Δύσης τον θέλουν αυτόν το ρόλο και τον επιζητούν, αυτό το μερικό ή ολικό ξεγύμνωμα, που ροκανίζει ακόμη και τον αισθησιασμό και φτύνει το κουκούτσι. Εμείς που υποτίθεται ότι έχουμε ελεύθερη βούληση και το δικαίωμα των επιλογών μας, δεχόμαστε ευχαρίστως το ρόλο της κούκλας, της ξανθιάς, του κινούμενου στρινγκ και της γλάστρας. Είναι και μόδα τώρα πια να τα καταφέρνεις σε ένα τέτοιο τομέα, πληρώνεσαι καλά και κανείς δεν μπορεί να σε αποκλείσει κοινωνικά. Μήπως εγώ δεν κατάλαβα καλά, ή έχει δοθεί ολοκληρωτική εξουσία στο στρινγκ; Παρατηρώ επίσης τελευταία πως στις δουλειές ζητούν βιογραφικά συνοδευόμενα από ολόσωμη φωτογραφία. Λες να έχουν δικαίωμα στην εργασία μόνο οι καλοβαλμένες; Μήπως ένα κι ένα κάνουν δύο και τα δυο άκρα της σφαίρας σμίγουνε; Από τη μπούρκα στο στρινγκ, λοιπόν, και μη χειρότερα... Ξ.Π.

Καλό μήνα λεμονοΤΣΙΦΤΗ!