that's amore..

Καλοκαίριασε... Ερωτευτείτε!

Nuovo Museo dell’Acropoli, progettato da Bernard Tschumi

I capolavori storici ed i resti archeologici dell’antica Atene potranno essere ammirati nel Nuovo Museo dell’Acropoli, decorato dal fregio del Partenone installato nella parte superiore, saranno visibili per la prima volta all’inaugurazione ufficiale, il 20 giugno 2009.
Progettato dai team di architetti di Bernard Tschumi di New York e Parigi, con l’ateniese Michael Photiadis come architetto locale, il museo ha presentato una serie di mostre temporanee in un piano inferiore Galleria nel corso degli ultimi anni.
Con l’apertura ufficiale, i visitatori potranno ammirare in toto le gallerie, presentate in una drammatica esperienza architettonica progettata espressamente per questa collezione.
Con quasi 14.000 metri quadrati di spazio espositivo (dieci volte di più rispetto al precedente museo dell’Acropoli), il Nuovo Museo esporrà i pezzi pregiati dell’antica Grecia e fungerà da catalizzatore per il rafforzamento internazionale dell’interesse nel mondo classico.
Con un totale di 21.000 metri quadri, il museo è la definizione di un progetto culturale per la Grecia e un punto di riferimento fondamentale per la comunità dell’arte in tutto il mondo.
Per presentare questa collezione senza pari, l’architetto e capo progettista Bernard Tschumi ha creato deliberatamente una struttura non-monumentale, semplice e succinta, il cui design richiama la chiarezza concettuale e matematica dell’architettura della Grecia classica.

http://www.wikio.it/article/103647967

«Τα πέταλα του Ηφαίστου»

Ο πιτσιρίκος καθόταν στο μαρμάρινο σκαλάκι της εξώπορτας του μαγαζιού κι έπαιζε με ένα πολύχρωμο ξύλινο κύβο-σπαζοκεφαλιά. Έμοιαζε προβληματισμένος, σκεφτικός, ωστόσο δεν έκανε καμία διαφορά, καθότι έτσι ήταν πάντα. Άγγιζε το παιχνίδι με τα δάχτυλα βαστώντας το σταθερά στις αφύσικα πλατιές παλάμες του και προσπαθούσε να του δώσει ανάσα, ματώνοντας συνάμα το μυαλό του. Στο πλακόστρωτο δρομάκι δεν υπήρχε ψυχή, μιας κι όλοι τρώγανε το μεσημεριανό τους. Μονάχα εκείνα τα χορτάρια -σαν χνούδια νεοσσών ήταν- που φύτρωναν με το στανιό ανάμεσα στις πλάκες, απέμεναν να καβουρδίζονται κάτω από τον καυτό ήλιο, πληρώνοντας έτσι την αυθάδειά τους. Ήταν ακόμη κι πραμάτεια του μαγαζιού που στεκόταν εκεί στωική, λογής λογής σιδερένια εργαλεία πυρωμένα από τη ζέστη, σκάλες διαφορετικού μεγέθους, πράσινα λάστιχα ποτίσματος κουλουριασμένα σαν οχιές κάτω από τον ήλιο, κι ότι άλλο τέλος πάντων δεν χώραγε στα ράφια αυτού του στενού, χαμηλοτάβανου χρωματοπωλείου. Ξ.Π. (απόσπασμα από διήγημα)

copyright no11509-2009

Canova, το κλασσικό ιδεώδες

Αντικρύζοντας γλυπτό του Κανόβα ο ποιητής Φλωμπέρ έγραψε:

«Δεν κοίταξα τίποτε άλλο στην υπόλοιπη αίθουσα. Επέστρεψα πολλές φορές και, την τελευταία, φίλησα την μασχάλη της ημιλιπόθυμης γυναίκας, που στρέφει προς τον Έρωτα τα μακριά μαρμάρινα χέρια της. Και το πόδι! Και το κεφάλι! και το προφίλ της! Συγχωρέστε με, αλλά μετά από πολύν καιρό ήταν το μόνο αισθησιακό φιλί μου. Ήταν κάτι περισσότερο απ΄αυτό. Φιλούσα την ίδια την ομορφιά.»



"O Κανόβα είχε το κουράγιο να μην αντιγράψει τους Έλληνες, αλλά να επινοήσει μια ομορφιά όπως είχαν κάνει οι Έλληνες" Stendhal, 1816

Antonio Canova

Forlì, Musei San Domenico
25 Iανουαρίου-21 Ιουνίου 2009

http://www.mostracanova.eu/mostra-canova.html

Ιταλός γλύπτης (1757-1821). Στη νεότητά του, ζώντας στη Βενετία, δημιούργησε έργα κυρίως νατουραλιστικά: "Ορφέας και Ευρυδίκη", "Απόλλων", "Δαίδαλος και Ίκαρος", "Ντον Αμιντέι" και "Δόγης Πάολο Ρενιέρ". Το 1781 εγκαταστάθηκε στη Ρώμη και επηρεάστηκε βαθιά από το νεοκλασικισμό, του οποίου έγινε ο κυριότερος εκπρόσωπος με τα έργα του: "Εγκράτεια", "Έρωτας και ψυχή", "Ήβη", "Αφροδίτη νικήτρια", "Τρεις Χάριτες", "Παυλίνα Μποργκέζε" κ.ά. Στην εποχή του θεωρήθηκε ως "νέος Φειδίας".

Raffaello & Urbino

Μια όμορφη έκθεση που είχα την τύχη να επισκεφθώ στο Ουρμπίνο, είαι αφιερωμένη στο Ραφαέλο από τις 4 Απριλίου με 12 Ιουλίου στο δουκικό παλάτι. Μπορεί κανείς να θαυμάσει μεταξύ άλλων τα σημαντικά έργα του ζωγράφου Παναγία με βρέφος, Αλληγορία, Αυτοπορτραίτο σε νεαρή ηλικία, Σαν Μικέλε, Σαν Σεμπαστιάνο, Ιερή οικογένεια και αμνός, πορτραίτα νεαρών ευγενών, όπως της Ελιζαμπέτας Γκοντζάγκα, σπουδές και σχέδια του ζωγράφου σε μολύβι και ακόμα έργα του πατέρα του Τζοβάνι Σάντι κ.α. Κόβοντας ενιαίο εισητήριο μπορείς επίσης να δεις την μόνιμη έκθεση της πινακοθήκης, διόλου κατώτερης, και να περιηγηθείς στους χώρους του ξεχωριστού δουκικού παλατιού. Ξ.Π.

URBINO Palazzo Ducale
Galleria Nazionale delle Marche
4 Aπριλίου-12 Ιουλίου 2009
Τιμή εισητηρίου:€ 9,00 Ενιαίο εισητήριο:€ 10,00
http://www.raffaelloeurbino.it/

Raffaello Sanzio

Ο Ραφαήλ ή Ραφαέλο Σάντσιο (ιταλ. Raffaello Sanzio 28 Μαρτίου/6 Απριλίου 1483 - 6 Απριλίου 1520) ήταν Ιταλός ζωγράφος και αρχιτέκτονας της ύστερης Αναγέννησης. Υπήρξε ένας από τους επιφανέστερους καλλιτέχνες της εποχής του, του οποίου η φήμη και η αξία υπήρξαν ανάλογες με εκείνες του Μιχαήλ Άγγελου και του Λεονάρντο ντα Βίντσι. Γεννήθηκε το 1483 στο δουκάτο του Ουρμπίνο, το οποίο αποτελούσε την εποχή εκείνη σημαντικό πνευματικό κέντρο, κατά την περίοδο της ηγεμονίας του Φεντερίκο ντα Μοντεφέλτρο και μαθήτευσε αρχικά στο πλευρό του πατέρα του, Τζιοβάνι Σάντι διακεκριμένου ζωγράφου, ενώ αργότερα εκπαιδεύτηκε στο εργαστήριο του Περουτζίνο. Παράλληλα, ήρθε νωρίς σε επαφή με κύκλους μορφωμένων ουμανιστών. Τα πρώιμα έργα του χρονολογούνται στις αρχές του 16ου αιώνα και φιλοτεχνήθηκαν κατά κύριο λόγο στην Περούτζια, πριν εγκατασταθεί στη Φλωρεντία και αργότερα στη Ρώμη. Εκεί ολοκλήρωσε ορισμένα από τα σπουδαιότερα έργα του, μεταξύ των οποίων οι τοιχογραφίες στο Βατικανό. Αυτά τα έργα ακολούθησαν τη λεγόμενη «σχολή της Αθήνας», ως έκφραση κλασικής τέχνης. Ως αρχιτέκτων προσανατολίστηκε στις επιλογές του θείου του Bramante, μετά το θάνατο του οποίου ανέλαβε τη διεύθυνση των έργων στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου. Πέθανε απρόσμενα σε ηλικία 37 ετών στη Ρώμη. Χαρακτηρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους της Ευρώπης, του οποίο το έργο θαυμάζεται για την καθαρότητα της φόρμας του και τη δεξιοτεχνία του. www.el.wikipedia.org/wiki/Ραφαήλ

Το υπέροχο Ουρμπίνο...

Το μαγευτικό Ουρμπίνο, η γενέτειρα του Ραφαέλο Σάντσιο, μια μικρή πόλη αγκαλιασμένη από τους πράσινους λόφους, με το αναγεννησιακό δουκικό παλάτι να δεσπόζει σα στέμμα της πόλης και της γύρω υπαίθρου. Το Ουρμπίνο υπήρξε ένα αρκετά σπουδαίο οικονομικοπολιτικό κέντρο και τούτη η αίγλη αντικατοπτρίζεται κυρίως στο λαμπρό αυτό παλάτι του τελευταίου Δούκα Ντα Μοντεφέλτρο, ενός δυναμικού άνδρα, προερχόμενου από μια ισχυρή οικογένεια που διαχειρίστηκε την εξουσία για διακόσια χρόνια περίπου. Πράγματι υπέροχο, το δουκικό παλάτι, έργο του αρχιτέκτονα Μπραμάντε, είναι ένα από τα ωραιότερα της Ιταλίας, φωτεινό, και με τις ιδιαίτερες ξύλινες πόρτες πραγματικά κομψοτεχνήματα, λειτουργεί σήμερα ως μουσείο, την Galleria Nazionale delle Marche, και στη μόνιμη έκθεσή του φιλοξενεί ζωγραφικά έργα του 1400-1500 μεταξύ των οποίων φιγουράρουν οι Πιέρο ντελα Φραντσέσκα, Πάολο Ουτσέλο, Τιτσιάνο, Τζοβάνι Σάντι, Περουτζίνο, Λούκα Σινιορέλλι, Τιμότεο Βίτι, κ.α. Ξ.Π.

(φωτο) Ο Δούκας και η Δούκισσα του Ουρμπίνο, στα γνωστά αντικρυστά πορτραίτα του σπουδαίου ζωγράφου Πιέρο ντελα Φραντσέσκα που εκτίθενται μόνιμα στα Ουφίτσι της Φλωρεντίας.

Marc Quinn. Μito 23.05-27.09.2009

Στη Βερόνα, την πόλη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας,

φιλοξενείται από τις 23 Μαίου μέχρι τις 27 Σεπτεμβρίου στην Galleria d’Arte Moderna στο Palazzo Forti, η έκθεση σύγχρονης τέχνης του Marc Quinn (Λονδίνο 1964), ενός από τους πιο πρωτοποριακούς καλλιτέχνες της "Young British Art". Παρουσιάζεται στα πλαίσια των παράλληλων εκδηλώσεων της 53η Biennale της Βενετίας. Η έκθεση ξετυλίγεται σε μια διαδρομή που περιλαμβάνει εγκαταστάσεις του Quinn στους φυσικούς χώρους ιστορικών μνημείων της πόλης και καταλήγει στο μυθικό σπίτι της Ιουλιέτας, όπου -πλάι στα πιο διάσημα έργα του όπως η ιδιαίτερη δουλειά Flowers Paintings- εκτίθενται ακόμη μια σειρά από νέα έργα καθώς και η σημαντικότατη Siren (φωτο) ένα γλυπτό από ατόφιο χρυσό, που εκτέθηκε τον Δεκ-Ιαν 2009 στο British Museum του Λονδίνου. Η ιδέα της βερονέζικης διαδρομής του Quinn με κατάληξη στο σπίτι της Ιουλιέτας, λειτουργεί συμβολικά θέλοντας να τη συνδέσει με το μυθικό σαιξπηρικό δράμα, εξού και το όνομα της έκθεσης, Mito.

(Απόδοση από τα ιταλικά, Ξ.Π.)

Galleria d’Arte Moderna Palazzo Forti

via A. Forti, 1 - 37121 Verona

23 Μαίου-27 Σεπτεμβρίου 2009

Επιμέλεια έκθεσης, Danilo Eccher

Τιμή εισητηρίου: 6,00 euro

http://www.palazzoforti.it/

Mark Lewis στη Σαρδηνία 15.05-28.06.2009

In anticipation of the artist's participation in the 53rd Biennale di Venezia, the MAN Museum of Nuoro is the venue for the first extended Italian anthology of Mark Lewis (Hamilton, Canada, 1958).

Lewis has been chosen to represent Canada, his country of origin, at the Biennale and shows Romance, a short film in which he deconstructs traditional techniques of "film-making".

Concurrently, the MAN will exhibit an extensive anthology of Lewis's work as film-maker/photographer (the only venue of its kind in Italy): the show will range from his début works of the 80s, when through the sole use of photography he explored the fixing of images of natural and everyday surroundings in an entirely novel way, to his subsequent world-wide search for images of movement.

Whether he uses fixed or moving images, Lewis is always interested in "what remains behind us while the world moves, or seems to move, in another direction", an "after" that gives him greater freedom to experiment, without the restrictions of time. From this study emerge images that move in a double dimension, temporal and spatial.

The object of Lewis's search is not so much exotic landscapes or strange surroundings as it is places of everydayness. He draws attention to their force, power and extraordinariness - characteristics that are present, if one knows how to see them, in the most apparently ordinary and "mundane" places.

Lewis's research is also in the technical realm, as in the case of Romance, a silent short where the artist uses a classical film projection technique combined with digital technology in a continuous play of back and forth between what was and what is.

The subject of the short presented in Venice is man's movements and habitats, his settlements and urban agglomerations, wherever they are.

The entire MAN museum will be the stage for Lewis's research: the great and intense images of the Canadian landscape and of other places (or non-places) of Earth; the reality of everyday life as seen through the camera, or other media the artist confronts, in an investigation of raw and realistic poetry.

Artwork; The Pitch 1998, Central 1999, Smithfield 2000,

North Circular 2000, Algonquin Park September 2001, Algonquin park

Early March 2002, Children’s Games 2002, Harper Road 2003,

Downtown, Tilt, Zoom, Pan 2005, Rush Hour 2005, Quesnay: Pan and

Zoom, 2005, Spadina, Reverse Dolly, Zoom, Nude 2006, Golden Rod

2006, Rear Projection (Molly Parker) 2006, 5262 Washington

Boulevard 2008, Brichlayers Arms 2008.

Mark Lewis, In Anticipation of Venice, MAN, Nuoro, via Satta 27,

15th May - 28th June, 2009.

Exhibition curated by Cristiana Collu and Saretto Cincinelli

Opening hours: 10am to 1pm - 4:30pm to 8:30pm, Tuesday to Sunday

Free entrance. Free guided visits (from Tuesday to Saturday, from 10am to 12pm and from 4.30pm to 7.30pm, and the last Sunday of the month).

http://www.museoman.it/

Book: The Furniture Of Carlo Mollino

Fulvio Ferrari and Napoleone Ferrari, is the only monograph on the furniture and interior design of Carlo Mollino, one of the most original Italian designers of the 20th century. Illustrated with over 400 sketches and photographs, many never published before.

CARLO MOLLINO. WITH NAKED EYE 19.02 - 14.06.2009

FLORENCE

Santa Maria Novella

The Alinari National Museum of Photography presents the complete retrospective of Carlo Mollino photographic work. A protagonist of design, architecture and photography of the XXth century, Mollino is also the most appreciated author of the last century on the market: one of his pieces of forniture, a table realized in 1948, has been knocked down for 3.800.000 dollars.

Mollino's work always consists in "unique pieces", whether he created pieces of fornitures or phtographs. The elitist architect had never produced editions of his photographs and he signed less than 40 photographs, unique copies often retouched.

The exhibition is organized by Fratelli Alinari. Fondazione per la Storia della Fotografia and Museo Casa Mollino. The selection of the photographs is edited by Fulvio and Napoleone Ferrari, founders of the Museo Casa Mollino. They have studied the life and work of Carlo Mollino and realized several international exhibitions and publications.

Through 140 photographs from 1936 to 1973 and some drawings and related historical objects, the exhibition reveals the "photographic worlds" of Mollino: architecture, ski and the important corpus of women's portraits, realized in three different periods: the years before the Second World War, the 1950s and the Polaroids of the 1960s/1970s.

We know that in his photographic work he didn't simply portray his models, but he left us a Message from his Darkroom: a woman made up with lots of faces, bodies and expressions. It's a photographic woman, the authentic love of Mollino.

Open: from 10 a.m. to 7 p.m. - every days - Wedensdays closed

Admissions
Adults €6 (includes exhibit and Museum)- Reduced €5 - Admission charge for schools: €4 per person


http://www.mnaf.it/

Carlo Mollino | women & furnitures

Carlo Mollino (1905-1973) was an architect, designer, photographer and writer, not to mention a race-car driver and a pilot. His buildings include the Royal Theatre in Turin, and his furniture, like his photography, is ever more valuable. In 2005, a Mollino table sold for $3.8 million, setting a world record for twentieth-century decorative art.

Architect Carlo Mollino was born in 1905 and trained at the Polytechnic in Turin, where he graduated in 1931. A skier, driver, and aeroplane pilot, Mollino soon found himself well inserted in the lively cultural environment in Turin, between the two wars, where he made friends with personalities in the world of culture and art. Together with his meticulous technical training, which paid particular attention to functional aspects, in his projects there was always crosstalk between elements of modernity and a considerable sensibility for the past.

From 1933 to 1973, the year when he suddenly died, he made a total of only about ten architectural works. Particularly noteworthy among his masterpieces was the Società Ippica Torinese (1937–1940) in which rationalism intensifies and extols metaphysical elements, the building for the Slittovia di Lago Nero (1946-1947) in which the traditional Alpine ski-lift building was rethought in original form, and the new Teatro Regio in Turin (1965-1973), which interior Mollino himself referred to as "a shape somewhere between an egg and a half-open oyster".

Equally important was his work as an interior designer. His Casa Miller (1936) and Casa Devalle (1939-1940) reveal a surrealist taste. In 1949 he started teaching at the Faculty of Architecture at the Polytechnic of Turin, and the following year he was invited to take part in a travelling exhibition in eleven American museums.

Mollino never worked for large industry. Most of his furniture were carried out as one-off items. The most prolific years of his career came to a sudden end in December 1953, with the death of his father Eugenio. The architect's activities were suspended in favour of his passion for motoring and aerobatics.

In 1954 he designed Nube d'Argento, an exhibition for the national gas company, and the following year he created, amongst others, a racing car, the Bisiluro, which took part that year in the 24 Hours at Le Mans. Later he created two record cars remained in a model state.

In 1960 Mollino returned to his work as an architect and started redesigning the apartment in Via Napione in Turin, which is now Museo Casa Mollino. Carlo Mollino left several essays and books, ranging from narrative to architecture, and on to skiing technique and photographic criticism, including Il Messaggio dalla Camera Oscura, which was written in 1943 and published in 1949.

Carlo Mollino-nude

Είναι δυνατόν να συνδυάσει κανείς εικαστικά την αρμονία ενός γυναικείου κορμιού και τη φόρμα μιας καρέκλας; Στην περίπτωση Μολίνο, είναι!